We'll Never Be Together

Κεφαλαιο 29

Τραγούδι: Solmeister Η Μεθυσμένη Πριγκίπισσα

Στέφανος Pov

Οι μέρες περνούσαν πολύ αργά.

Ήταν σαν να ζούσα την ίδια μέρα, δεν υπήρχε κάτι που τις έκανε ξεχωριστές.

Πέρασαν τρεις εβδομάδες, η Ελευθερία βγήκε από το νοσοκομείο και ήμασταν όλοι μαζί, όπως πριν έρθει η Δήμητρα.

Ήταν τόσο ίδιες, ένιωθα σαν να την είχαμε αντικαταστήσει την Ελευθερία με την Δήμητρα. 

Σήμερα, μιας και είναι Κυριακή και δεν έχω φροντιστήριο, θα πάω να την δω.

Τον τελευταίο καιρό πάντα κάτι συνέβαινε και δεν μπορούσα να πάω στο νοσοκομείο.

Ήταν σαν κάτι να μην ήθελε να είμαι εκεί.

Η Δήμητρα είχε ξυπνήσει μα τον τελευταίο καιρό κάνει πολλές εξετάσεις, οπότε σήμερα θα την δω για πρώτη φορά, θα μιλήσουμε.

Κάθε μέρα μιλούσα με τον αδερφό της, ήθελα να μαθαίνω τα νέα της.

Βγήκα από τις σκέψεις μου και συνέχισα να περπατώ στους διαδρόμους τους νοσοκομείου.

Δίπλα μου πέρασαν κάποιοι άντρες ντυμένοι στα μαύρα.

Φαίνονταν πολύ απόμακροι.

Κάθε άνθρωπος μια ιστορία...

Έφτασα στον διάδρομο που ήταν το δωμάτιό της.

Στεκόμουν απέναντι από την πόρτα, πήρα μια βαθιά ανάσα και χτύπησα.

Άνοιξα προτού πάρω απάντηση.

Την είδα να κάθεται στο κρεβάτι του νοσοκομείου, το δέρμα της χλωμό και θαμπό. Φαινόταν πολύ ταλαιπωρημένη.

Χαμογέλασε με όση ενέργεια είχε και κάθισα δίπλα της.

Προσεκτικά προσπάθησα να πιάσω το χέρι της χωρίς να πειράξω τα σωληνάκια που της είχαν βάλει οι γιατροί.

Γέλασε πνιχτά και έμπλεξε τα δάκτυλα μας.

"Μου έλειψες." ψιθύρισα, σαν να ήταν μυστικό.

"Και εμένα." απάντησε και αυτή σιγά.

"Όλα έχουν αλλάξει αυτόν τον καιρό..." μονολογησα.

"Τι άλλαξε;" ρώτησε με λίγο άγχος στην φωνή της.

"Θα στα πω όλα μόλις βγεις, εντάξει;" απάντησα μετά από μερικά κρίσιμα δευτερόλεπτα σιωπής.

"Πες στα παιδιά πως δεν χρειάζεται να έρθουν. Σε 3 μέρες έχω βγει." είπε και χαμογέλασα μόλις το άκουσα.