Kύριος Στασινός
Πρέπει να κοιμάμαι εδώ και πολλές ώρες ..αναδεύομαι στα σεντόνια μου και μισανοίγω τα μάτια μου...αλλά τα κλείνω γρήγορα.
Η περιγραφή της τρέχουσας καταστάσεως είναι η εξής:
Πρώτον..το Μαράκι είναι στο κρεβάτι δίπλα μου..αποκοιμήθηκε φαίνεται μαζί μου όσο βλέπαμε ταινία..
Δεύτερον..όταν μισάνοιξα τα μάτια μου την έπιασα να με κοιτάζει..ρε τι γλυκό ..δεν θυμάμαι πόσα χρόνια έχω να το ζήσω αυτό..να ξυπνάω και η γυναίκα δίπλα μου να κάθεται και να με κοιτά..βασικά θυμάμαι πόσα χρόνια ακριβώς..αλλά..ας μην το θυμάμαι αυτό..
Τρίτον..προσπαθεί να σηκωθεί απο το κρεβάτι με αργές κινήσεις
Τέταρτον..
ξέχασε το Μαρία ..δεν θα μου ξεφύγεις έτσι εύκολα
Κάνω οτι μουγγρίζω μέσα στον ύπνο μου και απλώνω το χέρι και την ξαναβάζω στην αγκαλιά μου..δεν αντιστέκεται..αλλά ακούω την καρδούλα της να χτυπά δυνατά..αχ Μαράκι και εγώ νιώθω τον τεράστιο να δονείται παλμικά στους χτύπους της καρδιάς σου..μου βγαίνει ο ποιητής μέσα μου με αυτό το κορίτσι..
Κολλάω πάνω της και την νιώθω άγαλμα..κολλάω λίγο πιο πολύ πάνω της και νιώθω τον γιγάντιο να την πιέζει στην κοιλιά..τις καλημέρες μου απο όλο το κορμί μου Μαράκι μου..
Να αρχίσω να την χουφτώνω και καλά μέσα στον ύπνο μου πάει πολύ?
Απλώνω το χέρι μου αργά και πιάνω νυσταγμένα ..και καλά..το δεξί της πεπονάκι..αχ μικρό, σφιχτό και..ΑΟΥΤΣ!!!
Ανοίγω τα μάτια μου και την κοιτάζω. Με χτύπησε στο χέρι πολύ δυνατά...! Δεν έκανα κάτι κακό..εγώ κοιμόμουν...αγενέστατη..
"Κύριε Στασινέ..." μου λέει και με κοιτά σοβαρά
"Καλημέρα Μαράκι μου" της λέω και της χαμογελώ..πάει να τραβηχτεί και την αρπάζω ξανά στην αγκαλιά μου..
"Τι νέα ? πως κοιμήθηκες?" την ρωτάω ευγενικά αλλά επειγόντως πρέπει να πάω τουαλέτα. Με καλεί η μητέρα φύση για μια επείγουσα μαλακία..
"Καλά κύριε Στασινέ..εσείς πως νιώθετε?"
Μμμ..σκληρός και τεράστιος..
"Καλά Μαράκι μου..έπεσε ο πυρετός..νομίζω πως ανέκτησα δυνάμεις..μπορούμε να κάνουμε ..οτι βάζει το μυαλό σου.."
Της λέω πονηρά και της κλείνω το μάτι. Με κοιτά χαμογελαστά.
"Ααααχ κύριε Στασινέ..θέλω πολύ κάτι..αλλά να ντρέπομαι να το ζητήσω.." μου λέει και χαιδεύει με το χεράκι της το στήθος μου. Αυτό το χεράκι γεννήθηκε για να είναι εκεί..και κάπου αλλού αλλά δεν είναι της παρούσης. Γαμώτο.. ή μήπως είναι?
