Miasto Cieni

❇️31❇️

Siedziałam na łóżku mocno zestresowana razem z mamą przeglądając sukienki, które pożyczyłam od Shini i Karai.

-Może ta?- spytała mama podnosząc czarną sukienkę do kostek bez ramiączek.

-Jak na pogrzeb- odparłam.

Szukałyśmy dalej.

-A ta?- dociekała pokazując krótką, obcisłą bez ramiączek w odcieniu wściekłej czerwieni.

-Będę wyglądać jak ladacznica- pokręciłam głową.

Mama przeleciła oczami przegrzebując dalej stos.

-Ale ta będzie cudowna- rzuciła w końcu.

Pokazała mi suknie w kolorze pastelowego żółtego do kostek, na ramionka i dekoltem w kształcie litery "V".

-Robisz ze mnie cukierka na urodziny pięciolatka?-zaśmiałam się.

-Wiesz, co? Załóż ją, a dopiero potem marudź.

Westchnęłam ciężko idąc z suknią do garderoby. Zdjęłam szlafrok po czym wcisnęłam się w strój. Wyszłam pokazując się Lii.

-Patrz, co znalazłam!- zawołała.

Przepasała mnie w talii paskiem z diamentami. Potem podeszła od tyłu, wzięła dwa kosmyki z boków i związała mi je w warkocz.

-Zobacz się teraz- zaproponowała.

Podeszła do lustra. Mama rzeczywiście miała rację. W parze z tym delikatnym makijażem suknia wypadała świetnie.

-No, to teraz szoruj do panny młodej bo słyszałam, że potrzebuje pomocy- pogoniła mnie mama.-Pamiętaj, że do ceremonii została godzina.

Pokiwałam głową wychodząc z pokoju.

〰〰〰〰〰

Otwierając drzwi stanęłam jak wryta. Zauważyłam dwie humanoidalne jaszczurki. Ubrani byli jak typowi ludzie- on w garniturze, ona w bordowej sukni. Wyglądali trochę komicznie, szczególnie mężczyzna z tą masywną sylwetką, ale próbowałam się nie śmiać.

-O, April!- Mona przecisnęła się miedzy nimi.

Była już w swej sukni ślubnej w kształcie litery "A", delikatny makijaż podkreślał jej urodę a swoją "brązową tęczę" upieła w specjalnie niechlujny kok. Pod nim razem z różowymi liliamy wpięty był welon.

-Nic się nie boj, to moi rodzice- wyjaśniła.

-A, okay- odrzekłam.-Miło poznać.

-Chciałabym, żebyś poszła do dojo i sprawdziła, czy wszystko już gotowe- poprosiła.

-Jasne, nie ma sprawy- rzuciłam.

〰〰〰〰〰〰〰

Dotarłam do dojo. W sumie od razu mogłam już wrócić by przekazać Lisie dobre wiadomości. Ołtarz był idealnie ozdobiony kopułą z kwiatów a ścieżka młodych wytyczono białym dywanem. Po bokach stały krzesła i stoły dla gości.

-O, no i jest!- zawołał Mikey.

-April!- krzyknął Raph.-Dobrze, że jesteś!

-Co się stało?- spytałam.

Chyba pierwszy raz widziałam, żeby tak się denerwował. Nie, nie denerwował. Panikował!!! Ja cię ,nie mogę! Raph panikarz?! Szkoda, że nie wzięłam aparatu ani komórki. Ten widok jest bezcenny.