Selected Flower

21. Zrywamy się

8 gwiazdek = nowy rozdział

Są dwie drogi, aby przeżyć życie. Jedna to żyć tak, jakby nic nie było cudem. Druga to żyć tak, jakby cudem było wszystko. ~ Albert Einstein

Jeden. Drugi. Trzeci krok. Owijając się szczelnie płaszczem wbiegłam do domu. Drzwi zakluczyłam kpiąc sama z siebie. Przecież Ian nie próbowałby wejść do mojego domu, nie ma Garetha pomyślałam zdejmując trampki. Lewy but zbyt mocno opinał moją stopę i z wrodzonym wręcz wdziękiem wpadłam na drewnianą skrzyneczkę na buty. Syknęłam z bólu łapiąc się za poturbowaną część ciała. Czy ja chociaż raz w życiu mogę przeżyć dzień nie robiąc sobie żadnej krzywdy? Odwieszając na wieszak płaszcz poczułam na sobie palące spojrzenie. Wolno obróciłam głowę blokując wzrok z bratem który z założonymi rękami na piersi patrzył wprost na mnie z zawiedzioną miną. Kubek herbaty który stał na stoliku za nim nie parował już co mogło świadczyć, że czeka na mnie już od dłuższego czasu. Stając prosto oparłam się plecami o ścianę czekając aż ten otworzy usta mówiąc jakże ciekawe kazanie do którego nie ma żadnych praw po tylu latach lekceważenia i poniżania mojej osoby.

- Gdzie byłaś?

- Nie powinno cię to interesować. - Westchnęłam wymijając go i siadając na kanapie. Zagłębiłam rękę w poduszkach szukając pilota. Kiedy poczułam pod palcami chłodny plastik uśmiechnęłam się prawie nie widocznie. Wyjęłam go włączając kanał komediowy. Nie minęła minuta jak blondyn stanął między mną a telewizorem kompletnie zasłaniając mi ekran.

- Miałaś iść na imprezę.

- I poszłam. - Wtrąciłam zirytowana. - Teraz się odsuń.

- Nie przerywaj mi. Oboje dobrze wiemy, że tam nie dotarłaś.

- Skąd w ogóle o tym wiesz. - Spytałam wymijająco.

- Danielle.

- Czemu sama na to nie wpadłam. - Prychnęłam rozbawiona. Moja własna przyjaciółka odkąd dowiedziałam się o jej ukrytej zażyłej znajomości z blondynem nie ukrywa nadmiernej chęci spędzania z nim czasu. Niestety nasze kontakty się przez to kompletnie rozstroiły i od incydentu przed domkiem w lesie praktycznie nie rozmawiamy.

- Gdzie byłaś? - Ponowił pytanie.

- To nie twoja sprawa. Nie interesuj się moim życiem tak jak przez ostatnie lata. - Zwiesił ramiona wyraźnie poruszony chłodem mojego głosu.

- Chciałem cię chronić.

- Najlepiej było mnie chronić poprzez mieszanie mnie z błotem na każdym kroku. Masz racje. - Sarknęłam ze sztucznym uśmiechem.

- Zapomnijmy o tym. Chciałem dla ciebie jak najlepiej. Tęsknie za tobą. - Dotknął mojego ramienia głaszcząc je.

- I myślisz, że kilka twoich miłych słówek pozwoli mi to wszystko puścić w niepamięć?

- Wiem, że potrzebujesz czasu, ale chce twojego wybaczenia Willi. - Powiedział rozczulająco.

- Przez ostatnie dwa lata patrzyłeś tylko na czubek własnego nosa! Chciałeś zarobić? Mogłeś szukać legalnej pracy! - Wyrzuciłam ręce do góry podnosząc się z siedzenia.

- Robiłem to dla was do cholery! - Nie wytrzymał roztrzaskując nowy wazon(Nabytek po ostatnim stłuczonym przez Milesa naczyniu) - Tonęliśmy w długach. Ojciec przegrał na giełdzie. Musiałem coś kurwa zrobić żebyś nie wylądowała na ulicy.

Nie chciałam tego słuchać. Każde kolejne słowo było dla mnie jak kwas siarkowy w powolny sposób wlewany do jego wnętrza. Piekło i drapało tak mocno, że nie mogłam powstrzymać się od przyłożenia dłoni do uszu. Dyszałam głęboko, a widząc brata zbliżającego się w moją stronę przeskoczyłam przez oparcie kanapy biegnąc do pokoju i zamykając je na klucz. Chwilę po mnie drzwi frontowe także trzasnęły co mogło tylko oznaczać, że Gareth także poszedł ochłonąć. Nie to nie mogła być prawda. Tata zawsze był rozsądny i nigdy nie straciłby pieniędzy w taki sposób. Wbijając do sypialni pierwszym co rzuciło mi się w oczy był błysk odbijający się od każdej płaskiej powierzchni. Zszokowana rozejrzałam się uważnie szukając czarnego prawie rozpadającego się zeszytu. W panice przegrzebałam każdą półki czy szafki, ale po notesie ani śladu. Z bijącym sercem ponownie udałam się na parter sprawdzając gdzie podziewa się mama. Zgodnie z zapiskami w plannerze miała aktualnie godziny pracy. Pobiegłam do pokoju z drgającymi rękami łapiąc telefon i wybierając numer swojej rodzicielki. Odebrała po dwóch sygnałach. Wstrzymałam oddech czekając aż się odezwie. Czego się nie doczekałam ostatecznie jako pierwsza zabierając głos ostrożnie wypowiadać każde słowo.