Say you love me

Hoofdstuk 24

Diana's point of view

De bel gaat en ik loop samen met Annabelle en Elliott de trap op naar boven. We hebben nu wiskunde en ik heb er totaal geen zin in. De angst dat iemand zal beginnen over die foto is zo groot dat ik bijna geen adem meer krijg. Als ik de klas in loop stoppen sommige leerlingen onmiddellijk met praten, anderen beginnen te giechelen of te grinniken. Vanuit mijn ooghoeken zie ik dat Isa en Dave naar me toe stappen en ik verstijf.

"Heb je die mooie foto gezien op Facebook?" Vraagt ze met een grijns. Ik hoor dat sommige leerlingen in de lach schieten.

"Waarom heb je die foto verwijderd? Hij was toch schattig?" Voegt Dave eraan toe. Ik voel woede opborrelen. Mijn handen vormen vuisten naast mijn zij.

"Je hoeft niet beschaamd te zijn voor je illegale relatie", zegt Isa met een schijnheilige glimlach. Het woord illegaal blijft in mijn hoofd spoken. Door mijn woede kan ik mezelf niet meer onder controle houden en geef haar een klap in haar gezicht. Ze breng haar handen naar haar gezicht en schreeuwt: "Ben je niet goed bij je hoofd?!"

"Wat moet dat hier?" Het is Jonas die de klas binnenloopt, "Allemaal naar jullie plaats, onmiddellijk!"

Ik wil net naar mijn plaats lopen als Isa naar mijn arm grijpt en sist: "Ik ga er persoonlijk voor zorgen dat jij en meneer elkaar nooit meer zullen mogen zien."

Ik sla haar van me af en met mijn tanden op elkaar geklemd loop ik naar mijn plaats, achteraan in de klas. Ik voel de priemende blikken in mijn rug. Annabelle kijkt naar me en ik zie duidelijk dat ze medelijden heeft. De hele wiskundeles lang moet ik denken aan de klap in Isa haar gezicht. Het voelt goed, ze had het echt verdiend.

Na de les, als iedereen weg is, loop ik naar Jonas toe. Hij steekt zijn boek en een paar papieren in zijn rugzak.

"Hey", aarzel ik. Hij antwoordt niet en doet gewoon verder waarmee hij bezig was.

"Wat is er?" Vraag ik zacht.

"Wat is er?! Meen je dat nu?" Zegt hij overstuur. Hij gooit bruut zijn rugzak op de bureau: "Dacht je echt dat ik er niet zou achterkomen dat jij met die klootzak slaapt?" Hij doet zijn rugzak dicht en kijkt me strak aan.

"Hoe- hoe weet je dat?" Stamel ik.

"Dat zei Pieter deze ochtend bij de schoolpoort, maar weet je? Ik wil er niet over praten. Ik dacht dat je van me hield, maar ik heb me duidelijk vergist." Hij gooit zijn rugzak op zijn rug en loopt de klas uit terwijl hij de deur hard achter zicht dicht slaat. Stomverbaasd blijf ik alleen over in klas. Ik pers mijn lippen op elkaar om de tranen tegen te houden, tevergeefs. Tranen stromen over mijn wangen en mijn schouders schokken. Ik ben zo stom geweest. Ik was zo wanhopig door Lucas die weg is en door de relatie met Jonas die eigenlijk niet mag, dat ik op de fuif dronken werd. Maar dat is geen excuus, vind ik. Dan voel ik dat mijn verdriet plaatsmaakt voor woede: waarom vertelt Pieter die dingen terwijl hij gezworen had dat hij het niemand ging vertellen? Ik dacht dat mijn beste vriend wel een geheim kon bewaren, niet dus. Door hem zal Jonas me nooit meer normaal kunnen aankijken.

Plots hoor ik een zachte klik: iemand doet de deur open. Het is Annabelle. Ze kijkt me aan met een zorgelijke blik: "Wat is er?"

"Jonas is boos omdat ik met Pieter sliep. Je weet wel, na dat feest", snik ik.

Ze loopt naar me toe:"Huh? Hoe weet hij dat?"

"Pieter zei het tegen hem."

"Sukkel", gromt Annabelle.

"Inderdaad", stem ik in en ik begin weer te huilen.

Annabelle sust me en geeft me een knuffel: "Het komt allemaal wel goed. Jonas houdt van je, echt waar. Hij zal niet lang boos op je zijn."

Ik zucht: "hopelijk..."

----

Heyhey! :)

Sorry dat het een kort stukje is...

Trouwens: 3.2K reads al! WAUW :D ik ben echt super blij ^^

BEDANKT IEDEREEN!

Vote of comment? :)