Say you love me

Hoofdstuk 29

Diana's point of view

Ik ben terug thuis om 19 uur. Ik ben nog een tijdje bij Jonas gebleven om te praten over onze relatie en school en zo, en we hebben de film uitgekeken.

"Komen eten!", roept mama. Ik loop naar beneden en ga samen met mama en papa aan tafel zitten. We eten rustig onze spaghetti op wanneer mama plots vraagt: "Was het leuk bij Annabelle?"

Ik kijk haar verward aan: "Bij Annabelle?"

"Ja, je bent toch naar Annabelle geweest vanavond zei je?" antwoord ze fronsend. O ja, helemaal vergeten. Ik kan mezelf wel slaan op dit moment: wat ben ik een slechte leugenaar. Ik voel me langzaam rood worden.

"Euh ja, sorry. Ik wist even niet waarover je het had", probeer ik zo koel mogelijk te zeggen. Mama kijkt me met een vreemde blik aan. Gewoon negeren, denk ik bij mezelf. Ik eet verder en als ik genoeg heb, ruim ik af. Mijn huiswerk ligt op me te wachten, dus dat moet ik nog snel maken. Ik loop naar mijn kamer en ga aan mijn bureau zitten. Een paar bladzijden nederlands maken en leren voor geschiedenis, dat moet ik nog afkrijgen vanavond. Dat lukt me wel, motiveer ik mezelf. Na anderhalf uur ben ik klaar en sla mijn geschiedenisboek dicht. Ik beslis om nog even te skypen met Pieter, want ik wil het graag goedmaken. Hij is nu al een eeuwigheid mijn beste vriend en ik wil niet dat daar ooit verandering in komt. Ik log in op Skype en ik zie dat Pieter online is. Ik bel hem en hij beantwoordt het meteen. Zijn gezicht vult mijn scherm.

"Hey!" Zegt hij enthousiast.

"Hoi", glimlach ik.

"Waar was je vanavond? Ik ben langsgekomen, maar er was niemand thuis."

"Ik was even bij Jonas", leg ik uit.

"Oh euh... Daarover wou ik het even hebben. Ben je nog boos op me? Het was helemaal niet de bedoeling om jullie uit elkaar te drijven of zo. Ik ben zo'n sukkel." Dat laatste zegt hij met een zucht.

"Nee, ik ben niet meer boos. Jonas heeft verteld dat je met hem hebt gesproken", zeg ik.

"Oké, gelukkig."

"Maar je moet wel beloven dat je me nooit- maar dan ook nooit- meer probeert te zoenen", zeg ik duidelijk.

"Beloofd. Dan moet jij beloven dat Jonas niet tussen onze vriendschap komt", kaatst Pieter terug.

"Beloofd."

"Dan mag je me morgen een knuffel komen geven", grinnikt hij.

"O ja, over morgen gesproken: wil je mee naar de cinema samen met mij, Elliott en Annabelle?" Vraag ik hem.

"Ja super!" Roept hij enthousiast, "Welke film?"

"The fault in our stars."

"Oké, ik ga mee! Hoelaat?"

"Om 14 uur komen Elliott en Annabelle ons ophalen", antwoord ik.

"Kom je morgenmiddag dan bij mij eten?" Stelt hij voor.

"Is goed."

"Tot morgen dan?"

"Tot morgen!" Antwoord ik en ik log uit op Skype. Ik ben echt opgelucht dat het weer goed is tussen mij en Pieter. Eens een vriend, altijd een vriend denk ik. Ik ga nog vlug even naar beneden om te vragen aan mama of het goed is dat ik naar de cinema ga.

"Oké je mag, maar wel met je eigen geld hé Diana", antwoordt ze.

"Oké. Mag ik bij Pieter eten morgenmiddag?" Vraag ik.

"Ja, is goed."

"Dankje!" Zeg ik en ik loop terug naar boven. Ik weet niet waarom, maar ik ben ontzettend moe. Ik ga naar de badkamer om me klaar te maken om te gaan slapen. Nadat ik mijn tanden heb gepoetst en mijn pyjama heb aangedaan loop ik naar mijn kamer en geeuwend ga ik in mijn bed liggen. Ik beslis om nog even muziek te luisteren voor ik ga slapen. Het eerste liedje dat mijn IPod afspeelt is 'All of the stars' van Ed Sheeran.

----

Heyyyy!

Oke, dit is niet zo'n goed stukje maar het volgende wordt beter, promise!

Zou je willen voten of commenten? Daar maak je me echt blij mee! :)

Love you all! :D

Xxx

Ellen