We'll Never Be Together

Κεφαλαιο 24

"Δήμητρα;"
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Τραγούδι: Σελήνη - Solmeister

Στέφανος Pov

Άκουσα κάποιους λυγμούς κι γύρισα να δω από που προέρχονται.

Η Ρόζα είχε καθίσει στο έδαφος κι έκλαιγε ενώ ο Γιάννης βρισκόταν σε άρνηση, δεν πίστευε τι συνέβαινε.

Η πόρτα του μαγαζιού άνοιξε και γρήγορα βήματα ακούστηκαν προς το μέρος μου.

"Τι έγινε;" ρώτησε ταραγμένη η Φαίδρα. Γύρισα προς το μέρος της κι έμεινε για λίγο σαστισμένη.

"Θα τον βρω..." είπα κοιτώντας τον δρόμο.

"Θα μου πεις τι έγινε γαμώτο;" φώναξε.

"Την πάτησε αυτοκίνητο, αυτό έγινε!" φώναξα. Η Φαίδρα έμεινε ακίνητη, τα μάτια της βούρκωσαν και με αγκάλιασε.

Μετά από λίγα λεπτά ένα ασθενοφόρο έφτασε έξω από το μαγαζί.

Έβγαλαν το φορείο από το πίσω μέρος του ασθενοφόρου, με προσοχή την σήκωσαν από τον δρόμο κι την έβαλαν πάνω στο φορείο.

Την έβαλαν μέσα στο ασθενοφόρο και πήγαν να κλείσουν την πόρτα.

"Μπορώ να έρθω μαζί σας; Είμαι το αγόρι της, ξέρετε." ρώτησα. Ο οδηγός έγνεψε καταφατικά κι μπήκα μέσα στο ασθενοφόρο.

Σε όλη την διαδρομή ευχόμουν όλα να πάνε καλά, να είναι καλά.

Δεν είχε κίνηση έτσι φτάσαμε γρήγορα στο νοσοκομείο.

Έτρεχαν με το φορείο μέσα στους διαδρόμους και εγώ προσπαθούσα να τους προλάβω. Σταμάτησαν όταν έφτασαν σε έναν μακρύ διάδρομο.

"Θα πρέπει να περιμένετε εδώ." είπε μια νοσοκόμα και με σταμάτησε με τα χέρια της.

Κάθισα σε μια από τις κενές θέσεις κρύβοντας το πρόσωπο μου με τις παλάμες του.

Εγώ φταίω, για όλα.

Άρπαξα το κινητό μου και κάλεσα τον αριθμό του αδερφού της.

"Ναι;" ρώτησε νυσταγμένος.

"Χρήστο, ο Στέφανος είμαι." είπα για να με καταλάβει.

"Τι έγινε; Πως και με παίρνεις τέτοια ώρα;" ρώτησε ξανά.

"Λοιπόν, πρέπει να σου πω κάτι, πολύ σοβαρό." απάντησα και πήρα μια ανάσα.

"Το καλό που σου θέλω να είναι καλά η αδερφή μου." είπε και για λίγο το αίμα μου πάγωσε.

"Γιατί δεν απαντάς Στέφανε;" ρώτησε αγχωμένος.

"Είναι στο νοσοκομείο." είπα.