BEDENİMDEKi YABANCI RUH

En sevdiğimiz karakter ve en güldüğüz bölümü yazar mısınız?
Şimdiden teşekkürler ve iyi okumalar ❤❤❤

🌸

Nasıl, neden, ne için... Durumu
anlamada sorulacak sorular beynimdeki nöronları toplu katliam yaparcasına vuruyordu.

Daha on sekizime bile girmemiştim...
Allah'ım bu kadar erken ölmüş olmak , bir arkadaşa bakıp çıkıcam demek gibi bir şey... Çok şey görmek ama hiç bir şey yaşayamamak...Ruhum kanatlanıp uçmadan son bir kez karşımda duran bedenime baktım.
Ellerimi uzatıp yanağını okşadım.
Canım benim ne kadar güzelmişim... Ne kadar da yumuşacık ve tombik yanaklarım vardı. Ah güzel bedenim, ruh hanem keşke seni de yanımda götürmek mümkün olsaydı.

"Susacak mısın yoksa ben mi susturayim seni." Bedenimden çıkan sesle çığlık atarak geri sıçradım. "Nasıl olur ya ruhsuz bir beden nasıl konuşur." Dedim kendi kendime

"ruhsuz bir bedenin ayakta durmasına şaşmıyorsun da konuşmasına niye şaşırıyorsun." Bedenim neden Akay gibi davranıyor

Geri giderken elimdeki bardağın yere düşmesiyle jetonum düştü. Baştan aşağı kendimi süzdüm. Akay'ın bedenindeydim.

Ama nasıl ?

"Ne oluyor ya bu nasıl olur?" Dedim dehşete kapılmış bir vaziyette.

"Ne! birde soruyor musun? Sen söyle bana ne icirdin?"

"Ne içiricem gördün işte suydu?"

"O zaman benim ne işim var bedeninde ha?"

Tabi ya aklıma gelen anıyla kafama vurdum."Evet amcanın karışımını katmıştım."

" karışım mı? Ah lanet olsun amca dediğin sizin evdeki bunak mı?" Ellerini birbirine vurarak.

"Evet ama bunak değil onun bir adı var Arif amca, seninde deden."

"Beyninde tümör varda düşünmeni mi engelliyor? Halimize bakacağına düzeltmeye çalıştığın salak konuya bak! sen ondan nasıl bir şey alırsın ha?"

Bedenimin ruhuma dövecekmiş gibi bakmasını dünyanın en saçma görüntüsü olarak seçebilirim. Evet

"Senin yüzünden insan gibi davransaydin bunların hiçbiri yaşanmazdı." Dedim sitemle

"Niye bana icirdin peki?"

"Ben gururlu bir insanım iyiliğin karşılığı olarak yarısını sana vermeyi uygun gördüm."

"Deliricem ya" iki eliyle kafasına vurarak bahçe kapısına gitti.

"Nereye gidiyorsun?" Dedim peşinden giderek.

"Böyle kalacak değiliz herhalde. Bunağın yanına gidip bizi bedenlerimize döndürmesini isteyeceğim. Gerçi hiç umudum yok ya?"
Bizim evin yolunu tuttuk.

Bir süre yürüdükten sonra adımlarımı yavaşlatıp önümde yürüyen bedenime baktım.

Gerçekten çekici bir fiziğe sahibim. Kilolu kız çirkindir diyenin yüzüne tokat niyetine gösterilebilirdi fiziğim.

"Sapık gibi bakma öyle arkadan." Dedi Akay bana dönerek.

"Sanane ya sanane ön benim arka benim istediğim gibi bakarım. Yalnız bende baya güzelim ha. Allah'ım yani ben kızsam diğerleri ne?"

Soruma karşılık küçümseyici bir bakışla yürümesine kaldığı yerden devam etti.

Umutsuzlukta haklıydı Akay. Hocası Ruhları tekrar kendi bedenlerine döndürme aşamasını öğretemenden kendi ruhunu teslim etmişti. Mecbur üç ay ruhlarımız sürgün hayatı yaşayacaktı.