Symphonies of My Heart

Thirteenth Symphony

Three days.

Three days akong naka-hospital arrest or that's what I prefer to call it. 

Timothy ordered my attending physician to admit me for three days para raw siya mismo ang susundo sa akin. How could he be so annoying?! Pero laking pasasalamat ko na rin at hindi natuloy ang balak nitong pag-tira sa condo namin ni Yassi.

"I'll be staying at Kingsville, baka kasi umiyak ka kapag doon ako sa condo niyo tumira." Kapag naa-alala ko ang sinabi niya sa akin ng araw na 'yon parang gusto kong manapak.

Since three days na nga akong wala, idagdag pa ang weekend na wala akong ginawa kundi mangopya ng notes kay Yassi, napagdesisyunan kong pumasok ng maaga ngayon. 

This is my first time na pumasok mag-isa, kaya naman ingat na ingat ako. Mahirap na at baka bumalik na naman ako ng hospital. Tama na 'yong tatlong araw na lagi kong naririnig ang boses ng magaling kong kapatid sa telepono, wala na akong balak dagdagan pa 'yon. 

Just the thought of Timothy pestering me for another day or so is enough reason for me to take those medicines even though I hate taking them.

It's not that I hate my brother, I love him, and I really do. It's just that I hate how he does things in his own way without considering how other people around him might feel. Pero sino nga bang tao ang hindi nakaalitan ang kapatid nila 'diba? Nagkataon lang talaga na masyadong mapapel ang kuya ko, kaya naiinis ako ng very very light sa kanya. 

I do love Timothy, pero mahal ko lang siya kapag nasa ibang bansa siya kasama nila Dad at Mom. O kaya kapag nagli-liwaliw ito kasama ang mga kaibigan. Mahal ko siya kapag nagkikita kami sa pamamagitan ng Skype or video call sa Messenger. Pero kapag nagkasama naman kami sa iisang lugar, mahal ko pa rin naman siya pero 'yong pasensya ko, mas mabilis pa sa pag-evaporate ng tubig kung maubos.

Anyway, enough talk about my brother. Baka kanina pa nasasamid o natatapilok 'yon at mas mapatagal pa ang ilagi niya dito sa Pilipinas.

Nginitian ko si Manong Guard nang batiin niya ako pagpasok ko sa gate ng university. Sa library na muna siguro ako di-diretso tutal maaga pa naman. I still have two hours before our first period starts, I might as well read some of the notes I copied from Yassi. 

Para akong home-schooled when I was admitted, every after class pinupuntahan ako ni Yassi para dalawin, at the same time para i-explain sa akin ang mga lessons namin. Laking pasasalamat ko rin at pareho kami ng subjects ng best friend ko.

Napahinto ako sa paglalakad nang makarinig ako ng tunog na nangga-galing sa music room. Madadaanan kasi ito kapag papunta ng library. Madalas walang gumagamit dito maliban na lang kung may practice ang school choir. Kaya naman nakakapagtaka at may gumagamit dito nang ganitong oras.

Daig ko pa ang nakakita ng multo sa harapan ko nang mga sandaling 'yon. Hindi ako makagalaw habang patuloy na pinapakinggan ang tunog na nangga-galing sa music room. Napailing ako. Maybe I'm just hallucinating. Epekto ng ilang araw na pagkaka-admit ko sa hospital. Wala sa sariling sinampal ko ang mukha ko.

"Fudge!" Ay tanga lang, Rinne?! Pero masakit that means... OMG!

Hindi ako pwedeng magkamali. After all these years of listening to his songs, I'm a hundred and one percent sure na si Stan nga ang naririnig ko ngayon. Hindi ko akalain na kung gaano kaganda ang boses niya kapag recorded ay mas maganda pa pala kapag talagang live mong maririnig. Idagdag pa sa kilig na nararamdaman ko ngayon ay ang kinakanta niya. Ed Sheeran's Photograph is one of my favorite song right now. 

Huminga ako ng malalim at inipon ang lahat ng lakas ng loob sa katawan para lang mag-lakad papalapit sa nakaawang na pinto ng music room. Nakailang lunok rin ako habang dahan-dahang humahakbang papalapit dito.