Regrettable Love

Thirty

Thirty

Huminga ako ng malalim habang pinagmamasdan ang matayog na gusali sa harap ko. I am here again, nagbabakasakaling tanggapin mo.

Inihakbang ko ang aking kanang paa at nagbigay ng mapupungay na ngiti sa bawat police na aking nakakasalubong, isa-isa ko rin silang pinagbibigyan ng kapeng dala ko.

"Ms. Magazine, nandito ka ulit." Mas lumawak ang ngiti ko ng magtama ang tingin namin ni Sir Delos Reyes.

"Ah yes po, may hindi pa po kasi ako nakukuhang-"napasulyap ako sa likuran niya at nakita ko roon ang busy na nagtatarabahong si Liam.

"Ou." Napatingin siya saakin dahilan para magtama ang mga mata naming dalawa. Nagsimula na ulit akong humakbang patungo sa kanyang kinauupuan.

Inaasar pa kami ng mga katrabaho niya habang kinakabahan akong inilalapag ang hawak kong kape para sakanya.

Pabagsak niyang inilapag ang hawak niyang ballpen at masama akong tiningnan.

"Hindi ka ba talaga nakakaintindi ng salitang tagalog, I said hindi ako papayag."

"P-Pero L-Liam please, kahit isa lang." pagmamakaawa ko sakanya.

"No."

"Please..."

Tumayo na siya at galit na galit na naman ang mga tingin niya saakin, padabog niyang kinuha ang kamay ko at sapilitang inilabas sa gusaling iyon.

"If you dare to come here again at magbibigay ng mga kung ano-ano, I cannot control myself anymore."

Tuluyang tumulo ang luha sa mga mata ko at seryoso siyang tinitigan. "W-Why?"

Napalunok siya. "If I hug you yesterday, walang ibig sabihin yun. Naaawa lang ako sayo." Ang sakit.

"You look miserable" tuluyan ng gumuho ang puso ko. Tuluyan ng nanginjg ang aking mga mata. And he looked away.

"Why? Why you are always pushing me away, why?" Tulala ako habang tinatanong sakanya ang mga katagang iyan. Tulala at namanhid ako sa mga sinabi niya.

"Because every time, every hour when I see you, it hurts to death. Paano mo naaatim na lapitan ako na parang wala lang sayo ang lahat?"

Mas lalong nagunahan ang mga likido saaking mukha at mapaklang napapangiti.

"A-Akala mo ba, madali lang din saakin ang lahat? Did you know that every time I see you, I admit it really hurt, but I choose not to blame you because you were there, you were my saviour, Liam. At wala naman ako sa harap mo ngayon kung hindi dahil sayo. Kaya kahit masakit, I choose to live, para sayo dahil alam kong sisihin mo lamang ang sarili mo sa lahat. Kaya nagbabakasakaling kapag nakita mo ako at nakita mong masaya ako, I am hoping to ease your burden but you're not, you're not Liam. And this time, I am so sure, that you were really not my Liam, you were not my childhood love that I used to know. If you really want me to go, then I'll go, for you. Para lang hindi ka masaktan." T-Tumalikod na ako sakanya at madiing napapikit. Kiang kita ko ang sakit sa mga mata niya.

At narito na naman ako, iiwan ka.

Biglang b-bumuhos ang napakalakas na ulan ngunit para akong isang manhid na tao na hindi inalintana ito. Hinayaan kong dumaloy saaking katawan ang bawat patak nito kasabay ng mainit na likidong ayaw tumili saaking mga mata.

Matagumpay akong nakabalik ng office, basang basa. Wala akong pakialam kung papagalitan ako ng boss ko, ayoko lang talagang malunod sa mga iisipin ko. Ayokong mapag-isa, mas mabuti nang pagalitan niya ako para naman may dahilan akong ngunawa sa opisina, para may dahilan akong iiyak lahat ng sakit na gustong kumawala sa aking dibdib.

Tuluyan na akong iniluwa ng elevator at nagulat kaagad si Liyan ng makita niya akong basang-basa.

"Ma'am, ano pong nangyare sainyo?" Tiningnan ko lang siya at naglakad na ulit papasok.

"W-Wala."

Wala ako sa sariling naglakad patungong pwesto ko at agaran na din akong tinawag ng nakaabang kong boss.

Lutang ang isip ko at hindi maproseso ang mga sinasabi niya.

"Did you convince him?" Nakatalikod niyang tanong saakin.

"Nope, not yet Sir."

"Put* Billy, isang lingo na! Hindi mo parin nako-convince yung Police na iyon." Tuluyan na namang lumandas ang luha sa mata ko.

Iniyuko ko ang aking mukha para itago ang bawat patak nito.

"So, what do we need to do para lang mapapayag siya?" Nakatingin na ito saakin at matatalim na ang kanyang mga matang tinitigan ako.

"W-Wala po Sir, A-Ayaw niya po talaga." Nauutal na sabi ko.

"So, is that my problem? Guma-" pareho kaming natigilan ni Sir Ver ng may biglang pumasok sa loob ng kanyang opisina.

"I will do it, I will do it." Bigla akong natigilan sa paghinga, umaalingaw-ngaw sa presensya ko ang boses niya at ang luha kong patuloy na lumalandas ay tuluyan nang tumigil.

"L-Liam" nakatitig siya saakin at dali-daling tinanggal ang suot niyang jacket at pinatong saakin. Mas lalo akong napaluha.

"Good day Mr. Liam Perez, I am the marketing-" hindi pinansin ni Liam ang sinabi ni Sir Ver at inalalayan akong lumabas sa opisinang iyon.

"If there is something to discuss with, please rely it to Billy, she will be the one who have the authority to explain to me everything."

Mahigpit ang hawak niya sa balikat ko habang ramdam na ramdam ko ang panginginig niya dahil sa lamig. Sumugod din siya sa ulan.

Dinala niya ako sa Fire exit ng building habang nagaalala ang kanyang mga matang nakatingin saakin.

"I'm sorry, I didn't mean what I've said" napangiti ako sa sinabi niya.

"I know." Lumapit siya ng napakalapit saakin, inilabas niya ang kanyang maliit na towel sa bulsa at inilagay ito saaking ulo.

Mas lalong lumawak ang mga ngiti ko habang pinupunasan niya iyon.

Biglang nawala ang sakit na meron ang dibdib ko dahil sa ginagawa niya, dahil sa presensya niya at dahil sa sinabi niya.

"Lalamigin ka." Tanging sambit lamang niya at hinayaan ko itong gawin ang ginagawa niya.

"Liam..." tawag ko ng pansin niya. Nagtama ulit ang mga tingin naming dalawa.

"About what you've said..." napayuko ako at iniwas ang tingin saknya. "Do I really look miserable?"

"Nope, sinabi ko lang yun para tumigil kana." Napangiti ako in disbelief.

Pinagmasdan ko ang kanyang maamong mukha habang hinahayaan ko siyang patuyuin ang aking buhok gamit ang maliit na towel niya.

You've really grown up, Liam. You are so handsome ang matangos mong ilong ang nagpapa-perpekto ng lahat.

You soft lips, your eyes and your fair white skin, lahat ito ay umaayon sa hugis ng iyong mukha.

At habang pinagmamasdan kita ngayon ay mas lalo akong nahuhumaling sayo.

I smile, and hoping that this is not part of my imagination.

VOTE, COMMENT