Say you love me

Hoofdstuk 41

Jonas' point of view

Als ik thuis ben, smijt ik mezelf in de zetel. Ik zucht diep, waarom doet Diana zo tegen mij? Ik stel mezelf voor dat Diana toch beslist dat ze liever met Pieter wil zijn dan met mij. Vreselijk, maar het zou goed kunnen. Die verdomde klootzak kan ook alles voor elkaar krijgen. Als Pieter nog één vinger naar MIJN meisje uitsteekt, dan zal hij er niet goed van zijn. Hoe moeilijk is het om te begrijpen dat Diana van mij is? Of van mij was? Ik weet het echt niet meer...

Plots krijg ik spijt dat ik onbeschoft ben weggereden van haar na school en dat ik haar daar maar gewoon heb achtergelaten in dat straatje. Misschien wil ze me nu wel nooit meer zien. Of misschien heeft ze nu beslist dat ze inderdaad liever met Pieter wil verder gaan. Dat zou ik echt niet aankunnen, Pieter en mijn Diana samen. Ik verban die gedacht uit mijn hoofd en sta op. Ik gris mijn gsm van de zetel en loop naar mijn kamer waar Diana en ik samen hebben geslapen. Wat mis ik die onvergetelijke nachten waarin ze me knuffelt en zoent en zachtjes streelt over mijn buik. Nee Jonas, focus. Ik tik het nummer van Diana in op mijn gsm.

Na een paar tellen hoor ik een schorre, gebroken stem aan de andere kant van de lijn: "hey."

"Diana het spijt me zo! Ik mocht niet zomaar wegrijden, ik geloof je. Ik was gewoon... Een beetje overstuur. Ik wil je niet kwijt, ik hou echt zo ontzettend veel van je en het spijt me", ratel ik aan één stuk door.

"Nee, het spijt mij. Sorry van dat zoengedoe van Pieter. Het bracht me helemaal in de war, maar ik weet zeker dat ik alleen verliefd ben op jou, en op niemand anders", zegt ze met een trillende stem. Even weet ik niet wat te zeggen. Een luide snik vult de stilte op.

"Huil je nu?" vraag ik bezorgd.

"Ja", snikt ze.

"Waarom? Komt het door mij? Het spijt me echt, ik ben echt stom geweest en.. En-"

"Ik hou van je", fluistert ze bijna onverstaanbaar door haar schorre stem. Ik vind het zo erg dat ze aan het huilen is dat ik zelf ook begin te huilen.

"Ik ook van jou", zeg ik met een hese stem, in de hoop dat ze niet door heeft dat ik ook zit te huilen.

"Ik wil je echt nooit meer kwijt", voeg ik er aan toe terwijl ik de tranen met mijn mouw wegveeg.

"Ik jou ook niet schat."

"Kan niet wachten tot vrijdag", zegt ze. Haar stem klinkt al een beetje beter.

"Ik beloof je dat het fantastisch wordt!"

"Ik vind alles fantastisch, als ik maar bij je kan zijn."

"Ooh schattig", lach ik.

"Zo ben ik wel, maar nu moet ik ophangen. Ik heb nog veel werk voor school", zegt ze uiteindelijk.

"Oké, zie je vrijdag!" Zeg ik.

"Nee, ik zie je morgen in de les", verbetert ze me.

"Nee, dat is meneer Stevens", zeg ik.

"Jaja, dat is allemaal hetzelfde. Doei!"

"Daag!" Zeg ik nog vlug en ik hang op.

Ik ben opgelucht dat ze niet boos op me is, want voor hetzelfde geld zei ze misschien dat ze me nooit meer wilde zien. Ik zucht diep: die angst om iemand te verliezen is echt niet meer normaal... Ik vrees dat ik nooit van die angst af zal kunnen komen, allemaal dankzij die ene persoon. Ik haal een foto uit mijn nachtkastje en fluister tegen het lachende meisje die op de foto staat: "Het spijt me zo."

----

Heeeyyy!

Wie zou dat meisje zijn? :O 😏😏

Sorry voor het korte hoofdstukje... Maar hopelijk vinden jullie dat niet zo erg!

Vote of comment? :)