Chapter-14
ငရဲမင္းရဲ႕ ႏူးညံ့မႈကို ေဖာ္ျပျခင္းအခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ပါးဟူး အရမ္းေၾကာက္ရြံ႕ေနတယ္။
ေလာင္ကြၽင္းယြီက ပါးဟူး ေၾကာက္ေနတာကို သိေနတဲ့ပံုေပၚတယ္။သူ႔ရဲ႕ပါးလႊာတဲ့ အနီေရာင္ႏႈတ္ခမ္းက ေကာ့တက္သြားၿပီး ေလွာင္သလိုျပံဳးလိုက္တယ္။
ေလာင္ကြၽင္းယြီရဲ႕အျပံဳးက စက္ဆုပ္ရြံ႐ွာမႈေတြနဲ႔ ျပည့္ေနေပမယ့္လည္း ထိတ္လန္႔စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္ဖမ္းစားႏိုင္တာက ရြက္တိုင္မွာ႐ွိေနတဲ့ အနီေရာင္ၾကာပန္းလိုမ်ိဳးပဲ။
"မင္း....ဘယ္လိုမ်ိဳး ေသခ်င္လဲ?"
ေလာင္ကြၽင္းယြီရဲ႕အသံက တိုးၿပီးေအးစက္ေနတယ္။သူ႔ရဲ႕အသံ ခုႏွစ္ဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းက အက္႐ွ႐ွျဖစ္ေနၿပီး သံုးဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းက ပ်င္းတြဲတြဲျဖစ္ေနတယ္။သူ႔ရဲ႕အသံက ဘာနဲ႔တူေနသလဲဆိုရင္ သူ ငရဲကေန ထလာေနတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးပဲ။ဘယ္သာမန္လူကမွ မေၾကာက္ဘဲ မေနႏိုင္ဘူး။
ဒါေပမယ့္ ပါးဟူး ေၾကာက္ရြံ႕မႈမ႐ွိတဲ့ မ်က္ႏွာမ်ိဳးကို အတင္းလုပ္ယူထားရေပမယ့္လည္း သူ႔ေဘာင္းဘီထဲ ေသးေပါက္ခ်လုနီးပါးပဲ။သူ႔ရဲ႕လက္တုန္ေနတာကို မထိန္းႏိုင္တာေၾကာင့္ လဲ့ေယာင္းေယာင္းရဲ႕ လည္ပင္းကို ဓားက သူရြယ္ထားတာနဲ႔ ဆန္႔က်င္ၿပီး သူမအသားကို ျဖတ္ကာ အေတာ္နက္နက္ေလး လွီးမိသြားတယ္။အဲ့ေနရာကေန ေသြးေတြက်လာပါေရာလား.....
လဲ့ေယာင္းေယာင္း အသက္ကိုခက္ခက္ခဲခဲ႐ွဴေနရၿပီး နာက်င္မႈေၾကာင့္ အသံထြက္သြားတယ္။
"အား.....ဒါက နာတယ္"
သူမလည္ပင္းက နာက်င္ေနတဲ့ ဒဏ္ရာေၾကာင့္ သူမရဲ႕မ်က္ႏွာက လံုးေခ်ခံလိုက္ရတဲ့ စကၠဴအပိုင္းအစလိုပဲ ႐ႈံ႕မဲ့တြန္႔လိမ္ေနတယ္။ဘယ္လိုပဲျဖစ္ေနပါေစ သူမရဲ႕ အသံက ပါးဟူးကို သူ႔ဆီမွာအပြင့္ႀကီးတဲ့ ဖဲခ်ပ္႐ွိေနေသးတယ္ ဆိုတာ သတိေပးလိုက္သလိုပဲ။
YOU ARE READING
ကိုယ္ဝန္နဲ႔မိန္းမစိုးေလး(Myanmar Translation)
Ficción históricaThis story is translation fiction....... I don't own this story...... I'm just a translator...... Collaboration with @Mono-Chal.....