Flash Fiction(ျမန္မာျပန္)

လုံးလုံးအသံတိတ္

အလက္စကန္ ဝက္ဝံညိဳႏွစ္ေကာင္ဟာ ဆပ္ကပ္အဖြဲ႔ငယ္ေလးဆီကုိ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ဆပ္ကပ္ရဲ႕ ညခင္း လွည့္လည္ပတ္တဲ့အခ်ိန္မွာဆို အဝတ္အုပ္ထားတဲ့ ဆြဲလွည္းတစ္ခုကုိ ဆြဲၿပီး ေျဖေဖ်ာ္အသုံးေတာ္ခံတယ္။ အဲ့ဒီႏွစ္ေကာင္ကုိ စည္းခ်က္နဲ႔ လႈပ္႐ွားတက္ဖို႔ လွိမ့္တတ္ဖို္႔၊ ေဇာက္ထိုးေနၿပီး ေခါင္းနဲ႔ ရပ္ေနႏိုင္ဖို႔၊ ေျခေနာက္ပစ္ ကတက္ဖို႔၊ လက္ခ်င္းထိၿပီး ေတးသံေနာက္ကုိ အလိုက္သင့္ေျခနင္းတက္ဖို႔တို႔ကုိ သင္ထားခဲ့တယ္။ သိပ္မျကာမီမွာပဲ မီးေရာင္ေအာက္က ကေနတဲ့ ဝက္ဝံေတြဆိုၿပီး ဝက္ဝံထီးနဲ႔ ဝက္ဝံမဟာ ပရိတ္သတ္ေတြၾကားမွာ ေရပန္းစားအႀကိဳက္မ်ားလာခဲ့ၾကတယ္။ ဆပ္ကပ္အဖြဲ႔က အေနာက္ဘက္ကမ္း႐ိုးတန္းခရီးစဥ္အျဖစ္ ေတာင္ပိုင္းေဒသေတြျဖစ္တဲ့ ကေနဒါကေန ကယ္လီဖိုးနီးယားအထိ၊ ပနားမားကေန ေတာင္အေမရိကအထိ၊ အန္ဒက္ေတာင္ေတြေအာက္က ခ်ီလီရဲ႕ ႐ွည္လ်ားတဲ့ လမ္းေၾကာင္းတေလွ်ာက္ ေတာင္ဘက္အက်ဆုံး တယ္ရယ္ဒယ္ဖယ္ဂိုေဒသက ကြၽန္းေတြအထိ လွည့္လည္ျပသခဲ့တယ္။

အဲ့ဒီေန႔က က်ားသစ္တစ္ေကာင္က အ႐ိုင္းစိတ္ဝင္ၿပီး ဆပ္ကပ္မွာ ပစၥည္းေတြေျမွာက္ျပီးကစားျပတဲ့သူ(ဂ်ပ္ဂလာ)ကုိ ခုန္အုပ္တယ္။ ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ တိရစာၦန္ထိန္းကုိလည္း တိုက္ခိုက္တယ္။ လူေတြလည္း ေၾကာက္လန္႔တၾကားနဲ႔ ေျပးလႊားၾကလို႔ ႐ႈန္းရင္းဆန္ခတ္ေတြ ျဖစ္သြားတယ္။ စိတ္႐ႈပ္သြားတဲ့ ဝက္ဝံေတြကလည္း ေျပးလႊားေနတဲ့ လူေတြၾကားကေန လမ္း႐ွာၿပီး ထြက္လာခဲ့တယ္။

