Regrettable Love

Twenty Three

Twenty Three

Billy Christia Corpuz POV

Hinayaan ko ang sarili kong mapagisa, hinayaan kong iproseso lahat ng isip at puso ko ang mga sinasasabi nila, pinaniwala ako ang sarili kong nag e-exist ka, but you are not. Your smile is only in my imagination, youre touch is only me can remember.

Sa tingin ko, gumawa ako ng sarili kong mundo na naruon ka at ako, naduon tayong dalawa na even if all our struggles we manage to be with each other. We manage to live and love no matter what the circumstances.

Tuliro ako habang nasa harap ko si Zared, my boyfriend.

"Im sorry Zared but I its time for you to let me go." Walang alinlangan kong sambit sakanya.

Hindi ko siya magawang tingnan sakanyang mga mata. Natatakot ako.

"Is this the reason why you choose to run away?" Napalunok ako sa sinabi niya.

"Im sorry, you dont deserve a girl like me."

"Putangina, Billy. We are in a relationship for so long at ngayon mo lang sinasabi saakin yan."

Nagunahan ang pagtulo ng luha ko habang ramdam na ramdam ko na ang frustration niya.

"Im really sorry." Frustrated niya akong iniwan sa lugar na iyon, samantalang naging manhid na ako sa lahat. Naging manhid ako sa pesteng imagination na nagbibigay pagasa saakin na makita siya at umaasang magiging ganun kami katulad ng nasa panaginip ko.

And even if kakahiwalay ko lang kay Zared, why I am thinking him again? Bakit ikaw na naman ang naglalaro sa isip ko Liam? B-Bakit?

I tried to save you, and I did. You were alive for god sake, pero why you didnt even spare a time para lamang makita ako?

Hindi ka ba katulad ng nasa panaginip ko? Hindi ka ba katulad ng lalaking inaakala ko? In my dream, sumusulpot ka kahit hindi ko sabihin, in my dream you are with me 24/7 but now, ni anino mo hindi ko makita.

I miss you to death, I miss you.

Naupo ako sa swing ng park na ito at nagbabakasakaling darating ka, pero wala. Wala ka!

Pinunasan ko ang luha sa mga mata ko at nagpakatatag.

Maybe loving you to this point was not for me.

God gave me this second chance to live my life again, without regrets kaya siguro niya pinaranas ang ganuong klaseng panaginip in order for me to get rid of a burden of missing you.

And I hope you too. Napatingin ako sa tala at sinakop ang mga dahong naglalaglagan dahil sa malakas na pag-ihip ng hangin.

Let us live again, Liam. Please.

~*~

"Yes Sir Ver" pinilit kong pinihit ang susi ng unit ko para mabuksan ang pintuan ng Condo ko.

"About the magazine na i-issue natin, I need it tomorrow make sure na nakaayos na lahat." Sabi nito sa kabilang linya.

"Opo sir, ire-revise ko po ngayon." Sagot ko.

"Okay." At pinatay na. Pagod kong ibinagsak ang aking sarili sa malambot na sofa at inilagay sa aking mata ang eyeglass, hinanda ko ang aking sarili sa magdamag na pagtatrabaho.

Kumuha na rin ako ng kape at inayos ito sa mesa, kaharap ang aking laptop ay magdamag akong nagtrabaho.

Alas tres na ng madaling araw ng makaramdam na ako ng sakit sa aking ulo. Itinulog ko muna ito sandali.

Its been a year since that incident happen,
well all the people involve already move on but not me, hes still here inside my heart, smiling at pilit na pinapatatag ang loob kong magpatuloy sa buhay.

Kahit na hindi ko alam kung nasaan siya, Im just hoping na ayos lang siya, kumakain ng sapat na oras at naiisip niya pa kaya ako? May asawa na kaya siya? May anak na? I wish, wala.

Kaagad akong napaayos ng upo ng marinig ko ang alarm clock saaking cellphone. 4 na ng madaling araw, nagtimpla ulit ako ng kape para maipagpatuloy ko na ang trabahong iniwan ko.

