AY TENLİ KADIN

10. Tenine mühürledim dudaklarımı

Seni izlerken kahvenin tadı ilk defa bu kadar güzel aktı damağımdan. Yanımdasın kadın. Benim yastığıma kokunu saldın. Artık o yastığa başımı koyarken iki kişilik uyuyacağım. İki kişilik sarılacağım kendime. Orda alacağım nefese artık sende ortaksın. Rüyalarıma ortaksın.
Huzur da mısın kadın? Uyanma şimdi. Seni izlemek için biraz daha zaman ver. Sonra uyanırsın.

Seni ilk gördüğümde elma şekeri için ağlayan, saçlarını ikiye ayırıp omuzlarından sarkıtan, kapkara saçlı, kapkara gözlü, mor elbiseli, sarı ayakkabılı, annesinin ellerini bırakmayan ufacık bir çocuktun. Ben moru ilk defa sende sevdim. Ben sarıyı ilk defa sana yakıştırdım. Kalbimin ilk defa çarptığını hissettim. Senden sadece üç yaş büyük kendi halinde bir çocuktum. Seninle nasıl tanışacağımı saatlerce ayna önünde düşünürdüm. Seni pamuk şeker yemeye götürecektim hayalimde. Bir keresinde de köfte ekmek yiyorduk seninle. Çok masumduk değil mi kadın. Artık değilim sen hala öyle olsanda. Seninle hayalini kurduğum hiçbirşeyi yapamam. Çünkü sen siyah dünyanda yaşamaya devam etmelisin.
Farklı huylarım var kabul ediyorum. Kendime zıt biriyim. Şu an sadece sana sarılmak istiyorken kafamın içinde iç hesaplaşmam var senden uzak durmama dair. Bu savaşa bütün iç organlarım dahil oldu ve hepsi beynime karşı saldırganlık içinde. Hepsinin sana ihtiyacı var. Hepsinin bir yeri hasarlı.

Tövbelerimi kabul ettirmeye çalıştığım sayısız cümlelerimi sıralarken sana, gözlerinin cayır cayır yanan tarafı ellerimi tutup yana savurarak hücuma başladı. Bana karşı savaş açtın kadın. Sana bile isteye yenileceğimi bilseydin gururuna yedirip hala kılıcını zırhından çıkarır mıydın?
Gel kadın, boynumun giyotine ver istersen. Ama ellerinle öldürmen beni son isteğim senden. İdam edilirken son isteğim. Ayağımın altındaki sandalyeyi sen çekerken son arzum.

Kadın,
Ah kadın.