အပိုင္း-၁၀

4.2K 467 45
                                    

မင္းမသိခဲ႕ရင္ေတာင္
မင္းအေနာက္မွာ ကုိယ္အျမဲတမ္းရွိေနေပးမယ္။

Nostalgia~

"အဟမ္း က်ြန္ေတာ္တုိ႕ ျပန္သင္႕ျပီနဲ႕တူူတယ္။ "

"အခုမွလာတာ ျပန္ေတာ႕မလုိ႕လား?"

"က်ြြန္ေတာ္ထင္တာက က်ြန္ေတာ္နဲ႕ဒီေနရာက သိပ္မကုိက္……"

"…………"

"ဘာလုိ႕ အဲ႕ဒီလုိႀကည္႕ေနတာလဲ? "

စကားေျပာေနဆဲ၌ပင္ ေရွာင္လႊဲ၍မရနုိင္သည္႕ အႀကည္႕စူးစူးမ်ား……။ အေနခက္လာသည္အထိ စူးစုုိက္ႀကည္႕ေနသည္႕အတြက္ ရင္ခုန္ႏႈန္းက အဆေရေပါင္းမ်ားစြြာတုိးေနသည္႕ခဏ……။
ရုတ္တရက္တုိးကပ္လာသည္ေႀကာင္႕ အသည္းပင္ေအးသြြားျပီး မ်က္လုံးပင္ ေယာင္ယမ္းပိတ္မိပါေသာ္လည္း နားသယ္စပ္အား ထိေတြ႔လာသည္႕ အထိအေတြ႕……။ ထုိအခါမွ မ်က္လုံးျပန္ဖြင္႕မိသည္႕အခါ မွန္းခ်က္သည္ အေတြးရထားႏွင္႕အတူ လမ္းေခ်ာ္ေလ၏။  အမွန္ကား သူ႕လက္ထဲမွ သစ္ရြက္တစ္စက သက္ေသျပေနလ်က္……။ ဘာလုပ္မည္ထင္၍ မ်က္လုံးမွိတ္ခ်မိပါသနည္း။ ထုိခဏအုုိဆယ္ဟြန္းတုိ႕ အရွက္လြန္၍ နီးစပ္ရာေခ်ာင္းသုိ႕ ေျပးခုန္ခ်လုိက္ခ်င္မိပါ၏။

"မင္းနားရြက္နားမွာ သစ္ရြက္ကပ္ေနလို႕…… ပုလဲကုိထပ္မစီးဘူးလား ကုိယ္ေသခ်ာသင္ေပးမွာေပါ႕။"

"ဟုိေလ ခ်န္းေယာလ္…"

"အင္း "

"က်ြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္။"

"ဘာလုိ႕လဲ ေနမေကာင္းလုိ႕လား?"

"မဟုတ္ပါဘူး။ နည္းနည္းပင္ပန္းလုိ႕ က်ြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ျပီး နားခ်င္တယ္။ "

အမွန္သည္ အိမ္ကဒုကၡေရာက္ေနသည္႕အတြက္ ကုိယ္ကေပ်ာ္ပါးေနရန္မသင္႕၍………။ အေလလိုက္ရန္လည္း အခ်ိန္ကမရွိေတာ႕……။ ပုိက္ဆံရွာ၍ရသည္က သိန္းတစ္ေထာင္ပင္ မျပည္႕ေသး…… ကေလးေတြြႏွင္႕ေမေမ စိတ္ဆင္းရဲေနေရာ႕မည္။ ေဖေဖကမူ အလုပ္ဒဏ္၊စိတ္ဆင္းရဲမႈဒဏ္ေႀကာင္႕ အိပ္ရာထဲလဲေနခဲ႕ျပီ။
ထုိအေႀကာင္းတုိ႕အား ေတြြးမိလ်င္ သက္ျပင္းကအလုိလုိကပ္ပါလာသည္။
အေတြးလြန္ေနသည္႕အခုိက္ လက္ကုိေႏြးေထြးတင္းႀကပ္စြာ ဆုပ္ကုုိင္ေပးလာသည္႕ သူ……။
သူ၏ျဖစ္တည္မႈသည္ ဆယ္ဟြန္း၏ဘဝ၌ အေသအခ်ာ အဓိပၸာယ္မဖြင္႕ရေသးေသာ္ျငား တစိတ္တပုိင္းအားျဖင္႕ အေရးပါလာျပီဟု ေတြးနုိင္သည္။ သူ၏ ဤသုိ႕အျပဳအမူတစ္ခ်ိဳ႕ကသည္ပင္ စိတ္ကုိသက္သာရာရေစသည္ေႀကာင္႕
မ်က္ႏွာ၌ အျပံဳးေရးေရးက ဖုံးဖိမရစြာ ေပၚလာရ၏။

' Nostalgia 'Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin