son bir veda için yoongi'nin çıplak bedeni koltuğa yayılmış hareketsizce duruyor, göğsüne dizilmiş üzümler ve saçlarında sarı çicek yaprakları var.
taehyung ise tuvalinin başında titreyen elleri ile boyaları karıştırıyor. tiner ve yağın kokusu özlediği bir birleşim fakat taehyung'un düşünebildiği tek şey ona bahşedilmiş olan kalp ağrısı oluyor.
taslağını renklendiriyor. uzun süre sonra çizdiği ilk şey bu, içindeki heyecanı kusmak istiyor. hem bitirmek istiyor resmi hem de hiç bitmesin istiyor. biterse yoongi gidecek, biliyor. fakat bitmezse yoongi'nin çıplak bedeni soğuklara sarılacak ve bir buza dönüşecek.
taehyung, gözlerinden akanın kan olduğunu fark etmiyor, göz pınarları kanıyor. yoongi'nin ten rengini bulmak için boyaları arasında kayboluyor.
yoongi ise gözlerini kapatıyor ve kafasındaki notaları dile getiriyor, sesi kalın, pürüzlü ve acı verici fakat bu bilinmeyen diyarların öyküsü.
'nasıl oldu bilmiyorum ama çizebiliyorum.' taehyung'un mırıldanır gibi söylediği şeyi yoongi'nin kulaklarına ulaşıyor.
'bu çok güzel taehyung.' yoongi'nin dudaklarına minik bir gülümseme oturuyor. nedeni bilinmiyor ama omuzlarından koca bir yük kalkıyor. belki de onu bırakıyor oluşu onu rahatlatıyor, taehyung'un sızlanışları kulağına fısıldanan bir lanet gibi.
taehyung, elinin tersiyle gözlerini siliyor ve koyu renge hayretle bakıyor. fırçasını kanına batırıyor ve tuvaldeki yoongi'nin dudaklarını boyuyor. taehyung binevi yoongi'yi kanıyla besliyor. bu benzetme bedenini titretiyor. ayakları tutmuyor ve büyük bir gürültüyle yere düşüyor. dünya ayakları altından kayıp giderken yoongi yanına koşuyor, telaşlı yüzüyle kendisine sesleniyor. taehyung ise gülümserken baygınlığın mide bulandırıcı bataklığına saplanıyor.
