NFSequel: A Naked Twist in my Story

Chapter 11: Kind Memories

Memories are always kind... 

Aly's POV:

     Kakadating ko lang sa ospital kung saan naka-admit ang Mama ni Gretch. Pagkadating ko sa loob ay nadatnan ko siyang tahimik lang na nagbabantay sa Mama niya kaya umupo na lang ako sa tabi niya.

"Hindi ko alam kung anong mga salita ang gagamitin ko para sabihin sa kanya ang mga bagay na gusto kong sabihin." Sabi niya.

"Then how about just tell her your complaints?" I suggested.

"I don't have any in particular."

"Oh yeah? Well, let me say it then." I said, "Hey Auntie, I feel bad for saying this now, but aren't you the worst? Your eldest daughter got into a car with some useless man and died. Your youngest doesn't want to talk to you. What on earth is this? Something must've gone wrong in your bringing them up, or is it because... there wasn't enough love?" Huminga ako ng malalim at nagpatuloy sa pagsasalita, "Say, rather than loving them, you wanted them to love you, right? Because you're selfish in that sense, we get confused because we can't tell if you actually love us. So... forgive us. Please forgive us. I'm sorry... for not being able to make you happy." I told her and bowed my head, "I'm done. You go next." Sabi ko kay Gretch. "You tell her. I don't want you to go through the same thing I did."

     Sa mga huling linyang 'yon, naalala ko bigla si Mama. Matagal ko ng gustong sabihin sa kanya 'yon kaso hindi ako nagkaroon ng pagkakataon, pero siguro... narinig naman niya ang sinabi ko di'ba?

Gretchen's POV:

     Hinawakan ko ang kamay ni Mama. Hindi ko alam kung ano ang mga bagay na sasabihin ko pero sana maitindihan niya ang mga maririnig niya ngayon galing sa akin.

"No way... Her hand grasped mine back." Sabi ko ng makitang gumalaw ang kamay niya. "My hand... Mom." Nagsimula ng tumulo ang mga luha ko kaya sinubsob ko ang mukha ko sa mga kamay naming magkahawak, "I'm sorry. I'm sorry. Mom!"

     Para akong batang inagawan ng candy at humagulgol sa harap niya. Bakit sa haba ng panahon ngayon ko lang nasabi sa kanya ang mga salitang 'yon? Bakit hindi ako nakahingi ng patawad sa kanya ng mas maaga?

     Naramdaman ko ang unti-unting pagbitaw ng mga kamay niya sa akin kaya mas lalo pang lumakas ang iyak ko. Ano ng gagawin ko ngayong wala na rin si Mama? Bakit ganito kasakit, bakit ngayon ko lang nailabas 'tong mga luhang matagal kong pinigilan? Nagsidatingan ang mga nurses at doktor at ng sabihin nilang wala na si Mama ay nanatili lang akong nakahawak sa mga kamay niya.

     Nang mahimasmasan na ako ay hinayaan ko na silang kunin at linisin si Mama, pero bago 'yon ay hinalikan ko muna ang noo niya. Lumabas ako ng hospital para hanapin si Aly at nakita ko naman siyang nakaupo lang sa isang bench sa harap ng ospital.

"They said it was only a muscular contraction." Sabi ko at umupo sa tabi niya.

"What?

"The doctor said it's common for her... to grip my hand." Nasaktan ako ng marinig ko sa doktor ang bagay na 'yon.

"I'm sure the message got through." Sagot niya.

"I want to make Aly happy..." Naramdaman ko ang pagtitig niya sa akin ng sabihin ko 'yon, "I'll break up properly with that useless man so that he can't hurt Aly any longer. My sister said that, and went to meet him that day."

"Why now, after all this time?" Ngumiti si Aly ng peke at umiwas ng tingin.

"I'm sorry." I said, "I was gonna tell you, but you said really nasty things." I smiled, "Everyone knows how much you love them, Aly. My sister, and I'm sure your Mother, too."

     Yumuko lang siya pagkatapos ng mga sinabi ko. Sa tingin ko kahit papaano, na-comfort si Aly sa mga sinabi ko. Pakiramdam ko kasi kailangan kong sabihin sa kanya ang lahat ng 'yon dahil wala pang nagsasabi sa kanya no'n mula ng mawala si Ate at Mama niya sa kanya.

Liam's POV:

     Kasama ko si Nikki ngayon habang naglalakad. Ikinuwento ko sa kanya ang lahat ng nangyari para may mapag-usapan kami.

"So that's what happened." She said.

"Siguro sa mga nangyari hindi na magkukrus pa ang landas ni Aly at ni Den. Even so, the person who could save him..."

"Is none other than Denisse." She continued.

"So no matter how many years it will take, I want Denisse to continue telling him... the only single answer." I said.

"The only single answer?" She asked.

"Help me tell Denisse that." I asked her a favor.

"You might be similar."

"Hm?" Tumingin ako sa kanya at ngumiti lang siya.

"Wala." Tumigil siya sa paglalakad at tumingin sa akin, "I got it. I'll tell her. I'm sure it will reach them some day."

     Nagpatuloy na kaming dalawa sa paglalakad pagkatapos niyang sabihin 'yon at natawa na lang kaming dalawa sa seryoso ng pag-uusap namin. Ngayon lang kasi nangyari na may taong nakakaintindi ng mga sinasabi ko.

Denden's POV:

     I know the moment recollection... becomes memories. Memories are always kind. I wish that those memories will always be kind to you too.

"You might think you're not good enough, but... that's not something for you to decide. It's for me."

"Lazaro! If you're saying that I'm not good enough, then I'll do whatever it takes! I'll do whatever it takes from now on! Whatever it takes! I'll do whatever it takes for you! I won't hold anything back! I'll give you everything! Listen to me! I'll... wait for you... to return!"

"I want you to promise me... that you will never leave me... never betray me because there's no second chance."

"Lazaro... I'll only say this once so please listen carefully... I... I love you."

"If you have to cry, I think tears of happiness is a lot better than tears of sadness."

     I'm happy that I have those memories because they remind me of Aly. Those memories reminds me that once in my life, I experienced how to be happy and to feel loved that's worth suffering for. 

-

A/N: Thank you for reading! Next update is the last chapter! After a million years, masasagot na ng buo ang mga tanong na umiikot sa utak niyo. Thank you for supporting! Lovelots :*