I'm His Baby Maker

IHBM 28

(Jascha's POV)

"Again with that.  Ang asim asim kaya" napatingin ako kay Sasha na siyang nagsalita.

Inirapan ko ito at ipinagpatuloy ang pagkain ng mangga. Paki niya ba! At bakit ba bumalik balik pa ting babaeng to? Masaya na siya da buhay niya sa Amerika ah!

"Hey! Pansinin mo naman ako! Kanina pa ako salita ng salita dito hindi mo manlang ako kinikibo. Akala ko ba bff tayo!"

"May bff bang nang-aagaw ng fafa" bulong ko at itinapon na sa basurahan ang buto ng mangga. Kumuha ulit ako ng isa at binalatan ito.

"I heard that! Hindi ko na nga aagawin sayo ang fafa mo eh! Sayong sayo na si Zeb!" sigaw nito.

"Ayt!" Sigaw kong biglang dumulas ang kutsilyo at nahiwa ang daliri ko. Dumaloy kaagad ang sariwang dugo galing sa sugat ko.

"Ay hala! Sorry!" Bulalas nito at napatakip sa bibig niya.

Nginitian ko lang siya at bumuntong hininga. Tumayo akoat dumeretso agad sa lababo para hugasan ang daliri ko.

Ang ingay kasi ng isang yun kaya hayan, nasugatan na naman ako. Kahit kelan talaga.

"Sorry. Hindi ko sinasadya" hinging paumanhin nuto at lumapit sakin.

Kumuha siya ng panyo sa bulsa niya at pinunasan nito ang mukha ko na may dumadaloy na palang mga luha.

Ay wow! Magic! Umiiyak ako ng hindi ko alam oh!

"Nakakacontagious ang sadness mo. Hindi ako sanay na malungkot ka" bulong nito at siya na ang nagpatay ng gripo.

Napakagat ako sa ibabang labi ko at bumuntong hininga.

Inhalr, exhale. Inhale, exhale.

"Co-could you please, le-leave me for a moment?"

Napatingin naman ito sakin at mabilis na umiling.

"Kahit madaling oras lang. Gusto ko lang mapag-isa" pakiusap ko.  Umiwas naman ito ng tingin na parang hindi alam kung papayag ba ito o hindi.

"Just for a minute then"

Napabuntong hininga ito at ngumuso.

"Fine then basta wag na wag kang mag suicide" paalala nito. Napangiti naman ako at tumango tango.

Suicide? I bet not. I wouldn't risk my angel's life just to run away from this problem.

"One minute" paalala nito bago pumunta sa living room.

Kumuha ako ng kumot at mga unan sa kwarto ko at lumabas sa pinto dito sa kusima patungo sa backyard nitong bahay.

Inilatag ko ito sa damuhan at napatingala sa kalangitan.

Nag aagaw na ang liwanag at dilim tapos may kaunti ng mga stars na makikita.

14 days. Labing apat pang araw ang natitira bago magdalawang buwan. Almost two months living alone. I wonder if he's okay. Kung kumain na ba ito, kung okay lang ba ito. I hope so.

It's better to believe in things such as false hope than to believe in nothing.

Napatingala muli ako at halis magdilim na. Ang gana ng stars.

Nakatingin din ba siya sa kalangitan? Sana.

"Aaahhhhh!!! Leche ka Zeb! Leche ka! Napakag*go mo! Tangina mo!!!" Sigaw ko out of frustration.

Nagulo ko ang buhok ko at tuluyan ng umiyak.

"G*go ka! Bakit mo ako iniwang tukmol ka! Alam mo bang hirap na hirap na ako? Akala mo ba madali lang para sakin na wala ka?! Hindi! Halos mamatay na ako dahil sa pag-aalala ko sayong tangina ka at dahil sa lungkot!" Sigaw ko at pinaghahagis ang mga unan sa puno malapit dito sa pwesto ko.