Danger

~Κεφ. 4~

Φως
Πολυ φως
Απο που έρχεται όλο αυτό το φως;;

"Ορφέα σήκω ξημερωσε" λεει η μάνα μου

Φυσικα ποιος αλλος θα ηταν... Όσες φορες και αν της το πω αυτη το βιολί βιολακι της.... Οχου πια

"Ποοο ρε μανα τι ανοίγεις τα παντζουρια αφού ξέρεις ότι με ενοχλεί"

" Ναι ναι λέγε εσυ... Τέλος πάντων κατέβα γιατι θα αργήσεις"

Χωρίς πολλά πολλά σηκώθηκα , ετοιμάστηκα και ξεκίνησα για το σχολείο. Δεν ήθελα να χαλάσω την διάθεση μου από το πρωί είδα και καλό όνειρο 😎😂

Η διαδρομή, σπίτι-σχολειο για μένα είναι μια ρουτίνα... μάλλον νοιώθω σαν λεωφορείο που κάνει πολλές στάσεις....

Το γιατί είναι απλό, πρέπει να μαζέψω την παλιοπαρέα, η οποια αποτελείται από 5 άτομα με εμένα μέσα. Μια στάση ακόμα για να ψωνίσουμε να φάμε... Δλδ κάνω συνολικά 5 στάσεις 🚌.

Αφού συγκεντρωθεί η παρέα που αποτελείται από τον Αγγελο, τον Άκη, τον Παύλο, τον Χρήστο και φυσικά εμένα πάμε στο φούρνο για να πάρουμε κάτι να φάμε.

"Παιδιά τι λέτε το σαββατοκύριακο να πάμε στο καινούργιο κλαμπ-καφέ που άνοιξε στην γωνία;" λέει ο Άκης

"Οκευ μέσα γιατί όχι" συμφωνεί ο Άγγελος

"Και μεις μέσα" λένε οι υπόλοιποι

"Νταξει θέλω να έρθω αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα"

"Τι είναι ρε Ορφέα" ρώτα ο Παύλος

" Να οι γονείς φεύγουν για εξωτερικό και πρέπει να προσέχω την μικρή "

" Σιγά ρε πως κάνεις έτσι πες της να κανονίσει να κοιμηθεί σε καμιά φίλη της " λεει ο Χρήστος

"Καλή ιδέα δεν το σκέφτηκα "λέω

" Άρα είμαστε όλοι μέσα.. Τι λέτε για τις έντεκα" λεει ο Άκης

" Ναι ρε κανένα πρόβλημα "

" Λοιπόν στις έντεκα έκλεισε "λέω

Αφού κλείσαμε την συνάντηση πήραμε τα φαγητά μας και κατευθυνθήκαμε προς την είσοδο του σχολείου.

Είχαμε δύο λεπτά ακόμα μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι έτσι πήγαμε στις τάξεις μας.

...

Πήγα στην τάξη και έκατσα στο θρανίο μου και περίμενα τον Ακη.

Όταν μπήκε ο καθηγητής το μάθημα άρχισε. Κάποια στιγμή, η πόρτα χτύπησε. Ο καθηγητής την κοίταξε με μισό μάτι, νομίζοντας πως είναι κάποιος αργοπορημένος μαθητής αφού δεν έχουμε ούτε δέκα λεπτά που μπήκαμε.

Αφού δίνει την έγκριση του πόρτα ανοίγει αλλά κανένα από τα παιδιά που ξέρω δεν μπαίνει στην ταξη .

Εκείνη την στιγμή κάνει την εμφάνιση της μια πανέμορφη κοπέλα με κάστανα μαλλιά και καταγάλανα ματιά. Από μακριά φαινόταν η λεπτή της σιλουέτα.

Και δεν ήμουν ο μόνος που το παρατήρησα όλα τα παιδιά της τάξης μας την κοιτούσαν, κυρίως τα αγόρια την κοιτούσαν σαν να μην είχαν ξανά δει ούτε θηλυκή γάτα, ξανά στην ζωή τους.

Ο καθηγητής της επέτρεψε να μπει, αν και ήταν λίγο αργοπορημένη στο μάθημα.

Καθηγητής: Παιδιά να σας συστήσω την καινούρια σας συμμαθήτρια την Αρετή. Αρετή μπορείς να πας να κάτσεις στο θρανίο μπροστα από τον Ορφέα.

Είπε και έδειξε το κενό θρανίο μπροστά μου. Η κοπέλα πλησίασε διστακτικα και με ένα ντροπαλό χαμόγελο στα χείλη. Άφησε την τσάντα της δίπλα απο το θρανίο, στο πάτωμα και έβγαλε τα βιβλία της και ξεκίνησε να παρακολουθεί το μάθημα.

Ένιωσα τόσο περίεργα. Είχα χάσει κάθε αίσθηση του χρόνου και του τόπου. Δεν μπορούσα να το εξηγήσω.

Νομίζω πως ήταν η πρώτη που δεν ήθελα να τελειώσει το μάθημα.

Γειά σας σορρυ που δεν ανέβαζα το επόμενο κεφάλαιο ανεβαίνει σύντομα 🔜