ŞİZOFREN

bölüm 14 (takvim )

 ****Hikayeye acayip ara verdim gerçekten özür dilerim hep çok yavaş yazıyorum artık kusura bakmayın felan demicem kusura bakın ya tam bi malım artık bölümleri çok daha uzun yazacağım ve ara vermemeye çalışıcam hikayeyi unuttunuz biliyorumama zaten 13 bölüm toplam 9 sayfa felan zaten çok kısa devam etmek iisterseniz diye yazmaya devam edicem umarım bana kızgın değilsinizdir edit; tam bi malım*****

      Başlamaya çalıştığım yeni hayatımda çok şey yapabilirdim aslında korku beni tekrar esir alamayacaktı , herkesin başına kötü şeyler gelebilir, belki bunları hakededebilir ama hiçkimse korkunun kölesi olmayı haketmez. ''kendine gel Bella , kendini özgüvenini yitirdin , aileni kaybettin , arkadaşlarını kaybettin , hayatını kaybettin , pozitifliğini kaybettin , belki de inancını kaybettin , herkesin baştan başlayabileceği inancını , herkesin herşeyi atlatabiileceği inancını , herkesin bi sansa daha ihtiyacı olduğu inancını , ama nefes almayı kaybetmedin daha kendine gel Bella Troles Moore korkak , kendine acıyan , bir zavallı olmaya devam ediceksin nefes alırken tekrar düşün Bella , nefes alıren tekrar düşün , nefes ciğerlerine gidiyor Bella , yaşıyorsun Bella , zaten bir gün öleceksin neden ölmeyi istiyosun ki kurtulcağını sanıyorsun bu çok komik hiçbişeyden haberin yok yaşayarak ölmelisin yaşarken ölüyorsun...

           Hergün kendime bunları söyleyerek uyanacağım artık, kafa tutmak o kadar güzel ki ... iyi hissettiriyor ,güçlü hissetitiyor, yenilmez hissettiriyor, hissettiğin herşeyi olabilirsin istediğin ve inandığın sürece. 

               Bunca zamanda çok sey değiştiğini biliyorum ama bunların içbirşeyi değiştirmeyeceğini de biliyorum , bir kitap okursun sayfalarını çevirirken ilk aldığında kokuyu içine çekersin , çok seversin kitabı hadi bi bölüm daya okuyayaım dersin bir bölüm , bir bölüm , bir bölüm daha , bu son bölüm , artık uyuyacağım hahahaa uyumayacaksın o kitap bu gece bitecek hepimiz biliyorum dostum. Kendini kandırırsın bırakacağın konusunda ama bırakmassın zaten bırakmakta istemessin , korku gibi kendini kandırırdın bırakacağın konusunda ama bırakmazsın zaten bırakmakta istemezsin çünkü zayıfsın sen , cahilsin , kendinin bile inanamıyacağın kadar aptalsın .

            Hepimiz kendi dünyamızda yaşıyoruz , kimsenin bulamayacağı adar uzakta , peri masallarında yaşıyoruz , bazılarımız peri oluyor , bazılarımız şovalye , bazılarımız cadı oluyor. İstediğin kadar havalı istediğin kadar zeki istediğin kadar kötü çoçuk ol seninde hayallerin var gerçekleşmiyeceğini bildiğin hayellerin denemekten korktuğun hayallerin unuttukların var aslında sen ble kendini çözemiyorsun kaçışların var bazen umutların bazen katil olursun umutlarını öldürüyorsun.

           Bu kadar zor mu kendine inanmak yapabileceğine geçmişi kabullenmek ve geleceğin gelmesine izin vermek ? Şimdi geleceğimin gelmesine izin veriyorum daha fazla ŞİZOFREN  diye adlandırılamam.

           Bulunduğum metro istasyonundandaki iğrenç koku ve karanlık bana bunları söyletmeme engel olamadı lan vay canına lanet olsun çok havalıyım. Şizofrenlerde espri yapabilir.Kendimi güldürdüm. Şimdi de How ı met your moter'dan alıntı yaptım he. Şizofren olmadan önce izliyodum. Neyse espri yapmayı bıraktım ve uyudum zaten çok uzun sürmedi uyumam çok yorgun ve bitkindim aynı zamanda da aç ama yapabileceğim bir şeyim yoktu. 