Pagsapit ng alas siyete ng umaga ay nag-ayos na ako sa pagpasok. Inayos ko rin ang mga dadalhin ko at siniguradong wala akong maiiwan na papeles at papatayin na naman ako ni Sir Ver kapag nalaman niya.

Nagpara ako ng taxi pagkalabas ko ng high way, medyo maaga pa naman kaya kahit papaano ay hindi pa ako late sa office.

Habang nasa elevator ay nagdadasal na ako na sana wala pa doon ang boss ko dahil kung hindi ay malilintakan na naman ako.

"Ms. Billy, dalian mo. Kanina ka pa hinihintay ni Sir Ver." Salubong saakin ni Liyan ng makalabas ako ng elevator.

"Nandito na kaagad siya?" Tumango ito, kinakabahan.

"Opo, kanina pa po kayo hinihintay." Dali dali ang hakbang ko papasok sa opisina. Mabilis kong inilapag ang bag ko at mahigpit na hinawakan ang dala kong papeles na pinagtrabahuan ko magdamag.

"Where the hell is Billy?" Umalingawngaw kaagad ang pangalan ko sa opisina niya. Huminga ako ng malalim at dahan-dahang binuksan ang pinto.

"Oh there you are." Halos nagulat pa ako sa lakas ng pagsigaw niya.

"Where is the magazine na sinabi kong irevise mo?" Naupo na siya sa upuan niya.

Kinuha ko kaagad sa kamay ko ang hinahanap niya at ibinigay ito sakanya.

Ilang minuto niyang inexamine ang ginawa ko at tumingin saakin.

"Okay, give it to Ces for final touch." Itinago ko ang aking mga ngiti dahil alam kong pasado na ito sakanya. Itinuro na niya ang pintuan ng opisina niya hudyat na kailangan ko ng umalis.

Naging kalmado na ang maghapon, kalmado na si Sir dahil for Printing na ang Magazine na isang buwan naming pinagtrabahuan. Kalmado na rin ang mga kasamahan ko dahil hindi mainit ang ulo nito.

In-on ni Liyan ang Television dahil sa chat sakanya ni Sir Ver. Kapag ganito kasi siya ay isa lang ang ibig sabihin, we need to interview that person na nasa news dahil paniguradong nagte-trend siya ngayon.

"Isang Police Officer ang naitaguriang Hero of the century dahil sa pagligtas sa mga batang mahigit kumulang ay isang libo dahil sa biglaang pagsabog ng bomba sa isang paaralan" Lahat kami ay nakatutok doon. Ipinakita ang kabuuan ng wasak na paaralan at halos manigas ako sa kinatatayuan ko ng bigla kong makita si Liam roon habang may kargang mga bata.

Biglang bumukas ang pintuan ni Sir Ver at halos lahat sila ay nakatingin doon ngunit hindi ako makaimik habang nakatingin parin sa malaking television.

Kinalabit ako ni Liyan. "Mam, kanina pa po kayo titawag ni Sir Ver." Nabalik ang atensyon ko kay Sir na masama na akong tinitingnan sa pintuan ng opisina niya.

"Do you mind if you listen to me first, Billy?" Asik niya saakin. Napayuko at tumango.

"Get that person to me, he will be our cover story for next month. Got it?" Napatulala ulit ako at lumulutang na naman ang isip.

"Billy!" Nagulat ako.

"Yes Sir."

"I said Got it?"

"Opo Sir, copy po." Tuluyan na niyang binagsak ang pinto niya.

"Woah, pwede namang magsalita ng maayos, palaging galit." Rinig kong sambit ni Liyan ngunit hindi ko na ganuon ka pinansin roon ang atensyon ko, natutok ulit ang paningin ko sa television at kumakabog ang dibdib na tinititigan siya habang ini-interview ito.

Am I ready to see you again? Not in my imagination and dream but in reality?

Did you even remember me?

VOTE, COMMENT