ÜRPERTİCİ KISA HİKAYELER

PEŞİMİZDEKİ PSİKOPAT 2

Kız arkadaşımın ard arda çığlıkları eşliğinde arabaya binip hızlıca kontağı çevirip gazı sonuna kadar köklemiştim. Kız arkadaşım bir yandan bağırarak neler olduğunu sorarken bir yandan da ağlıyordu. Ben ise büyük bir şok içinde olacaktım ki ses dahi çıkaramıyordum. Tek yaptığım gaza sonuna kadar basmaktı. Bu hızla direksiyon hakimiyetini kaybetip bir yerlere çarpmak işten bile değildi. Baya bir ilerledikten sonra kız arkadaşıma durumu anlatıp şuan epeyce uzaklaştığımızı ve artık korkulacak bir şeyin olmadığını söyledim.

Zor da olsa ikna olmuştu bu duruma ve her ikimiz de olayın etkisinden çıkıp sakinleşmeye çalışıyorduk. 20 dk kadar sonra kız arkadaşım dikiz aynasından bize doğru yaklaşan bir ışık olduğunu ve korkudan titreyen sesiyle acaba o olabilir mi diye sordu. Ne yazıkki haklıydı... Duyduğum ses ince tekerlekli bir dağ bisikletine aitti ve süratke bize doğru yaklaşıyordu . Başka kim neden gecenin bir yarısı bomboş bir yolda arkamızdan hızlıca bize doğru yaklaşırdıki? Aman Allahım bu oydu... Bu adam bizi öldürmeyi belli ki kafasına koymuştu. O an çok zorlu iki görevim vardı. Kız arkadaşımı sakinleştirmek ve o adamı başımızdan defetmek. Ama aslında korku beni de bütünüyle sarmıştı... Bu adamla baş etmek hiç de kolay olmayacaktı. Çünkü bu adam bizi bunca km takip edebildiğine göre tam bir ruh hastasıydı....

Adam motoruyla iyice yaklaşmıştı ... Hatta aynı hizaya gelerek kafasını çevirmiş ve camdan bize doğru bakıyordu... Yüzündeki ifade daha da korkunçtu . Amacı neydi ve ne yapmaya çalışıyordu bilmiyorduk . Sinirlerimiz son derece bozulmuştu korkmaktan bir plan dahi yapamıyorduk. Bu adam resmen bizi ele geçirmiş ve ona teslim oluyorduk yavaş yavaş...

Adam bir an sonra motoruyla cama yaklaşıp baltayla vurmaya calışırken kız arkadaşım kelimenin tam anlamıyla bayılacaktı. Ben ise neredeyse direksiyon hakimiyetimi kaybedektim . Araba bir sağa bir sola yaptığım ani manevralar ile savruluyordu. Bu kahrolası yolda neden kimseler yoktu ? Tanrım resmen delirecektim ? Kız arkadaşıma polisi araması için bağırdım . Kahretsin bu lanet yerde telefon dahi çekmiyordu. Derhal bir şeyler yapmalıydım . Kız arkadaşıma daha da yüksek bir sesle bağırıp torpidodan bıçağı bana vermesini söyledim . Tam bu esnada adam daha da yaklaşıp baltasını cama geçirip paramparça etmeyi başarmıştı bile. Tanrım bu lanet olası adam belli ki profesyonel bir katildi! ... Bizi gittikçe savunmasız bırakıyordu!... Bu elimdeki bıçakla ne yapabilirdim ki??? Belki de bunu ona fırlatıp dengesini bozabileceğimi düşündüm . Evet zor da olsa bunu akıl edebildim. Ama tek bir şansım vardı..

Cesaretimi iyice topladıktan sonra bana doğru tekrardan yanaşmasını bekledim. Tam yanaştığı esnada kız arkadaşıma direksiyonu tutmasını söyledim . Ve tam o an geldiğinde hızlı ve sert bir biçimde kafasına bu bıçağı atmayı başarmıştım . Mucizevi bir şekilde işe yaramıştı ve adam bu darbeden sonra resmen yalpalamıştı . 5 sn sonra çok hızlı bir şekilde motorsikletinden yolun kenarına fırlamıştı adeta . Tam bu an hayatımda kendimi en çok rahatlamış hissettiğim andı. Bu kahrolası p*ç bize tam anlamıyla ölüm korkusunu tattırmıştı... Neyseki biraz daha ilerledikten sonra polis çevirmesi vardı. Onlara her şey anlattım ve bizi arabaları ile istemesek de tekrar olay yerine götürdüler. Oraya vardığımızda polisler tarif ettiğimiz yerde onu yarı baygın bir şekilde bulmuşlardı. Yüzü gözü her yeri kan içindeydi. Ben ise ölmesi için dua etmiştim . Ama o şeytan ölmemişti... Halen hayattaydı... Polisler arkasından ellerini kelepçeleyip ambulansa doğru götürürken , bize doğru bakıp : SİZİ ÖLDÜRMEK İÇİN GERİ GELECEĞİM! İKİNİZ DE ÖLÜSÜNÜZ! dediğinde kız arkadaşım ve ben endişe dolu gözlerle birbirimize bakıp olduğumuz yere çökekalmıştık. Acaba bundan sonra ne olacaktı ? Artık hayatımız bir iğne ipliğine mi bağlıydı ? O psikopat gerçekten bizi bulabilir miydi ?