My Secret (Harry Potter)

Spiegel

Pearl maakt me luidruchtig wakker. "Rose! Roseee!" Ze schudt mijn schouders ruw heen en weer. "Wat?" Zeg ik met mijn slaperige stem. "Kom op, je hebt nu al tot twaalf uur geslapen!" Snel spring ik uit bed, mijn haar compleet door de war. "Oh nee! Waarom maak je me nu pas wakker?" Pearl begint te lachen. "Rustig, het is zondag. Geen les, weet je nog?" Ik zucht en plof weer op mijn bed neer. "Ik schrok me rot..." Pearl haalt haar schouders op. "Ik kan er niks aan doen dat je de laatste tijd zo afwezig bent." Ze gaat op bed zitten en kijkt me doordringend aan. "Er is toch niks mis met je?" Snel schud ik mijn hoofd. Ik wil niet dat Pearl zich ergens zorgen over maakt... "N-nee, alles oke." Pearl blijft me nog even aankijken, maar schud dan haar hoofd. "Als jij het zegt." Ze staat weer op en loopt naar de deur. "Als je opschiet kun je nog middag eten." Dan verdwijnt ze uit het zicht. Ik laat mijn hoofd weer op het kussen zakken. Waarom heb ik nou al die problemen? Als ik het gewoon aan iemand kon vertellen... Over Harry, en mijn ouders.

De dag verloopt erg rustig, Pearl en ik hadden nog wat huiswerk gemaakt en waren naar het zwerkbal toernooi gegaan. Het was een erg spannende wedstrijd, maar uiteindelijk had Griffoendor gewonnen omdat Harry de bal had ingeslikt. Niet helemaal natuurlijk... Anders hadden we die nooit meer teruggezien. Na het avondeten lopen we weer terug naar onze kamer. We kleden ons om en gaan in bed liggen.

Een luide bonk maakt me wakker. Ik kijk slaperig om me heen als ik zie dat ik op de grond lig. Ik voel een brandende pijn door mijn rug heen gaan als ik overeind ga zitten. "Auw..." Zeg ik terwijl ik over mijn rug wrijf. Misschien zou een bed met hekjes eromheen handiger zijn... Ik sta op en leg de kussens terug op het bed die samen met mij op de grond waren gevallen. Gapend rek ik me uit en kijk op mijn horloge die op het nachtkastje licht. Ugh... Nog veel te vroeg, 3 uur in de ochtend. Maar met deze rugpijn zal ik toch niet meer slapen... Ik loop naar de badkamer en begin me zo stil mogelijk aan te kleden. Mijn haar in een slordige knot, en snel een strakke zwarte broek aan met een grijze sweater. En natuurlijk mijn witte All Stars. Die zitten van al mijn sneakers toch wel het fijnst. Zachtjes sluip ik de kamer uit, naar de leerlingenkamer. Dan via het gat naar buiten, waar de dame in het schilderij me vuil aankijkt. "Zeg, ik was net bezig met mijn schoonheidsslaapje!" Ik glimlach naar haar. "Dan mag je nog wel even een paar jaar slapen." Voordat ze kan doorhebben wat ik bedoel ren ik gauw weg. Nieuwsgierig loop ik door de gangen heen. Benieuwd wat er nu weer te ontdekken valt.

Ik gaap weer... Het begint nu een beetje saai te worden. Ik ben al ongeveer twee uur aan het rondsluipen. En nog niks, echt niks, is gebeurd. Net toen ik had besloten om weer terug te gaan doemt er in de verte een fel licht op. Een licht van een toverstaf... Snel duik ik naar de muur toe waar ik een schuilplaats probeer te vinden. De enige oplossing is een deur. Dus die maak ik snel open, en dan sluit ik hem weer. Als ik me langzaam omdraai en naar voren loop zie ik iemand voor de spiegel zitten. Het is een klein jongetje met donker haar. "Harry? Wat doe jij hier?" Harry kijkt geschrokken om en staat snel op. "Ik... Ik..." Zegt hij stotterend. Ik kijk naar de spiegel waar hij voor zat. "Ik wist niet dat je zo ijdel bent..." Ik grinnik zachtjes terwijl ik naar de spiegel toe loop. Als ik erin kijk verstijf ik bijna. Ik zie mezelf in het midden staan, achter mij een vrouw die veel op mij lijkt en daarnaast een man die ook veel op mij lijkt. Naast mij staat Harry. Het is net een gelukkig familie portret. Snel kijk ik naar de echte Harry. "W-wat is dit voor spiegel?" Hij haalt snel zijn schouders op. "Ik weet het niet... Ik zie mijn ouders in de spiegel. Ron... Een vriend van mij zag zichzelf met een zwerkbal trofee." Ik kijk weer in de spiegel. Waarschijnlijk zijn dat dus mijn ouders. "Ehm..." Hoe ga ik dit zeggen? Of misschien kan ik beter wat anders zeggen... "Ik zie mezelf... met een eenhoorn naast mij." Harry kijkt me een beetje vaag aan. "Misschien laat het zien wat we willen. Ik wil dus graag een keer een eenhoorn zien." Iets wat ik al een keer gezien heb, maarja, wat moet ik anders zeggen. Hij knikt dan begrijpend. "Dat zou kunnen kloppen... Maar ik ga maar weer." Hij rent snel de gang op, ik hoop maar voor hem dat de docent al een stuk verder is. Wie het ook was. Ik kijk voor de laatste keer naar de spiegel en loop dan hoofdschuddend naar de deur toe. Maar daar staat iemand voor. Ze zucht... Wie moet ze vanavond nog meer tegenkomen? Het is Perkamentus zo te zien. Hij loopt naar haar toe en gaat voor de spiegel staan. "Een apparte spiegel... Misschien moet ik het hier maar weghalen." Hij kijkt dan glimlachend naar mij. "Ik hoop dat jij beter weet dan Harry... Hij is hier al bijna elke avond geweest." Hij zucht, een beetje verdrietig. "Het spijt me dat je het aan niemand kan vertellen... Zelfs niet aan je eigen broertje. Maar het is het beste." Ik zucht en knik zachtjes. "Ik denk het ook... Maar u moet niet meer zo uit het niets verschijnen, het is best irritant." Hij grinnikt een beetje en knikt dan. "Ik kan helaas niks beloven..." Hij staart dan een lange tijd in de spiegel. "Wat ziet u?" Vraag ik voorzichtig. Het duurt een tijdje voordat hij antwoord. "Mezelf met een paar wollen sokken." Ik kijk hem vragend aan. "Een mens kan er nooit genoeg van hebben." Zegt hij glimlachend. En dan loopt hij de kamer uit.