Μικρά Αγκάθια

Redemption

Τα μάτια της επεξεργάστηκαν το χώρο γύρω της: ήταν περασμένα μεσάνυχτα και ολόκληρο το δάσος είχε παραδοθεί στην απόλυτη σιωπή της νύχτας. Εάν υπήρχε κάτι που την ευχαριστούσε σε τούτο το μέρος με τα χιλιάδες ζωντανά και το εκνευριστικά λαμπερό πράσινο, ήταν η ησυχία που μονάχα εκείνη μπορούσε να αντιληφθεί τις ώρες που όλη η πλάση αναπαυόταν. Χάιδεψε την πρησμένη της κοιλιά και χαμογέλασε. Στα εκατόν εβδομήντα χρόνια ζωής της και στις χιλιάδες ζωές που αφαίρεσε, ποτέ δεν πίστεψε πως θα ερχόταν η στιγμή που κάτι νέο θα έβγαινε από εκείνη. Γέννα, μητρότητα, οικογένεια: η τέλεια τιμωρία των θεών προς έναν δολοφόνο. Αλλά για την Μάριαν ήταν μια καινούργια αρχή, κι ας ήταν η βαβούρα του δάσους η μόνη της έγνοια.