Sofa(Ed Sheeran Fanfiction)

S~10~

Şu ana kadar yazdığım en uzun bölümdü.Umarım beğenirsiniz.

"Matematik dersine girmeyecek misin?"

"Evet Jamie.Girmeyeceğim"

Jamie kafasını iki yana salladı.

"Sen iyi değilsin."

Değildim.Berbat hissediyordum.Ne odadan,ne de yataktan çıkmak istiyordum.Çünkü çıkarsam Edward'ı görecektim.Ve onunla konuşmak zorunda olduğumuz bir şey vardı. Onun kalbini kırdığımı biliyordum. Ama benim olayım buydu.Çoğunlukla sevdiğim insanların kalbini kırardım.Ve onları kendimden uzaklaştırırdım.Anneme de böyle yapmıştım.Ona sırf kendi gururum kırıldığı  için kötü davranmıştım. Ve aramın bozuk olduğu tek insan o değildi.

Beynimin içinde sürekli söylediği o cümle yankılanıyordu. Ve okula gidip derse girsem bile bunun sadece zaman kaybı olacağını biliyordum.

"Gerçekten saklanabileceğini mi düşündün? "

Kafamı kaldırdığımda Harry'i gördüm.

"Sen burda ne arıyorsun?"

Dudaklarını büzdü ve elini kıvırcık saçlarının arasına daldırdı.

"Müdahele ediyorum."

"Ne için?"

"Elbette sen ve Edward için"

Kafamı tekrar yastığa gömdüğümde Jamie'nin yatağına uzandı ve bana doğru döndü.

"Onu seviyor musun?"

Yanaklarımı şişirdim.Bu rahatlamak için yaptığım bir hareketti.Ama o an hiç bir işe yaramıyordu.

"Seviyorsun.Ve o da seni seviyor.O zaman prob-"

"Problem korkuyor olmam."

"Kalbinin kırılmasından mı?Yani bencilliğini ön planda mı tutuyorsun?"

"Hayır.Onun kalbinin kırılmasından."

Kafamı yorganın içine doğru soktum.

"Yakınımda olan herkesin kalbini kırıyorum Harry.Önce annemin kalbini kırdım.Şimdi Edward'ın.Tanrı bilir,onunla yan yana olduğumuz her gün saçma bir nedenden kalbini kıracağım.Bunu istemiyorum."

"Elbette kalbi kırılacak.Sadece-ben anlayamıyorum.Eğer birbirinize gerçekten aşıksanız her şeyin üstesinden gelirsiniz.Korkmana gerek yok.Sadece-karşısına çık ve onunla konuş."

Benden onay beklercesine kaşlarını kaldırdığında yorganı üstümden attım ve yatakta doğruldum.O da benim gibi doğrulmuştu.

"Şimdi,korkak bir çocuk gibi davranıp ikinizi de üzmeyi bırak ve karşısına çık"

"Sen buraya nasıl girebildin?"

"Doğrusu teşekkür edeceğini düşünmüştüm."

-

"Bayan Grace umarım derse 10 dakika gecikmenizin bir nedeni vardır."

"Efendim bu aralar kendimi pek iyi hissetmiyorum"

Bay Morilus kafasını hafifçe salladığında sınıftaki tek boş yere-Jamie'nin arkasına ve aynı zamanda Edward'ın önüne-oturdum.Edward önüne gelene kadar beni izledi.Yerime otururken başını defterine eğdi ve karalamalarına devam etti.Derste Bay Marilus yerine Edward'ın kaleminin çıkardığı sesleri dinledim.Arada bir derin bir nefes alıyordu ve sonra tekrar karalama yapmaya devam ediyordu.

Ders bittiğinde sınıf tamamen boşalana kadar bekledim.Edward yavaş yavaş toplanıyordu ben ise yerimden kalkmamıştım bile.Edward defterlerini sağ elinde tutup kapıya yöneldiğinde cesaretimi topladım ve koşup kolunu tuttum.