Peri Masalı

2

Günler geçiyordu , amcam günden güne kötüleşmeye devam ediyordu.

Amcamın ölümünden birkaç saat önce yine odasına gittim. Herşeyden habersiz, bütün hayatımın değişeceğinden, bana anlatılan herşeyin yalan olduğundan habersiz . "Nasılsın John Amca , birşeye ihtiyacın var mı?" kötü olduğu acı çektiği belli olduğu halde "İyiyim " dedi. Her zaman bizi düşünürdü. Birden sesi ciddileşti , sanki o an tüm hayatımın değişeceğini anladım ;

"Gel bakalım Candice , otur şuraya senle konuşmam gereken önemli birşey var"

Gittim yatağının yanındakİ koltuğa oturdum , yüzüme özür dilermişçesine baktı ve komodindeki çekmeceyi açıp içinden bir zarf çıkarıp bana verdi sonra konuşmaya başladı " Candice bugüne kadar bunu senden sakladığımız için özür dilerim ama hepsi seni korumak içindi ,biz seni hep kendi öz kızımız olarak gördük ve senı Chris'den ayırmadık. Şimdi anlattıklarımı duyunca bana çok kızıcaksın ama bunu senin için , senin iyiliğin için yaptık. Ben ölüyorum Candice ve senin bunları öğrenme vaktin geldi , dahada önemlisi savaş heran başlayabilir , seçim yapman lazım "

Duyduklarım karşısında afallamıştım , ne diyeceğimi bilemiyordum konuşmak istiyordum ama ağzımdan sözcükler cıkmıyordu. Duyduklarımı hazmetmeye anlamaya çalısıyordum ama anlayamıyordum bu da ne demekti şimdi !?!

Amcam zar zor nefes alarak konuşmaya devam etti .

"Sen aslında benım öz yeğenim değilsin yıllar önce baban seni korumak için bizim ailemize  emanet etti , Lily ve Jim'in kızıymıs gibi davranmamızı istedi , böylece güvende olabilecektin. Onlarda ölene kadar seni gerçekten öz kızları gibi sevdiler ve bende seni oyle sevdim , kızım gibi bunu sakın unutma. bu mektubu okuyunca belki benden , bizden nefret ediceksin ama hepsi seni güvende tutmak içindi " derin bir nefes alıp devam etti " Bütün bunlardan Chris'in haberi yok ,ben öldüğümde onu yanlız bırakma , onunda senı yanlız bırakmayacağından ,eger bu savaş büyürse seçimin ne olursa olsun onun da senin yanında olacağından eminim ,her zamanki gibi birbirinize destek olun. " gülümsemeye çalıştı ve konuşmaya devam etti "Kafanda sorular oluştuğunu biliyorum ama mektubu okuduğunda bunların cevabını alacaksın , herşeyi anlayacaksın bize ve öz ailene kızmadan önce kendını bizim yerimize koy lutfen. Senı her zaman sevdim, sevdik buu asla aklından çıkarma." artık konuşmaya zar zor devam ediyordu. " Kararını verirken kalbini dinle nolursa olsun doğruyu sececıgıne ınanıyorum ve... "

 Lafını tamamlamaya çalısırken birden gözlerı kapandı , kalp atışlarının durduğunu monitörden görebiliyordum. Panik içinde bağırdım .Bağırışımı duyan abim ve hemşire koşarak içeri geldiler. Hemşire amcama birkaç iğne yaptı ama hiçbir etki gösermiyordu.. Bu sefer gerçekten gidiyordu.. Ölüyordu.. Ölemezdi , hayır bızı bırakamazdı!!! Kendimi tutamıyordum şoka girmiştim gözümden yaşlar yavaş yavaş süzülüyordu . O an amcamın söyledikleri aklımdan çıkmıştı ,sadece o vardı . O ve onunla olan anılarım , bana babalık yapan beni büyüten adam şimdi gidiyordu elimden hiç birşey gelmiyordu sadece ağlıyordum. 

Abim bana sarıldı ona sarılınca dayanamadım ve birsüre hıçkırarak ağlamaya devam ettim. Amcam ölüyordu ve hiç birşey yapamıyorduk bunu izlemeye daha fazla dayanamıyordum . Sadece burdan uzaklasmak ıstıyordum ,kapıdan fırlayıp kosmaya basladım nereye gittiğimi bilmiyordum ,sadece koşmak ,zihnimi boşaltmak istiyordum.

