Animyoung Güneşi |HwiTae/Taehwi| BXB

0.1

    Yüksek bir dağ tepesinde durup şehre baktım. Her zaman yaptığım bir hareketti her ne kadar garipsense de.

    Her ders bitişinde bu dağa yürüdüm. Otobüslerin bile giderken zorlandığı bu yer benim hayatımın monotonluğundan biraz olsun uzaktı. Aslında benim hayatım genel olarak bana uzaktı.
   
    Ben daha çok önüme konulan şeyi hayat diye yaşıyorum. Annem babam beni istediği okullarda okutup istediği üniversiteye yolladılar. İstedikleri ile arkadaş yapıp istedikleri ile düşman ettiler. Tabi üzgün müyüm? Hayır. Pişman mıyım? Evet, hem de köküne kadar.

   Dağ tepesinde biraz daha durduktan sonra içim açılmış bir şekilde geldiğim yöne döndüm. Yürümek iyi geliyordu. Bu dağ benim tek sırdaşımdı, bu şehire geldiğim 3 yıldan beri. Her günümü o biliyordu. Her zamanımı benimle yaşıyordu.

    Dağdan indikten sonra bir otobüs durdurup bindim ve ev yolunu aldım. Eve gidecektim bilgisayarımı açıp ödevlerimi yapacaktım sonra, sonrası yok. Uyuyacaktım, belki de yemek yerim kim bilir.

    Yanlız yaşadığım ve genellikle bir köşesine sığındığım evime gelmek üzere bindiğim otobüste, etrafıma bakmadan, kulağıma taktığım kulaklık ile dinlediğim klasik müzikle her zaman ki gibi hayatımı gözden geçiriyordum. Gözümün önünden geçen şeylerin notalar olması doğal mı peki?

    Şöyle bir şey vardı bir de, notaları okumaya çalışırdım. Hani do re mi fa diye değilde, bana hissettirdiklerini. Kendi duygularımı okumaktan yoksun olmak en büyük korkumdu.

   Nihayet müziğin bitişi ile döndüğüm hayata, derin bir nefes alarak başladım. Neden bu kadar husrandi herşey gözümde. Oysa ki bugüne kadar öyle büyük acılar yaşamamıştım, aşık olmamıştım.

 Herkesin imrendiği bir hayatım vardı. Sadece kendimi bu hayata biraz yük gibi hissediyordum. Yaptığım tek şey yaşamaktı ve onun için bile bir şey yapmıyordum. Bu boşluktu benim için. Bazı şeylerin zamanı gelmişti artık. 

Sadece bazen sıkışan göğüs kafesimin acısını dindirmek istiyordum, kendi hayatımı sahiplenmek istiyordum. Hepsi bu, teşekkürler.