Το Κυνήγι Του Ροζ Γάτου

Το Τρενάκι

"Δεν είμαι καλή στο να παίρνω αποφάσεις", αποκρίθηκα.

Ο Γάτος παρέμεινε να με κοιτάει μέσα στα μάτια κουνώντας ελαφρά την άκρη της φουντωτής ουράς του.

"Θα έλεγα να δοκιμάσουμε το Τρενάκι", μου πρότεινε 

"Ποιο τρενάκι;", ρώτησα γεμάτη απορία

"Έλα μαζί μου και θα δεις", μου απάντησε με ένα πονηρό χαμόγελο.

Απεχθάνομαι τα τρενάκια και δεν μπορώ να πω ότι μου λείπει μια δόση αδρεναλίνης τώρα. Θα προτιμούσα να εξερευνήσω καλύτερα το πάρκο αν και το φοβάμαι αρκετά. Γιατί η σκέψη μου, ο Γάτος δηλαδή, να με οδηγήσει σε ένα τέτοιο μέρος; Ελπίζω στο τέλος να καταλάβω τι συμβολίζει και πού πραγματικά βρίσκομαι.

Με τα χίλια ζόρια κατάφερα να σύρω τα πόδια μου άκεφη μέχρι εκεί που με οδηγούσε ο πεισματάρης συνοδός μου. 

"Εδώ είμαστε", είπε ο Γάτος ενθουσιασμένος.

Το μόνο που υπήρχε μπροστά μου ήταν ένα μισοσπασμένο βαγόνι. Στο πλαι είχε ζωγραφισμένο ένα γελαστό ελαφάκι και έναν ελέφαντα. Κάποτε πρέπει να ήταν κίτρινο...

"Αυτό είναι απλά ένα βαγόνι Γάτε!"

"Μπες μέσα", με πρόσταξε

Με δισταγμό, έκατσα στο ξεφτισμένο κάθισμα και ο μικρός μου φίλος πήδηξε κι αυτός μέσα. Μαγικά, κάτω απ΄το βαγόνι εμφανίστηκε η αφετηρία!

"Μα πώς....", είπα, αλλά αμέσως θυμήθηκα τα μικρά πλακάκια που εμφανίζονταν κάτω απ' τις πατούσες του καθώς περπατούσε.

Ο ενθουσιασμός μου ξεθύμανε γρήγορα γιατί θυμήθηκα που είμαι. Λίγα δευτερόλεπτα πριν ξεκινήσουμε, το είχα ήδη μετανιώσει αλλά ήταν ήδη πολύ αργά. 

Το βαγόνι ανέπτυξε αρχικά μικρή ταχύτητα κι αυτό με άγχωσε περισσότερο. Ο Γάτος καθόταν μπροστά μου, στην άκρη του βαγονιού σοβαρός και περήφανος, σαν κάποιος να τον είχε καρφώσει εκεί. Τώρα το τρενάκι άρχισε να επιταχύνει και η καρδιά μου αύξησε σιγά σιγά τους χτύπους της. Ο Γάτος γύρισε και με κοίταξε.

"Θα πέσεις!", του φώναξα

"Μην ανησυχείς", μου απάντησε εντελώς ψύχραιμα

Τη στιγμή που εμφανίστηκε η πρώτη στροφή αποφάσισα ότι ήθελα να κατέβω. Πράγμα ανέφικτο. Το τρενάκι δεν θα σταματούσε στην αρχή της διαδρομής, είχαμε δυο γύρους ακόμη. Κόψαμε λίγο ταχύτητα για να την ξαναυξήσουμε μετά από λίγα μέτρα όπου εμφανίστηκε η πρώτη ανηφόρα. Η απελπισία μου ήταν στο ζενίθ της! Μόλις ηρέμισα, ακολούθησε ευθεία. Γιατί να μου συμβαίνει αυτό; Απότομη κατηφόρα. Θέλω να φύγω! Ανηφόρα. Ας αποδεχτώ τη μοίρα μου. Ευθεία. Τότε κατάλαβα. Εγώ έλεγχα το τρενάκι. Τα συναισθήματά μου και οι σκέψεις μου, ο Γάτος. Κι όμως ενώ ήξερα ότι πρέπει να παραμείνω ψύχραιμη για να είμαστε ευθεία δεν μπορούσα. Αυτό ήταν το μάθημα που μου έδωσε το τρενάκι.