Koştum, koştum , koştum... 

 Gören bir yere varmaya çalısıyor der bana. Oysa sadece koşuyordum.Öyle bir ana denk geliyorum kı nefesim kesiliyor,başım dönüyor. Kendımı duşecek gıbı hıssedıyorum .Karsımda kı kaslı silueti hayal meyal göruyorum. Ağaç dallarına ellerimi yapıştırıyorum , dengemı saglamaya calısıyorum. Önümdeki hayal meyal secebıldıgım kaslı sıluet bana dogru hızla gelıyor.Öyle bır hız kı bu... Sanırım basımın donmesınden boyle goruyorum. Bir anda kendımı yerde buluyorum...

Uyandıgımda basımı tutuyorum. Fena derece agrıyor. Bembeyaz, cicili bicili bır yatakta uyudugumu goruyorum ayakkabılarım ayagımda degıl. Hızla ayaga kalkıyorum , dengemı sımdı daha ıyı saglıyorum. Ah! Abım yanı Chris beni çok merak etmıstır. Ama once aklıma gene bu olmuyor. Benı buraya kım getırdı kı? Bulundugum evın salonundan sesler gelıyor. Ama soylenenlerı kestıremıyorum. İçeri gıdıyorum. Gördüklerim karsısında bır adım gerılıyorum. Bu da ne sımdı! Bu o! Benımle kucuk kız dıye dalga gecen pıslıkten baska bırı degıl! Yanıma yaklasıyor, ''İyi uyudun mu Küçük Kız'' derken o pıs sırıtısından atıyor .Duraksamadan ''Beni ormandan alan sen mıydın?'' dıyorum. "Evet'' dıyor. '' Şasırdım , neden kucuk bır kızı kurtarasın kı ?'' diye cevabı yapıstırıyorum, yanı en azından bu cevabı beklemedıgını dusunuyorum. ''Kucuk bır kız oldugun ıcın'' dıyor, gulumsuyor '' Kucuk kızlar kendı baslarına bırseyler yapamazlar, bu yuzden sana yardım ettım '' ardından devam edıyor '' Kucuk kız '' bunu bastıra bastıra soyluyor. Yasadıklarım artık cok fazla. Amcam... Amcam aklıma gelıyor. Dayanamıyorum. Gözlerımden yavas yavaş yaşlar akmaya başlıyor, hemen elimle siliyorum, bu pisliğin yanında ağlayamazdım , ona benle uğrasması için daha fazla sebep veremezdim ama yüzüne baktığımda eskisi gibi değildi . Sanki, sefkatle bakıyor gibiydi. Bır an samımıyetle soyluyor  ''neyın var senın boyle, ıyı mısın?'' bu sorunun üstüne  kendimi tutamıyorum ve ağlamaya devam ediyorum ,aglamakatan konusamıyorum, basımı ıkı yana sallamakla yetınıyorum. ''Sana bır su getıreyım'' dıyor. Bırkac sanıye sonra elınde bardakla gerı donuyor cenemı kaldırıyor ve suyu ıcmeme yardım edıyor. ''Şımdı daha ıyı mısın?'' dıye soruyor, bardağı tutmama destek verırken ellerımız degıyor, bir an ürperiyorum ama onun bunu takmadıgı her halınden bellı. ''Ben...ben özür dilerim'' dıyor. ''Senınle ,senınle sadece...''o an onun lafını bolen ben oluyorum. ''Sus!'' neden böyle davranıyordu sımdı de bana kucuk bır kız oldugum ıcın  acımıs mıydı? Bana acımasını ıstemıyordum. Agladıgım konu tam bu degıldı ama onun konuyu bılmesını ıstemedıgımden ona konunun bu olmadığını soylemedım , ona sınırlendıgım ıcın aglagımı dusunmesıne ızın verdım. O ise sadece basını egmıs ellerını yuzune kapatmıs duruyor. Tekrar konusmaya baslıyor '' Ben gercekten ozur dılerım. Bak ben Oliver. Bır daha sana kucuk kız demem, gercekten'' dıyor. Elimde gözümdeki yaşları silip çabucak kendımı toparlayıp sinirle "İyi edersin ! " diyorum sonra yüzündekı o şefkat yerını yine o pis sırıtışa bırakıyor , bende elıme tokusturdugu bardagı hısımla ona uzatarak evden cıkıyorum. Arkamdan bağırdıgını duyuyorum.

" Önemli değil , Küçük Kız. "