Το Τελευταίο Πέταλο

43 13 5
                                    


Τα άστρα πάνω στον ουρανό έλαμπαν πιο όμορφα από ποτέ. Τα μάτια του δάκρυσαν σε τούτη την εικόνα. Έγειρε στα κάγκελα του μπαλκονιού του και χαμογέλασε πικρά. Ο καλοκαιρινός άνεμος σφύριζε δυνατά, και τα φύλλα της κερασιάς αφήνονταν στο έλεος του. Όλος ο κόσμος είχε παραδοθεί σε γλυκό, γαλήνιο ύπνο. Μονάχα εκείνος ξαγρυπνούσε. «Και μέσα στην νηνεμία της νυχτιάς, ο άγγελος του θανάτου βρίσκεται πλάι μου» απήγγειλε και έκλεισε τα σχιστά του μάτια, γυρίζοντας προς τα πίσω. «Την ώρα που η πλάση όλη κοιμάται, και το φεγγάρι περήφανα τον κόσμο στολίζει, με επισκέφθηκε, μαζί του να με πάρει» γονάτισε στο δάπεδο και έσκυψε το κεφάλι˙ κόκκινο χρώμα ανέβλυζε πια από το σώμα του, μια θλιβερά ταιριαστή πινελιά σε τούτο τον καμβά.

Μικρά ΑγκάθιαDove le storie prendono vita. Scoprilo ora