Sonsuza dek

BY:8*

Yavuz

Normalde şirkete gitmem gerekirken eve uğrayıp duş almaya karar verdim. Fethi zaten şirketteydi. Bi sorun olmadığı sürece bana ihtiyaç yoktu. Şirketin 3 ortağı vardı. Ben, Ateş ve Fethi. Diğerleride şirkette çalışıyordu.

Yol boyunca yorgun hissettim. Ne yapsamda atamayacağım bir yorgunluk.. Tabiki Bahar'ı dinlemeyip sabah evlerine gidecektim. Onu sinir etmek, mutlu etmek, onunla vakit geçirmek bana iyi geliyordu. Nedenini bilmediğim bu hissi seviyordum.

Arabayı garaja sokmadan evin önüne park ettim. Duştan sonra şirkete gitmeyi planlıyordum. Anahtarı deliğe sokmaya çalışırken kapı açıldı. Nazlı ağlayarak yanımdan geçip gitti. Bir kaç saniye sonra Ateş belirdi kapıda.

Ne olduğunu anlamaya çalışıyordum. Kaşlarımı çatıp Ateş'e baktım.

"Noluyo olum?"

"Nazlı'nın hafızası geldi. Onu bu yüzden kullandığımı düşünüyor. Off!!!"

"Tamam sakin! Geç içeri ben bi Bahar'ı arayayım."

Ateş oflaya oflaya odasına gitti. Bende odama geçip Bahar'ı aradım.

.........

Bahar

Uykumun en güzel anında çalan telefonla zorda olsa gözlerimi araladım. Elimi komidinime atıp telefonu aldım. Arayan Yavuz'du. Sesimi düzeltip açtım.

"Alo Yavuz?"

"Bahar, Nazlı burdaydı. Hafızası yerine gelmiş, yani Ateş öyle dedi. Kavga etmişler. Ağlayarak çıktı az önce. Haberin olsun."

"Tamam ben arıyorum şimdi onu. Teşekkür ederim."

"Ha bu arada sabah okula ben bırakıcam sizi itiraz yok. Baya bay"

"Hayı-"

Telefonu suratıma kapatmıştı. Sabah benim kapıyı kapattığım gibi. Oflayıp oturur pozisyona geçtim. Nazlı'yı aradım. Birkaç çalış sonrası telefon açıldı.

"Efendim Bahar?"

Sesi ağlamaklı geliyordu. Suratımı buruşturup devam ettim.

"Haberim var. Nerdesin canım?"

"Sahildeyim. Yanıma gelir misin?"

"Birazdan ordayım."

Telefonu kapatıp gardırobun karşısına geçtim. Üstüme beyaz bluzumu altına siyah kot pantolonumu giydim. Saçlarımı salık bırakıp odadan çıktım.

"Nereye Bahar?"

"Nazlı'nın yanına. Gelnce anlatırım. Hadi çıktım ben!"

Sahil yakın olduğu için yürüyerek gittim. Nazlı sahil girişinde bir bankta oturuyordu. Sessizce yanına gidip oturdum.

"Bana yalan söylemiş. Beni gerçekten sevmiyor."

"Hayır Nazlı. Ateş seni gerçekten seviyor. Gözlerinden belli. Sana bakarken gözleri parlıyor. Seninle sevmediğini düşünmüyorum."

Yalancı gülümsemeyle bana döndü.

"Eğer hafızam yerine gelmeseydi, onunla birlikte olmuş olabilirdim şuan. Neyseki geldi."

Yüzü hafif kızardı ve devam etti.

"Öpüşürken oldu. Ne saçma değil mi? Geri çekilince hafızamın geri geldiğini, herşeyi hatırladığımı söyledim. O an görmeliydin Bahar, gözlerime öyle baktı ki! Korkuyla baktı bana. Canım yandı. Her ne kadar gerçek sevgilim olmasaydı da sevinmesini bekledim. Çünkü hoşlandım ondan galiba. Ama sevinmedi işte! Ona söyledim. Ondan hoşlandığımı devam edebileceğimizi. O kabul etmedi. Daha fazla dinlemek istemediğim için kendimi buraya attım."