An Alluring Fire (High School Teen Series #2)

4

Buong gabi akong sinermonan ni Vanessa dahil sa naging desisyon ko. Hindi ko rin alam kung bakit ganoon na lang kadali lumabas ang mga salita kagabi sa bibig ko.

I couldn't hold a grip of my emotions right now. Somewhat it was tearing my heart apart. How can I said those things?

"This is all Brandon's fault!" Vanessa snorted as her cupped her face.

"Nagsalita ka pa," I said without expression.

Nandito kami sa paborito naming tambayan sa bleachers ng field ng university namin. Katatapos lang namin magtanghalian at nagpasyang tumambay muna rito.

"What should I do?" I asked being miserable.

"Gaga mo rin kasi! You make things complicated to yourself." She then rolled her eyes.

"I can't say no, okay?" My arms immediately crossed over my chest.

"It's your nature to always say yes even the obvious option is to say no!"

"Wala akong panahon para sermonan mo!"

"Oh, come on! Ano magmumukhang tulay ka para sa kanila?" she mocked, asking me.

"Eh, ano pa ba ang magagawa ko? Nasabi ko na ang nasabi ko," I replied as I heaved a sigh.

"So you claim yourself as a love expert? Tell me your experience then," she scoffed.

"Observation! I have my observation, Vanessa!" I bragged.

"Well, let's just see how your so-called observation will help you," she said sarcastically.

For the last time, I let myself sighed deeply. I hope the bridge I will build will not collapse.

Nagtagal kami sa bleachers para magkuwentuhan. Agad din naman kaming pumasok sa silid namin. Pagtatalakay lang ang ginawa ng ibang guro hanggang sa panghuling asignatura.

"Brandon, hintayin muna natin si Vanessa!" sigaw ko nang makita siyang maglakad nang mabilis palabas ng campus.

"Nasaan ba siya? Sobrang bagal no'n!" inis na sigaw niya.

Umirap na lang ako sa ere at napabuntonghininga nang malalim. Gusto ko talaga batukan ang kapatid ko!

"Naku! Hayaan mo 'yon," sabi ni Vanessa.

Nasa library ako ngayon para sabay na kaming lumabas at para makapaghintay si Brandon. 

"Ewan ko pero bakit ba inis na inis kayo sa isa't isa?" tanong ko nang bumaling sa kanya habang may librong sinauli sa estante.

"Berlinary Gomez, is that even a question?" 

"Palagi na lang may mag-aalab na apoy sa pagitan niyo," sabi ko at suminghal.

"You know your brother, Berl. He's a devilish annoying person!" Natawa siya bigla.

"Pinapatulan mo rin kasi," sermon ko.

"Well, he always crosses the boundaries," aniya at umalis na kami nang maibalik na niya ang libro.

"Could you at least be cool in an hour?"

"That's not possible, if he will stop annoying me." Hindi niya pa nabuksan 'yong pinto ay huminto na siya. "Ako sa'yo, atupagin mo 'yang si Leo."

Wala pa rin akong balita tungkol sa plano ni Leo. Gusto niyang tulungan ko siya kasi wala raw siyang gaanong alam sa panliligaw. 

I found it funny when he said those words to me yesterday. It was like I faced a new version of Leonardo—sincerely dedicated himself to someone. Too sad that someone else captured his interest.