Di Aslında/ Anartekin (TAMAMLANDI)

0,3

Baturay yatağına yatıp düşüncelere dalalı 2 saat oluyordu. Bu haline kendi içinden küfredip yataktan kalkmak istesede kalkmıyordu. Biraz depresyon ona iyi gelecekti. Hem en azından bir dahaki sefere herkese kolay kolay gönlünü kaptırmazdı. Akıllanmalıydı.

İçerden annesinin bilmem kaçıncı yemeğe gel çağrısına da olumsuz cevap verip sağına döndü. Sessizde olmasına rağmen çıkarttığı titreşim sesinden rahatsız olduğu telefonunu, Mervan'ın 12 cevapsız çağrısını görmezden gelerek kapattı. Uyumalıydı. Çünkü... Sabah okul vardı. Evet. Okul vardı.

Gözlerini kapadı çok geçmeden kulağında eksik müzik sesini hissederken telefonunu açıp kulaklıklarını taktı. Sesini çok açmamaya özen göstererek kulaklıklarından birini kulağına yerleştirdi. Tanıdık melodi kulağına dolarken gözlerini hafifçe kapayıp gülümsedi. Bu onun en sevdiği şarkıydı.

"...Bilen var mı aklım nerde?
Alıp götürdün.
Sormak gelir içimden.
Rüzgar mısın? Aşk mısın?
Bir uzun yoldan geldim.
Ardım bomboş.
Aşk yolundan dönmem derdim.
Kimler sarhoş?"

Bu acıklı melodi ona küçükken annesinin söylediği şarkılar gibi gelirken bedenini uykunun narin kollarına bıraktı.

-

Sabahın ilk ışıkları kapatmayı unuttuğu penceresinden Baturay'ın uzun kirpiklerine vururken Baturay yüzünü buruşturup yattığı yönün aksi yöne dönüp uykusuna devam etti. Fakat yarım dağınık uykusuyla kulağında unuttuğu kulaklıktan çıkan şarkı birleşince gözlerini araladı. Yatakta doğrulup saatine baktı. 7:36'ydı saat. Okula az kalmıştı. Kalkıp dün gelince fırlattığı gömleğini aramaya başladı. Bütün kıyafet parçalarını bulup üstüne geçirmeye başladığı sırada içeriden annesinin bağırarak geldiğini duydu. Odaya dalıp Baturay'ı giyinmiş çantasını toplarken bulunca şaşırsa da ufakça alkışlayarak Berkay'ı uyandırmaya gitti.

Baturay kahvaltısını bile yapmadan attı kendini dışarıya. Gri hırkasının kapşonunu kafasına geçirip okula doğru yürümeye başladı. Kısa bir mesafe vardı okulla evin arasında. Az sonra okuldan içeri adımını atarken tanıdık bir ses ona seslendi.

"Günaydın Baturay."

Ses Enes'e aitti. Baturay ona soğuk davranmamayı kararlaştrmıştı sabah evden çıkarken. Kapşonunu çıkarıp ona şefkatle bakan çocuğa döndü gülümseyerek.

"Günaydın."

"Nasılsın?"

"İyi. Sen?"

"Bende iyi."

Bu kısa diyaloğun ardından hiç konuşmadan sınıfa yürüdüler. Baturay kendi sırasına geçip başını sıraya koydu. Enes'le pek muhattap olmak istemiyordu.

Bu da böle olsun💚

Dayanamadım yeni kurguya başladım profilimden ulaşabilirsiniz❤️❤️