Moja własna spierdolina mózgowa

Długopis

(31.07.2018)

- Mamoo... jaki ładny długopis... - powiedziałam z rozbawionym wzrokiem na długopis, na którym siedział jednorożec w różowym kłębku.

- Ile ty masz lat? - zapytała moja mama biorąc do ręki wcześniej wspomnianą rzecz.

- Prawie czternaście. - usmiechnelam się.

- Do której idziesz klasy? - zadała kolejne pytanie.

- No ósmej... - odpowiedziałam, po czym spojrzałam na Panią która obok nas przechodziła.

- Wezmę Ci go. - westchnala moja mama.

- O Jezu... Dziękuję mamo! - wydarlam się na pół sklepu.

Do kasy podeszłam z moją ukochaną rzeczą, oraz wielkim bananem na twarzy. 

*

Jechaliśmy do domu w ciszy... a raczej cisza była z przodu, bo z tyłu było cały czas słuchać mój śmiech.

- Ja to w twoim wieku byłam bardziej poważna. - odezwała się moja mama.

- Sądzisz że ja nie jestem poważna? Jestem bardzo ale i to bardzo poważna. - powiedziałam z wyrzutem.

- Właśnie słyszę. - zasmiala się moja mama.

- No dobra... - również się dolaczylam do śmiechu.