We'll Never Be Together

Κεφαλαιο 26

Τραγούδι: WNC - Τα Ίδια Λάθη

"Ένας χρόνος; Πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος;" ρώτησε ταραγμένη.

"Όχι ακριβώς χρόνος, 7 μήνες." απάντησα, τους μετρούσα, μετρούσα την κάθε μέρα που περνούσε.

"Τεράστια διαφορά ρε, τώρα είμαι καλύτερα." ειρωνεύτηκε, είχε την τάση να το κάνει αυτό από παλιά.

Έμεινε σιωπηλή για λίγα δεύτερα όμως χαμογέλασε και έσυρε το χέρι της μέχρι το δικό μου.

"Μου έλειψες." είπε μπλέξαμε τα δάκτυλά μας σφιχτά.

Τα πάντα θυμίζουν το πως ήμασταν παλιά. Κάθε κίνηση, κάθε έκφραση, κάθε λέξη, τα πάντα.

"Κι εμένα." απάντησα χαμογελώντας. Οι αναμνήσεις του χθες έφυγαν από το μυαλό μου και τράβηξα το χέρι μου απότομα.

Δεν είπε κάτι, απλά μαζεύτηκε και άρχισε να παίζει με τα μαλλιά της.

"Οι άλλοι; Ο Γιάννης, ο Γιώργος, η Φαίδρα, ο Ορέστης; Τι κάνουν;" ρώτησε σπάζοντας τον πάγο.

"Όλοι καλά είναι, δυστυχώς έφυγε ο Ορέστης, μένει στο Λονδίνο με τον πατέρα του. Αλλά έχουμε καινούρια άτομα στην παρέα!" απάντησα και φάνηκε πως της κέντρισα το ενδιαφέρον.

"Η μία είναι η αδερφή του Ορέστη, θυμάσαι; Ένα ντροπαλό κορίτσι..." πήγα να πω αλλά με διέκοψε.

"Που ο Γιάννης μας είχε πρήξει επειδή είχε κόλλημα μαζί της; Αχ Ρόζα την λένε έτσι;" ρώτησε ρητορικά.

"Ναι ναι αυτή." χαχάνισα και έκανα μια μικρή παύση.

"Ήρθε όμως και μια άλλη κοπέλα, από το Ναύπλιο." ξεκίνησα να διηγούμαι.

"Δήμητρα την λένε, είναι κοντούλα, με καστανά μαλλιά και γαλάζια ματιά. Αρκετά αντιδραστική και με κότσια αλλά καταβάθος είναι γλυκιά." είπα και κοίταξα το πάτωμα χαμογελώντας.

Ξύπνησα από τις σκέψεις μου βγάζοντας την εικόνα της από το μυαλό μου.

"Και αυτό, τώρα είμαστε μεγάλη παρέα." τελείωσα την διήγηση μου και η Ελευθερία ξέφυσε.

"Στέφανε, όσο ήμουν εδώ, έκανες κάτι με κάποια άλλη;" ρώτησε, την περίμενα αυτή την ερώτηση.

"Όχι." απάντησα δίχως να δείχνω το πόσες ενοχές έχω που της λέω ψέματα.

"Είσαι σίγουρος;" ρώτησε ξανά. Κάτι θα έχει καταλάβει.

"Απόλυτα σίγουρος." απάντησα με την ίδια ψυχραιμία.

"Θέλω να την γνωρίσω, την Δήμητρα." δήλωσε και τα μάτια μου γούρλωσαν σε σημείο να πονάνε.