''Bir insanı sevmek için ne lazım ? Kalp ? Beyin,veya zihin? Hayır. Bir insanı sevmek için bunlar gerekmez. Sonsuz sadakat,sonsuz sadakat,bir insanı sevmek için gerekli olan tek şeydir.''
Sınıfa geldiğimde önümde ki şeyi görmem güne ne kadar saçma başladığımın bir göstergesi olabilirdi. Güzel bir yazıyla yazılmış,saçmalık ötesi bir mektuptu.
''Bu mektubu hangi şerefsiz koydu ?''
Benden önce sınıfa gelen - ki sınıfa o kadar erken gelip ne yaptıkları hakkında bir fikri yok- birisi kafasını bana çevirdi.
''Ben sınıfa girerken birisi çıkıyordu,ondan sonra giren yabancı birisini görmedim.
Ne bekliyordum ? İsmini haykırarak ''Bakın,bu mektup Ceydaya!'' demesini mi ? Sonsuz sadakat. Kim buna inanır ? Bir aptal mı ? Evet,bir aptal olsaydım buna inanabilirdim. Düşüncelerim arasından beni kurtaran Selim'in omzuma dokunuşu oldu. Tabii ya,Selim. Selim bu zamana kadar beni yalnız bırakmayan bi kaç insandan biriydi. O,sonsuz sadakata inanabilirdi.
''Ne duruyosun burda güzelim ?''
Elimde ki mektubu yüzüne doğru salladım.
''Sınıfa kadar girmiş.''
