We'll Never Be Together

Κεφαλαιο 2

Ήμουν έτοιμη να ξεκινήσω για το σχολείο.

Ψυχολογικά δεν ξέρω, πάντως είμαι έτοιμη.

Στέκομαι στην είσοδο του σπιτιού μου και περιμένω τον αδερφό μου να κατέβει για να ξεκινήσουμε μαζί προς το σχολείο.

Χαίρομαι που θα είναι δίπλα μου, χρειάζομαι ένα στήριγμα σε αυτήν την αλλαγή.

Τα γρήγορα βήματά του ήχησαν σε όλο το σπίτι.

Άρπαξε το μπουφάν του, άνοιξα την πόρτα και φύγαμε ξεκινώντας για τον όχι και τόσο ευχάριστο προορισμό μας.

"Πως νιώθεις;" με ρώτησε αφού είχαμε απομακρυνθεί λίγο από το σπίτι.

"Δεν ξέρω. Από την μία έχω πολύ άγχος και από την άλλη έχω ένα θετικό προαίσθημα." απάντησα ειλικρινά.

"Όλα καλά θα πάνε. Κι αν δεν βρεις παρέα, εγώ εδώ θα είμαι για να μοιραζόμαστε την μοναξιά μας." τα λόγια του Χρήστου με κάνουν πάντα να έχω θετική διάθεση.

Από μικρός, όσο θυμάμαι δηλαδή γιατί αυτός είναι ο μεγαλύτερος, πάντα έβλεπε την θετική πλευρά των πραγμάτων και προσπαθούσε να κάνει και τους άλλους το ίδιο ελπιδοφόρους.

Με εμένα δεν το έχει καταφέρει και τόσο αλλά δεν πειράζει.

"Εσύ πως νιώθεις;" ρώτησα.

"Καλά, πιστεύω πως όλα θα πάνε καλά." κλασική απάντηση, δεν περίμενα κάτι αρνητικό.

Είμαστε πλέον έξω από το κτήριο.

Η παλιά μπογιά έχει σχεδόν φύγει από το πέρασμα των χρόνων. Η πινακίδα με το όνομα του σχολείου είναι πολύ μεγάλη για το διώροφο κτήριο.

Ο αδερφός μου με τραβά από το χέρι και μπαίνουμε μαζί στο σχολείο.

Είμαστε πλέον στην αυλή.

Στηρίζω καλύτερα την τσάντα μου στον δεξί μου ώμο και παρατηρώ όσο πιο διακριτικά μπορώ τα άτομα γύρω μου.

Πολλά διαφορετικά άτομα, διαφορετικά στυλ, διαφορετικές τύποι σωμάτων, διαφορετικά χαρακτηριστικά, διαφορετικοί χαρακτήρες.

Όσο κι αν μοιάζουμε με κάποιον δεν είμαστε ίδιοι.

"Σε ποιο τμήμα είσαι;" ρώτησε ο Χρήστος.

"Β3, εσύ;"

"Γ2."

Είχαμε έρθει μια μέρα μετά το σχολικό ωράριο για να πάρουμε το πρόγραμμα και τα τμήματα που θα είμαστε.