Alois Trancy aby utrzymać swoją pozycję musi znaleźć sobie narzeczoną. Dowiaduje się o tym tamtejsza szlachta .Wiele znaczących osób postanawia zapoznać swoje córki z Aloisem. Niestety nie będzie to takie łatwe gdyż Trancy podał bardzo wiele znacząc...
Jestem już z Aloisem w rezydencji od jakichś kilku tygodni. Do tej pory nie ma z nami Clauda ani Claudi. Trancy oszczędza siły jak może , do momentu kiedy nie jest zmuszony wyjechać ze mną na bankiet. - Nigdzie nie jadę , znowu spotkamy kogoś kto narobi nam kłopotów. - założyłam ręce na klatce piersiowej symbolizując niezgodę. - Wiesz na tym przyjęciu będą sami czyści współpracownicy mojego rodu. - odpowiedział. - Skoro tak stawiasz sytuację ...hm..zabierzmy ze sobą Ciela. Bardzo mnie wsparł---- - Z nim!? - przerwał mi. - wiesz ,że go nie znoszę? Wiesz ,że ma idiotyczną narzeczoną? Wiesz ,że ma Sebastiana. Wiesz ,że grozi mi niebezpieczeństwo? - zaczyna pytać z wyrzutami. - Wiem ,no ale przecież możesz sobie wynająć służbę...- mówię. - Nie , Cloud był niezastąpiony. - powiedział pod nosem. Zaczął zachowywać się jak dziecko. Marudzić ,nic mu nie pasowało.
- Boli mnie brzuch. - zaczął kiedy ubrał marynarkę. - Chcesz jakieś leki? - pytam. - Wiesz ja mam takie jakby ... uczulenie na ułomnych. - zaczął się zwijać ,,niby" z bólu. - Nie udawaj, idziemy. - ciągnę go za rękaw. - Ale jak mi się coś stanie , to wydlubie ci oko! - krzyknął. Pomyślałam ,że on jest psychopatą. Ale to było ważne aby Alois pojawił się na tym bankiecie wśród szlachty. Nie mógł zupełnie zaniknąć w tym świecie.
- Po co ci ta szabla? - pytam kiedy wchodzimy do powozu. - Na ułomnych. - usiadł na welurowym siedzeniu obok mnie. Zrobiłam dziwną minę. Dobrze ,że tego nie zauważył. Jedziemy spokojnie przez las. Niebo jest pięknie pokryte gwiazdami. Kiedy to zaczyna mocno trząść. Nie jestem w stanie utrzymać równowagi. Spadam na drugi koniec powozu. Tuż na blondyna. - Złaź! - odpycha mnie. - Co się dzieje? - pytam panicznie. - Powiedziałem.....- złość się w nim zbiera - Złaź!!! Odsunęłam się na tyle na ile mogłam. Nagle ,powóz znieruchomiał. Słyszeliśmy krzyk woźnicy. Kiedy wyszliśmy zobaczyć ,co się stało ,nikogo nie było. Było cicho... Szum drzew i wiatru wzbudzał nie pokój. Było zimno ,miałam sukienkę widać było ,że Trancy też się trzęsie. Usłyszęliśmy warczenie , nie pojedyncze....to nie był jeden osobnik ,a ... co najmniej kilka. Spojrzałam w głąb lasu. Jasne oczy wpatrywały się w każdy nasz ruch. Przeszły mnie ciarki. - Alois... - szturchnęłam go w ramię aby spojrzał w tamtym kierunku.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Ten panicznie pisnął....nie powinien. Wyjął szybko szablę. Ręce mu się trzęsły. Ja stanęłam za jego plecami. Niepewnie trzymał broń. - Alois ,uważaj. - powiedziałam cicho. - Cicho bądź! - odkrzyczał. Od rana nie mogłam się z nim dogadać ,był taki inny. Zmieniał się w coraz to gorszego i gorszego.
To były wilki. Wyszły z ukrycia. Zaczęły się rzucać i warczeć. On nie umiejętnie machał szablą. Zadając nieliczne i delikatne obrażenia. Upadł na ziemię. Ja zaraz obok niego. Potknął się o kamień. Broń spadła za daleko....o wiele za daleko.
Ja wiem....ja wiem....Kiedy zobaczyłam kiedy tu ostatnio byłam....w mojej głowie coś a'la ,,O.O". ALE JEST! I POWINNO BYĆ! PRZEPRASZAM ZA BŁĘDY 😊😚
