♧♧♧
«Γιατί δεν με ξύπνησες;» η φωνή της Ισμήνης ακούγεται αρκετά βραχνή από τον ύπνο, καθώς ξυπνάει την στιγμή που ο Άλντεν έχει ξαπλώσει δίπλα της και την φιλάει απαλά στο μέτωπο.
Με μια ματιά, γυρνάει να κοιτάξει το ρολόι που βρίσκεται στο κομοδίνο δίπλα από το κρεβάτι και συνειδητοποιεί πως κοιμήθηκε σχεδόν όλο το πρωί. Η ώρα είχε πάει πλέον μία το μεσημέρι.
«Κοιμόσουν τόσο βαριά, μωρό μου.» απαντάει εκείνος καθώς την παρατηρεί προσεκτικά, έχοντας πάντα σχεδιασμένο ένα χαμόγελο στα χείλη του.
«Δεν ήθελα να σε ξυπνήσω, φάνηκε πως κουράστηκες αρκετά λόγω της μετακόμισης.» ολοκληρώνει και σκύβει για να αφήσει ένα ακόμη φιλί στο μέτωπό της.
«Ω, απλά δεν κοιμήθηκα καλά όλο το βράδυ και με πήρε ο ύπνος το πρωί.» μουγκρίζει ενώ τεντώνει το σώμα της για να ξεπιαστεί.
«Πρέπει να πάω για ψώνια.» μουρμουράει ανοιγοκλείνοντας τα μάτια της και ανασηκώνει με μια κίνηση τον κορμό της, με αποτέλεσμα η πλάτη της να ακουμπάει στον τοίχο του κρεβατιού.
«Ει.» ο Άλντεν αφήνει ένα μικρό γέλιο όσο εκείνη ανασαίνει αγχωμένη. Πότε θα προλάβαινε να ψωνίσει, να βάλει τα πράγματά τους σε μια σειρά, να συνηθίσει την αλλαγή του περιβάλλοντος και ύστερα, να βάλει σε εφαρμογή το επόμενο σχέδιό της; Που φυσικά δεν ήταν τίποτε άλλο, τίποτα πιό σημαντικό. Δουλειά.
«Μπορείς να μην αγχώνεσαι τόσο; Πήγα εγώ και ψώνισα.» απαντάει εκείνος περήφανα και περνάει μια τούφα από τα μαλλιά της πίσω από το αφτί της, θέλοντας να την καθησυχάσει.
«Ουφ.» εκείνη κουνάει το κεφάλι της και κλείνει για λίγα δευτερόλεπτα τα μάτια της. Έπειτα, ένα μικρό γελάκι ξεφεύγει από τα ξερά της χείλη.
«Ελπίζω να μην πήρες ότι να 'ναι.» μουγκρίζει και γυρίζει να τον κοιτάξει, πειράζοντάς τον.
«Εγώ;!» ο Άλντεν ακουμπάει το χέρι του στην καρδιά του καθώς ανασηκώνει τα φρύδια του και παίρνει ένα πληγωμένο ύφος.
«Με προσβάλλεις!» συνεχίζει με τον ίδιο τόνο, κάνοντας την Ισμήνη να γελάσει ακόμη πιό δυνατά.
«Κατάλαβα.» απαντάει εκείνη πηγαίνοντας προς αυτόν, γελάει πάνω στα χείλη του καθώς τα πλησιάζει και του αφήνει εκεί ένα μικρό και αργό φιλί. Χαμογελάει κι αυτός πάνω στα χείλη της, όσο ανταποδίδει.
YOU ARE READING
The Boy
Fanfiction❝Μία τελευταία επιθυμία;❞ η ειρωνική και αρρωστημένη χροιά της φωνής του Μπράμς, χτυπάει σαν σειρήνα στα αφτιά του Άλντεν. Μόνο που οι αισθήσεις του είναι πλέον πιό έντονες, πιό ζωντανές. Έτσι αισθάνεται κάθε άνθρωπος, όταν πλησιάζει τον θάνατο, λέ...
