Μικρά Αγκάθια

Επιστρέφοντας Σπίτι

«Τελευταία αναχώρηση!» τα μεγάφωνα φώναζαν ξανά και ξανά. Όλοι έτρεχαν γεμάτοι με τσάντες και τυλιγμένα δώρα στην αγκαλιά τους, κουκουλωμένοι με τα παλτά τους. Έπρεπε να επιβιβαστούν στο τελευταίο τραίνο που ετοιμαζόταν να φύγει˙ το τελευταίο του ταξίδι για την παραμονή των Χριστουγέννων. Κανείς, όμως, δεν τολμούσε να φωνάξει και όλοι μαζί ονειρεύονταν την άγια στιγμή που θα αντάμωναν τις οικογένειές τους. Ανάμεσα τους, ξεχώριζε μια φιγούρα, σκυθρωπή, θλιμμένη. Τους παρακολουθούσε και ευχόταν σε ένα μακρινό αστέρι να τον επέστρεφε˙ ευχόταν να ξανανταμώσει με τους δικούς του. Σηκώθηκε και βημάτισε προς το βαγόνι. Η ώρα είχε φτάσει. Τα βήματά του τον πήραν ψηλά και με χέρια χωμένα στις τσέπες του περπάτησε ανάμεσα στα άστρα όπου θα περνούσε και αυτά τα Χριστούγεννα.