            Uyandım ve içimde çok değişik bi duygu vardı gali...galiba...galiba huzur felan olmalıydı bunun adı , iyiymiş cidden. Artık San Diego 'daydım bu şehri biliyorum , karnımı doyurabbilirdim ama acaba kaybolduğumdan haberleri var mıydı ? Herkesin yanına gidemezdim özellikle yaşayıp yaşamadığını bilmediğim ailemin , aslınca sadece annem benim tek ailem annem ne babam var ne de teyzem , halam vs. annem tek kardeşti babamın kaç kardeş olduğuda beni ilgilendirmiyor. Dediğim gibi annem ve Darcy galiba herşeylerimdi.En son hatırladığım kadarıyla annem ve psikoloğumsu şey beni beyaz cehenneme kapatmışlardı ve Darcy 'de en azından bedeni bana saldırmıştı.  Yani evet...evet hiçkimsem 

           Sokağa çıktım kıyafetlerim eskisi kadar kirli değildi ve  yüzüm de kanlar içinde değildi yağmur işe yarıyor ha ? Bana kalacak yer ve yiyecek yemek verecek birileri kesinlikle olmalıydı bu şehirde uzun yıllar  yaşadım. Yürüyorum , yürüyorum , ve yürüyorum yere bakarak yürüyordum , kafamı kaldırdım ve inanamadım , yok artık , bizim kafe ... bizim kafemiz...  ağızım kulaklarıma varıyordu ki içimden konuşamaya devam ederken bi şey farkettim bizim kafe ... bizim kafemiz... çıldırdığım gece kaldığım kafe ... annemin her şeyi öğrendiği kafe ... devam edemediğim ( en azından eski zayıf ben ) geceğini başlattığım kafe ... evet çok ta mutlu olmam gerekmiyormuş yine de annemi görmek istedim ve kafeye girdim.

          Kafeye girdiğimde annemi göremedim ama başka birilerini gördüm , küçük bir kız vardı . Bu küçük kız  kafenin yeni sahibinin kızı felan olmalıydı . Bana ne istersin diye sordu, tiz ve cırtlak sesiyle çoğu kişi masum ve tatlı sesiyle der ama tiz ve cırtlaktı ne diyebilirim.

-Kafenin sahibiyle görüşebilir miyim ?

-bi' saniye lütfem... Anneeeee anneeee 

- efendim tatlım.

-burda ki bi abla seninle görüşmek istiyor

           Doğru tahmin etmişim kafe satılmış , ama neden ? Annem sanıl geçiniyor olabilir ki ? Kafe oun herşeyiydi be .. nasıl olabilirdi bu . Belki de küçük kızı kaçak bir şizofren olduğu içindir Bella ne dersin ? Doğru ya dedim içimden kesin o yüzdendir.

 - merhaba ne istemiştiniz 

-ben...ben...şey...ben sadece kafenin eski sahibini tanıyormusunuz ? 

- bayan moo

onun söznü kestim ve tamamladım

-evet evet o bayan moore 

-bi dakika sen..sen... sen o'sun

-o kim ?

-bayan moore'ın kızı Bella Moore 'sun

-sence adım bu mu ?

-Ne demek istiyorsun onun kızı değil misin ?

-Öyleyim

-  O zaman ?

- o zaman ... yani şey ... adım bella değil mi ?

-evet sanırsam

-öyle evet öyle

-tamam , sanırsam sizin gibilerin mizah anlayışını anlamıyorum

-bencede anlamıyorsun

-bir şeyler yemek ister misin ?

 (Hiç sormayacak zannettim)

-Evet

      Bu insanlar gerçekten de kibarmış. Ne dediğimi bile bilmiyordum , sadece geveleyip duruyordum . Yemeğimi yedikten sonra kibar ca bir şeyler yapmak istedim teşekkür ettim

-Teşekkür ederim

-Önemli değil

       Gözüm duvardaki takvime takıldı yıllardan 2019

- Bu takvim yanlış galiba

-Efendim ?

-Takvim doğru 

-2019 ?

-evet 2019

-Neyse benim gitmem lazım

         Hızlıca kafeden ayrıldım ve bildiğim tek şeyi yapmaya devam ettim yürüdüm suratım daki ifadeyi görmek bile istemiyorum hayatım boyunca bu kadar şaşırmadım ben  Yıllardan 2019 mu ? ....