Say you love me

Hoofdstuk 42

Diana's point of view

Eindelijk is het vrijdag. Wanneer de bel gaat verschijnt er spontaan een glimlach op mijn gezicht: nog 4 uur en Jonas en ik hebben onze allereerste echte date! En hij heeft beloofd dat het 'magisch' gaat worden dus dat maakt me nog meer opgewonden dan ik al was. Samen met Annabelle fiets ik naar huis. Ik vertel haar over de date vanavond en ze begint meteen te gillen van enthousiasme.

"Oh my God, zo romantisch! Wat ga je aandoen? Je weet wel, dat rode strakke kleedje dat je hebt? Dat moet je aandoen, die staat je zó mooi!" Freakt Annabelle.

Ik schiet in de lach door haar opgewektheid: "Zal ik doen!"

Wanneer ze bijna moet afslaan zegt ze nog vlug: "Vertel me morgen hoe het is gegaan! Met alle details!"

"Oké!" Roep ik nog en dan slaat ze af. Ik beslis om nog even naar het kerkhof te gaan nu ik toch in de buurt ben. Ik plaats mijn fiets tegen het muurtje voor het kerkhof. Ik ben bijna bij het graf van Lucas als ik Isa in de verte zie staan. Vlug verstop ik me achter het muurtje. Wat doet zij hier nou? Als ze voorbij loopt zie ik dat haar mascara is uitgelopen door de tranen. Zwarte vlekken omhullen haar ogen.

Het is zo vreemd om Isa te zien huilen, ze lijkt zo'n sterke, onverwoestbare meid. Je zou haar zelfs arrogant kunnen noemen. Ik dacht altijd dat ik me goed zou voelen als ik haar zou zien huilen, maar zo voel ik me niet. Integendeel: Ik heb medelijden met haar. Zou ze ook een gestorven familielid hebben, net zoals ik?

Zo nieuwsgierig als ik ben loop ik naar het graf waar Isa staan huilen heeft. Ik bekijk het graf eens goed. Er staat met sierlijke letters 'Nina Vanbeke' op het grafsteen geschreven. Het is dezelfde achternaam als dat van Isa, dus het moet wel familie van haar zijn. Onder haar naam staat een foto met een lachend meisje erop, ze heeft dezelfde lach als die van Isa. Onder de foto staan datums: 23/03/1994 - 19/08/2014. Dit meisje is dus geen 21 geworden... Ik krijg tranen in mijn ogen bij het zien van de datums. Ze was nog zo jong... Té jong, net als Lucas.

Ik loop naar het graf van Lucas en vertel hem over de date met Jonas vanavond. Het voelt toch nog steeds een beetje raar, tegen een graf praten, maar ik doe het gewoon. Daarna loop ik terug naar mijn fiets en rijd vlug naar huis, want ik moet me nog klaarmaken voor de date.

Het eerste wat ik doe als ik thuis ben, is me douchen. Als ik daarmee klaar ben droog ik mijn haar en stijl ik het. Ik beslis om geen make-up aan te doen, want dat ziet er zo ongelooflijk nep uit. Ik doe, zoals Annabelle me aanraadde, het rode jurkje aan. Goedkeurend kijk ik in de spiegel. Nog alleen een paar ballerina's en het plaatje is compleet. Ik poets nog snel mijn tanden en gooi dan al het noodzakelijke in een tas, in de veronderstelling dat ik bij hem blijf slapen vannacht. Als ik mijn tas dichtrits hoor ik de bel. Ik ren naar beneden en zie dat mama de deur al opengedaan heeft.

"Dag Jonas", zegt ze enthousiast.

"Dag mevrouw, fijn om u nog eens te zien", zegt Jonas beleefd en hij schudt haat hand. Hij heeft een jeansbroek aan met een redelijk strak hemd erboven dat verraad dat hij gespierd is. De mouwen zijn opgerold.

"Zeg maar Anne", glimlach mama.

"Hey schat", zegt hij daarna tegen mij en hij drukt een zoen op mijn wang. Ik begin te blozen.

"Hey", zeg ik terug.

"Ik zal goed voor haar zorgen", belooft Jonas aan mama. Hij trekt de deur achter zich dicht en leidt me naar zijn zwarte auto. Hij legt zijn handen op mijn heupen en duwt me zachtjes tegen de zijkant van zijn auto.

"Je ziet er prachtig uit", fluistert hij in mijn oor. Hij bijt zachtjes in mijn oorlel en ik voel dat ik er helemaal week van word vanbinnen. Ik beantwoord zijn compliment met een zoen op zijn lippen. Hij kreunt zachtjes. Dan trekt hij zich los: "Stap in de auto. Ik zal nog niet zeggen naar waar we gaan, maar het wordt leuk."