The Contract

Chapter 44

#44

Halos isang linggo na din simula nung nagkita kami ni Sehun, tumatawag siya pero tinanggal ko ang sim ng phone ko. Paalis na din kami mamaya, mas okay na din siguro 'to na hindi na lang kami magkita kesa naman masira ko ang family niya. Mahal ko siya pero sa ngayon siguro hindi na muna? ewan bahala na. Sabi ko kay Mama pag may nagdoorbell at sina chen yun wag na pagbuksan. Kapag ganun kuware walang tao sa bahay. Para umalis na din sila. Wala naman na kong balak magpaalam sa kahit sino sakanila.

Kinwento ko na din kay mama, nainis siya kasi hindi ko daw dapat mareceive yung ganong treatment. Basta galit ang mama, pero hindi naman sya galit kay Sehun o sa iba pa. Since lilipat naman talaga kami dahil mapapalipat na ng place si mama at mahihirapan kami pareho. Maghapon lang akong nagimpake at nagayos. Hindi ko na din nahahawakan ang phone ko. Hindi ko alam kung magkikita pa ba kami ni Sehun pero kung ako ang tatanungin? Sana oo. Kasi kung hindi lang din naman siya, wag na lang.

"Ready ka na?," she asked. Di ko namalayan na nakasakay na pala sa truck ang gamit namin.

"Una ka na po mama, iikot lang ako dito sa bahay," Alam ko naman na babalik pa kami pero matatagalan na.

Sobrang dami naming memories dito, mamimiss ko din naman ang pagsira nya sa doorbell namin. Yung tawa ni Chen, yung tingin ng mga classmates and schoolmates ko lahat lahat pati hideout nila. Pero syempre this is for the both of us. (Sehun and I). Maybe, hindi pa namin time ngayon. Maybe, soon kami talaga. Maybe, magkikita kami someday. Maybe, someday ready na ang destiny para sa amin.

Maybe...

"Tara na po Ma," when the driver started the engine i knew this is it. Paalis na ko. Without goodbye, without further explanation.

Magsosorry na lamang ako sa mga bituin sa langit. Sayo sa panaginip. Sa atin sa araw. Sinalampak ko ang earphones ko sa tenga ko atsaka mariing pinikit ang mga mata. No, you can't come now tears. Don't betray me eyes. And after almost 5hours we're here. Pagbaba ko pa lang ng truck nag-inat ako atsaka huminga ng malalim na para bang nagbanat ng buto bago bumaba.

Eto na, ito na ang simula ng buhay ko. Away from toxic people, away from destroyers. Away from everyone. Hindi naman siguro ako mahihirapan magadjust kasi sanay naman ako ng magisa. I've been alone since nung nagstart ako pumasok. Nagkaroon lang naman ako ng kasama nung nakilala ko ang exodus e. Yun din yung start na naging magulo buhay ko. Di ko naman masisi yung iba because sino nga ba ako? sino ako para makaclose nila? sino ako para alagaan nila? i'm 40% they're almost 100%. At isa pa sino ako para maging girlfriend— mali hindi, mali ito. Hindi niya ko girlfriend. Shocks!! i almost forgot!!

Ramdam ko yung mainit na likido na gumuhit sa pisngi ko. Kasi however, sobrang bad ko as a person. Ni wala manlang akong pasabi na paalis na ko, ni wala manlang akong pasabi saan ako pupunta o bakit. Wala naman silang masamang ginawa sakin e pero ganito ako. And now i don't have the face to show in front of them anymore. They'll think i'm such an attention catcher. Siguro nga hanggang dun na lang, siguro nga panandalian lang.

"Samantha! ano pa bang ginagawa mo riyan umakyat ka na dito at masirino na," nagising bigla ang diwa ko sa sigaw ng mama. Dali dali kong pinunas ang luha ko.

"Opo eto na! gutom na ko ma!," at dali daling tumakbo papasok ng bahay.

CHEN'S POV

Antok na antok na ko pero ayaw paawat ng mga ito. Medyo may tama na si Sehun. Eto namang si suho hyung naglagay pa ng naglagay. Yung iba naman todo pa sa inom din. Ayaw gagaya sakin drinking moderately lang. Ahhh yes!!! moderately self!

"Tara na matulog,"

"Hyung, pogi ba ko? bakit ba ganito siya gwapo naman ako ah," hayyy di ka gwapo kaya ka iniwan. Uy joke!