B24

İlk Karşılaşma

Ölüm... Bir insan ölüme nasıl alışır öğrenmişti Büşra... Kendi ailesini kaybettiğin de bu kadar çabuk alışmasının nedeni buydu galiba... Biraz da mantık insanıydı. Ölüm onun inancı da vardı. Bu da kabullenmesini kolaylaştırıyordu. Belki de temel de ölümün bir sondan ziyade bir geçiş olduğunu bildiği için diğer hayatına yadırgamıyordu artık...

Ölmek... Her gün haberlerde gördüğümüz kazalarda adı bile geçmeyen sadece bilgisi verilen bir durumdan ibaretmiş gibi gelirdi... Ne diyordu spikerler 2 ölü bir yaralı... Toplu kaza da 5 kişi can verdi... Genelde pek haber izlemezdi Büşra. İzlese de pek etki etmezdi artık bünyesine. İlk zamanlar üzüldüğü ölüm haberleri son zamanlar da sadece kanal değiştirmesine neden oluyordu artık. Alışmıştı galiba... Tanımadığı insanların bir bir hayattan göçüp gitmesine... Ya da varlığından bile haberi olmadığı küçük çocukların cesetlerinin çöplerde bulunmasına. Fakat asıl alıştığı ölümün kendisi değildi... Nasıl bir ölüm olduğuydu...

Öldürülmek... Sıcak bir yatakta ölmek fikri ile bir patlama sırasında tüm etlerinin yandığını hissederek ölmek arasında fark vardı. Ve o korkunç haberlerden sonra yanarak ölmek fikri pekte dehşete düşürmüyordu onu... Neydi o haberler? Heh birkaç tanesini hatırladı. Küçük çocukların cesetleri kıyıya vurdu... 3 aylık bebek evde ölü bulundu... Sınır da bir patlama sonucu 2 asker şehit oldu... Şimdi ise aklında canlanan başka bir haber duyarsız kalmasına engel oluyordu. Sayın seyirciler, İzmir'de yaşanan korkunç bir kaza insanı dehşete düşürdü. Kovan Şirketinin B24 ilaç testi için gönüllü olan 100 denek hayatını kaybetti. Ailesi olmayan kişiler kimsesizler mezarlığına gömüldü. Hayır! Böyle olmasına izin vermeyecekti. Erdem ve diğer 99 denek kimsesiz değildi.

Öldürmek... o ise bir muammaydı Büşra için. Evet, küçükken karınca yuvasına ekmek tıkmışlığı vardı ama iyi niyetliydi yuvalarına ekmek kırıntılarını taşıyan karıncaları görünce onlara yardım etmek istemişti sadece. Nerden bilebilirdi ki deliği ekmek ile doldurduğunda öleceklerini! Bir de yaz aylarında küçükken sinekleri öldürürdü ama o da hiç öldürmek gibi gelmezdi ki ona oyun gibi gelirdi. Hatta bazen kendi kendine yarışa bile girerdi bir önceki günden daha fazla öldüreceğim diye. Oysa şimdi öldürmek sanki yeni bir anlam kazanıyordu onun için. Bir insanı öldürmek... Kardeşi öldürülmüştü ama kendisi bir başkasını öldüremezdi. O yüzden en iyi seçenek gerçekleri ortaya çıkarmaktı. Onlar bir kaza da ölmemişti. Onlar öldürülmüştü. Bu bir cinayetti! Tıpkı haberlerde izlediği diğer ölümler gibi...

O yüzden yangın merdivenlerini inerken, oldukça sakindi artık. Ne yapacağını biliyordu. Kapıyı açmaya çalıştıklarında kilitli olması da şaşırtmıyordu artık onu. Burada da giriş kartı işe yaramamıştı.

' Pekala, yukarı çıkın.' Can'ın talimatıyla herkes merdivenlerden biraz yukarı çıktı ve siper aldı. Kemerine takılı olan bir C97 serisi bir el bombası çıkardı. Bu tür bombaların operasyon dışında kullanılması yasaktı. Ama Can işini şansa bırakan bir tip hiçbir zaman olmamıştı. Her zaman planlı her zaman birden fazla alternatif seçenekler üreten biriydi. O yüzden yanına birkaç bomba almak için kandırdığı birkaç insan onun için önemsizdi. Biliyordu ki ne pahasına olursa olsun bugün bu binaya girecekti ve ihtimaller dahilinde elini kolunu sallaya sallaya girme ihtimali yoku. O yüzden serisinin son üretimi olan bu patlayıcılardan yanına almakta bir sakınca görmemişti. Kibrit kutusundan biraz daha büyük ve daha kalın gümüş renkli bir patlayıcıydı. Mıknatıslı yapısı sayesinde kapıya yapıştırdı ve düğmesine basarak hızla o da yukarı doğru çıkıp siper aldı. Düğmesine bastığı anda iki yanından kırmızı ışık yanmasıyla ateşleme sistemi devreye girdi. 6-8 saniye gecikme ile fünyeyi ateşledi. Fünye ana gövdedeki patlayıcıyı tetikledi. Patlayıcı dar bir alanda ani genleşme sebebiyle gövdeyi parçaladı ve böylece el bombası patlamış, kapı havaya uçmuş oldu.