We'll Never Be Together

Κεφάλαιο 1

"Δήμητρα!" η διαπεραστική φωνή της μητέρας μου έσπασε την σιωπή που επικρατούσε στο σπίτι εδώ και αρκετή ώρα.

Σηκώθηκα από το κρεβάτι μου και σχεδόν έσυρα το σώμα μου μέχρι το σαλόνι, για να μάθω τον λόγο που με φώναξε.

"Τι έγινε;" ρώτησα καθώς ακόμη κατέβαινα την σκάλα.

Η μητέρα μου ήταν καθισμένη στον καναπέ και έβλεπε μια ταινία, τυλιγμένη με μια κουβέρτα.

"Θα μπορούσες να πας στο σούπερ μάρκετ να αγοράσεις μερικά πράγματα; Δεν έχουμε τίποτα για να μαγειρέψω!" δεν έβγαλε τα μάτια της ούτε λεπτό από την οθόνη.

"Εντάξει, τι ακριβώς να πάρω;" ξεφύσιξα βαριεστημένα.

"Στα έχω γράψει όλα σε ένα χαρτάκι, πάνω στο τραπέζι είναι, μαζί με τα λεφτά για τα ψώνια." συνέχισε να έχει τα μάτια της καρφωμένα στην οθόνη, με εκνευρίζει όταν οι άλλοι μου μιλάνε χωρίς να με κοιτούν.

Άρπαξα το χαρτάκι και άρχισα να ψάχνω τα κλειδιά του σπιτιού σε ένα από τα συρτάρια της μεγάλης ξύλινης συρταριέρας. Το βρήκα, το έβαλα στην τσέπη μου, έβαλα το μπουφάν μου γιατί κάνει κρύο και για να καλύψω την εξευτελιστικά παιδική κίτρινη μπλούζα μου με τον Τουίτι.

Βγήκα από το σπίτι και άρχισα να περπατάω προς το σούπερ μάρκετ.

Ελπίζω να μην χαθώ, πάλι.

Το σούπερ μάρκετ και το σχολείο είναι τα μόνα μέρη που ξέρω που βρίσκονται μέχρι στιγμής στην περιοχή μου.

Που θα μου πάει, σε λίγο καιρό εύχομαι να έχω μάθει έστω και λίγο την τεράστια Αθήνα.

[...]

Αφού τελείωσα με τα ψώνια άρχισα να περπατάω ξανά προς το σπίτι.

Δεν ήμουν πάνω από 20 βήματα μακριά από το σπίτι, όταν ένα αγόρι μου έκανε νόημα προς το μέρος του.

Επειδή δεν φημίζομαι για την ευφυΐα μου, άργησα να καταλάβω το νόημα και φάνηκα πολύ κακία, ο άνθρωπος μου έκανε ένα νόημα και εγώ απλά τον προσπέρασα.

Ας διορθώσουμε ό,τι μπορούμε.

Γύρισα προς την κατεύθυνση του και άρχισα να πηγαίνω προς το μέρος του.

Όμως, και αυτός ερχόταν προς τα εμένα οπότε όταν σταματήσαμε να περπατάνε βρισκόμασταν σε μια αρκετά κοντινή απόσταση

"Με συγχωρείς, ξέρεις μήπως πότε περνάει το λεωφορείο προς το κέντρο;" ρώτησε το αγόρι με πολύ ευγενικό τρόπο.

Δεν τον κοιτώ και πολύ επίμονα για αυτό στο μυαλό μου μένουν μόνο τα βασικά χαρακτηριστικά του.

"Σόρι, μόλις μετακόμισα και δεν ξέρω σχεδόν τίποτα από τα δρομολόγια." απολογήθηκα.

"Δεν πειράζει, και εγώ που μεγάλωσα εδώ ακόμα να τα μάθω." γέλασε αμήχανα.

"Σε ευχαριστώ και πάλι." είπε και έφυγε προτού του απαντήσω.

Τι ευγενικός άνθρωπος, γοητευτικά ευγενικός!

Αυτό είναι γοητεία, όχι μόνο η εμφάνιση. Ο χαρακτήρας του άλλου, πως θα σου μιλήσει και πως θα σου φερθεί, αυτό κι αν είναι γοητευτικό!

Δεν είναι πολύ άσχημο να γνωρίζεις έναν άνθρωπο που να είναι πανέμορφος αλλά από χαρακτήρα να μην έχει τίποτα να πει, τίποτα να δείξει;

Επίσης δεν είναι άσχημο που μου αρέσει τόσο πολύ ένας άγνωστος που δεν πρόκειται να ξαναδώ ποτέ;

Ξεκλείδωσα την πόρτα του σπιτιού, άφησα τα ψώνια πάνω στο τραπέζι της κουζίνας και πήγα στο δωμάτιό μου.

Κάθισα στο γραφείο μου και προσπάθησα να τελειώσω εκείνη την άσκηση άλγεβρας που δεν πρόλαβα γιατί με διέκοψε η μητέρα μου.

Από αύριο σχολείο, ούτε να το σκέφτομαι δεν θέλω!

Καινούρια άτομα που ίσως να μην με συμπαθήσουν ποτέ, καινούριοι καθηγητές που ήδη βαριέμαι, καινούριο κτήριο που πάλι θα χαθώ και θα κάνω 3 μήνες να μάθω.

Όλα από την αρχή...

Πόσο βαρετές είναι οι αλλαγές;

Γειά σας!

Όπως καταλάβατε, το βιβλίο είναι υπό διόρθωση γιατί τα κεφάλαια ήταν ολίγον τι χάλια.

Οπότε πάμε από την αρχή και θα σώσω ό,τι σώζεται.

Ελπίζω να σας αρέσουν οι αλλαγές που θα κάνω 💞

Byeeee!

~❤️~