Exchanged Hearts (Complete)

Epilogue

Umuulan ng malakas. Nakatayo lang ako habang nakatingin sa puntod ni France.

I've been standing here for almost an hour but I still can't get over her death. I feel so empty and sad. Para akong nawalan ng ganang mabuhay.

I didn't cry when she was buried underground. I just stared at her coffin blankly, I think a part of me was lost or shattered into pieces that cannot be fix.

I kneeled and touch her gravestone.

In loving memory of
France C. Mendoza
1998-2018

I chuckled when I remembered her words.

"I may be not here physically, but I'm here with you always."

Napahawak ako sa braso dahil sa lamig. "I need you, France.. Hindi ko na yata kakayanin.." I said.

I want to die too, die along with her. I want to be with her up there.

Tumulo ang luha ko hanggang sa tuloy-tuloy ang pag-agos nito. I sobbed so hard to the point that I can't breath.

"Why? Why?!" Sigaw ko.

This is my karma. My karma for all the things I've done to her. Pero sana hindi nalang siya ang nag-kasakit at namatay, ako ang may sala dapat ako ang namatay at hindi siya!

Ang sakit-sakit sa dibdib, mas masakit pa itong nararamdaman ko kaysa nung sakit ko sa puso.

Ang tanga ko kasi!

Kung pwede ko lang ibalik ang panahon.

Mas lumakas ang ulan pero wala akong pakialam, gusto ko siyang makasama. Wala akong pakialam kung mamatay man ako dito, mas mabuti nga kung ganon.

Nararamdaman ko na ang paglamig ng katawan ko pero ininda ko lang. I don't care anymore! Gusto ko ng mamata—

"Mag-papakamatay ka ba?!"

I heard someone shout but I didn't move. Nakatingin lang ako sa puntod ni France.

"Hoy! Kinakausap kita!"

Based on the voice, boses babae ito. Hindi ko parin siya pinapasin hanggang sa hindi ko na naramdaman ang ulan.

I look up and saw a black umbrella sheltering me from the rain. Napatingin ako sa babae, naka-suot siya ng white dress na basa at naka pigtail braids ang buhok niya na basa din.

"Tinatanong kita kung magpapakamatay ka ba? Ang lakas ng ulan, oh!" Tanong niya sa'kin.

I blankly look at her. "What do you think?" Sabi ko at tinignan ulit ang puntod ni France.

Nagulat ako ng hinila niya ang suot kong polo at pinatayo. "What the hell is your problem?!" I shouted at her.

Tumaas ang kaliwang kilay niya. "Ikaw! Ikaw ang problema ko!" Sigaw niya pabalik. "Are you out of your mind?! Nagpapaulan ka dito sa sementeryo? Gusto mo bang mamatay ha?!"

"Oo gusto ko ng mamatay?!"

Nagulat siya sa sinabi ko at natahimik. "Gusto ko ng mamatay.. Gusto ko na siyang makasama..." I tried not to sob but I failed.

Nakakahiya pero hindi ko na nakayanan ang pag-iyak. Damn, I cried infront of a girl!

"Puntod ba yan ng girlfriend mo?" She asked. Tumango ako at napayuko.

"Alam kong nasasaktan ka ngayon pero gusto kong malaman mo na hindi solusyon ang pag-papakamatay." She said.

I scoffed off. "You don't know how I feel right now! Hindi mo alam kung gaano kasakit mawalan ng taong sobrang mahal mo!"

"Alam ko ang nararamdaman mo ngayon." She said calmly.

"No, you don't understand—"

"I do because my boyfriend died on a car accident."

Napatahimik ako. Her boyfriend died?

Yumuko siya. "That's why I am here to visit my boyfriend's grave. Kaya lang naabutan ako ng ulan at naghahanap ng masisilungan but I found you."

Umangat siya ng tingin sa'kin. Her eyes are full of sadness and pain, it's likely the same as mine. We are both in pain for our loss.

I look at her face, I realized that she's beautiful especially she's wearing a white dress that suited her perfectly.

Napailing nalang ako. What am I thinking?

Kumulog ng malakas at nagulat ako ng mapasigaw siya at napayakap sa'kin. What the heck?!

Itutulak ko sana siya nang maramdaman ko na nanginginig siya sa lamig at takot habang nakayakap sa'kin. I stayed still.

She hugged for almost a minute when she realized that she's hugging me ay agad siyang lumayo.

Her face is flushed. "P-pasensya na. Natakot lang ako sa kulog." She said.

Mas bumuhos ang ulan. I sighed and grabbed her hand then start to walk.

"A-anong ginagawa mo?" Tanong niya.

"Let's find some shelter, it's raining hard."

I stopped my tracks when I realized something. Kaya napalingon ako sa kanya.

"What's your name?" I asked.

She seem so shocked when I asked her name. "O-oh, it's Erina. My name is Erina."

"Nice to meet you Erina."