ထိန္းေက်ာင္းသူ သခင္ေတြမပါပဲနဲ႔ တိုက္ေလၾကမ္းၿပီး သစ္ပင္ထူထပ္တဲ့ ေတာင္ဝင္႐ိုးစြန္းနား ကြၽန္းေပၚက ေတာ႐ိုင္းထဲကုိ ဝင္ေရာက္သြားခဲ့ၾကတယ္။ လူေတြနဲ႔ အေဝးက လူအေရာက္အေပါက္နည္းတဲ့ ကြၽန္းေပၚမွာက သူတို႔သေဘာက်တဲ့ ရာသီဥတုအေျခအေနရွိတာမို႔ မိတ္လိုက္ မ်ိဳးပြားၿပီး ကြၽန္းတစ္ခုလုံးေပၚကုိ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြကုိ ထားခဲ့တယ္။ ႏွစ္အနည္းငယ္ ၾကာတဲ့အခါမွာ အဲ့ဒီႏွစ္ေကာင္ကေန ဆင္းသက္လာတဲ့ ဝက္ဝံေတြဟာ အနီးနားက ကြၽန္းငယ္ ဒါဇင္ဝက္ေလာက္ကုိ ျဖန္႔က်က္ပြားလာၾကတယ္။ ႏွစ္ ၇၀အၾကာမွာေတာ့ သိပၸံပညာ႐ွင္ေတြဟာ အဲ့ဒီေနရာက ဝက္ဝံေတြ ဆပ္ကပ္ပညာကုိ တက္ေျမာက္ လုပ္ေဆာင္ေနၾကတာကုိ ေတြ႔႐ွိခဲ့ၾကၿပီး စိတ္အားသန္စြာ သုေတသနျပဳ ေလ့လာခဲ့တယ္။

ေကာင္းကင္ႀကီး ေတာက္ပေနတက္တဲ့ လျပည့္ညေတြမွာဆို သူတို႔ ကဖို့အတြက္ စု႐ုံးၾကတယ္။ ေကာင္ေပါက္ေလးမ်ားနဲ႔ ဝက္ဝံပ်ိဳေတြကုိ ခ်ံရံလို႔ စုစည္းၾကတယ္။ ေျမျဖဴေက်ာက္မ်က္ႏွာျပင္ေပၚမွာ ၿဂိဳဟ္သိမ္တစ္ခု ေျကြက်တာေၾကာင့္ ျဖစ္ေနတဲ့ စက္ဝိုင္းပုံ ခ်ိဳင့္ခြက္ႀကီးတစ္ခုျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ လျပည့္ညေတြမွာဆို အဲ့ဒီဝက္ဝံေတြက ခ်ိဳင့္ႀကီးအလည္မွာ စုၾကတယ္။ ခ်ိဳင့္ခြက္ရဲ႔ ေျပာင္ေခ်ာေနတဲ့နံရံေတြက ျဖဴစြတ္ေနၿပီး ေျခာက္ေသြ႔ေနတယ္။ ဘာအပင္မွလဲ မေပါက္ေနဘူး။ လရဲ႕ အလင္းေရာင္က အဲ့ဒီနံရံအေပၚကုိ ထိုးက်တဲ့အခါမွာ အလင္းျပန္ၿပီးေတာ့ က်န္တဲ့ေနရာေတြထက္ ႏွစ္ဆလင္းၿပီးေနတယ္။ ဝက္ဝံႏွစ္ေကာင္ဟာ လျပည့္မွာသာေနတဲ့ လေရာင္ဟာ ဆပ္ကပ္မီးလုံးကုိ သတိရစိတ္ျဖစ္ေပၚေစၿပီး ကခဲ့ၾကတယ္လို႔ သိပၸံပညာ႐ွင္ေတြက တြက္ဆၾကတယ္။  အဲ့တာဆိုရင္ ေမးဖို႔႐ွိလာတာက ေနာက္ဆင္းသက္လာတဲ့ အဲ့ဒီဝက္ဝံေတြကေရာ ဘယ္က ေတးဂီတနဲ႔ ကၾကသလဲဆိုတာကုိပါ။
တစ္ေကာင္နဲ႔တစ္ေကာင္ လက္ဖဝားခ်င္းထိၿပီး ေတးသံေနာက္ကုိ အလိုက္သင့္ေျခနင္းရင္း....... ျပည့္ေနတဲ့ လေအာက္မွာ ခ်မ္းေအးတဲ့ ေဆာင္းဦးရာသီထဲမွာ ကခုန္ေနၾကတဲ့ သူတို႔ရဲ႕ ေခါင္းထဲ ဘယ္လို ဂီတမ်ား ၾကားေနရလို႔လဲ... သူတို႔ လုံးလုံးအသံတိတ္ ကေနၾကတာမလား။

##Spencer Holstရဲ႕ BRILLIANT SILENCEကုိ ဘာသာျပန္ထားျခင္းျဖစ္သည္။