Closest Friends

Hoofdstuk 3: De ontsnapping

Emily Howard heeft zich nog nooit zo ongelukkig gevoeld. "Moest je dat nou echt doen." Zei ze tegen Yvan. "Wat wou je dan wat ik deed? Dit was gewoon onrespectvolle beledigingen." Zei Yvan. Emily en Yvan zaten namelijk in een cel nadat Yvan en de commissaris in een conflict zijn geraakt wat eindigde in dat Yvan hem een stomp op de kaak verkocht. Daarna werden ze in een cel gegooid. Yvan heeft een oranje overal aangekregen en een zwarte baret. Emily zelf kreeg een gele trui en blauwe spijkerbroek aan omdat de gevangenis outfits opwaren. "Nog sorry van gister." Zei Emily tegen Yvan die op het stapelbed mondharmonica zat te spelen. "Hoe bedoel je?" Zei Yvan. "Nou." Zei Emily "Ik was dat meisje dat je geld wou geven en toen werdt weggetrokken door die andere meisjes." "Was jij dat?" Vroeg Yvan. "Ik had je echt niet herkend." Hij sprong van het bed en schudde haar de hand. "Yvan Bisschop is de naam. Ik ben 16 jaar en ben sinds 2 weken BZ'er in Zwolle. Dat betekend Bekende Zwerver. En wie ben jij?" Emily zei heel zachtjes "Mijn naam is Emily Annie Howard. Ik ben 15 jaar oud en ik geef les op De Technische School omdat ik zo goed ben in dat soort dingen." Toen viel er een ongemakkelijke stilte van 2 minuten waarin Yvan en Emily elkaar zaten aan te kijken. "Hoe ben jij gearresteerd?" Vroeg Yvan ineens. "Volgens mij weet jij al wel hoe ik ben gearresteerd. Maar hoe zit het met jou?" "Nou." Begon Emily. "Ik ben gearresteerd want iemand heeft vuurwerk afgestoken in het winkelcentrum en ze denken dat ik het heb gedaan." "Oh ja." Zei Yvan "Het is vandaag oudejaarsdag over een paar uur is het alweer 1977." Emily keek droevig door de tralies en zuchtte. "Vanavond zou het zo'n leuk feest worden. Al dat vuurwerk, de aftelling kijken op mijn zelfgemaakte televisie." Yvan kreeg duidelijk medelijden met haar want hij zei. "Hoe zou je het vinden als ik je help ontsnappen?" "Mag dat wel?" Vroeg Emily. "Ik leid de bewaking af en jij moet dan heel hard wegrennen." Het leek Emily wel een goed plan maar helaas ging alles mis. Yvan deed namelijk alsof hij een hartaanval kreeg en toen de bewakers de deur opendeden sprong Emily eruit maar helaas voor haar stonden er voor de uitgang allemaal bewakers. Emily en Yvan werden in een zwaarbewaakte cel gestopt waarin maar een bed stond wat dus betekende dat een iemand op de grond moest slapen. Emily wou naar bed gaan toen Yvan ineens roepte "Hey Howard, er is hier iets raars." Hij pulkte aan wat behang. "Het voelt als een soort van deur." Hij rukte het behang er af en er was een deur achter het behang. Hij ging er met een kaars bijstaan want er stond een woord op de deur geschreven. Er stond in grote letters UIT!. Emily ging bij Yvan staan en voelde aan de deurklink die gaf wel een beetje mee maar hij was opslot. Yvan pakte een ijzerdraadje dat in zijn overall zat en stopte het in het slot. Het slot klikte en de deur ging wagenwijd open. Heel even was er luid gejuich tussen de 2 tieners maar toen ze zagen wat achter de deur zat ging het gejuich over naar teleurstelling. Achter de deur zat namelijk een witte muur. Yvan voelde nog even aan de wand. "Kei en kei hard." Zei hij. Emily zelf probeerde het ook maar die wand was ondoordringbaar. "Ligt er misschien een soort van houweel?" Vroeg Yvan nog en begon in alle hoeken en gaten te zoeken. "Dan kunnen we misschien ons een weg hakken."

Stefan Carol snoot krachtig zijn neus. Hij keek neer op zijn moeder in haar bed. Hij dacht even terug aan hoe dit allemaal is gebeurd. 2 dagen geleden merkte hij dat de gezondheid van zijn moeder zwaar achteruit ging. Ze werdt vergeetachtig en begon een beetje doof te worden. Hij heeft die nacht nog gevraagd "Moeder gaat alles wel goed?" Moeder zij dat het wel goed met haar ging maar de vorige nacht hoorde Stefan dik gehoest. Hij rente naar het kamertje van zijn moeder. En zag haar ernstig hoestend op het bed liggen. "Moeder?" Vroeg Stefan. "U gaat toch niet dood." Moeder glimlachte even naar hem en ging nog harder hoesten daarna hield het op. Haar hart is gestopt met kloppen. Stefan heeft nog 5 keer geprobeerd haar te reanimeren maar het lukte niet. Stefan heeft de rest van de nacht bij zijn moeder geslapen. Hij vond het moeilijk te geloven. 41 jaar heeft zijn moeder hem gezelschap gehouden. En nu was ze dood. Stefan's secretaresse Lillian Jones kwam bij Stefan staan. "Hey hoe gaat het?" Vroeg ze zachtjes. Lillian Jones was een blonde vrouw van 36 jaar oud en Stefan was door en door verliefd op haar. Stefan zelf was een bruine man met kort zwart haar. Hij was ook burgermeester van Beugelen. Lillian zei zachtjes "Ik ga weer aan het werk als er iets is kan je altijd met mij praten." Stefan glimlachte naar haar.

Emily Howard zat verveeld te kijken naar hoe Yvan doorde muur probeerde te komen. "Yvan geef het nou op. Een muur is een muur daar gaje niet zomaar doorheen." "Het moet wel." Zei Yvan. "Waarom zou er een deurzijn waar uit op staat en daarachter een muur zitten? Nee dit betekend iets."Emily liep naar Yvan toe. "Yvan ik wil hier ook weg maar we zitten hier vast."Yvan liep naar de andere kant van de cel en wou met een harde aanloop op demuur afrennen maar Emily hield hem tegen en keek hem met een strak gezicht aan.Yvan gaf zich gewonnen. "Ok ik zou opgeven." Zei hij teleurgesteld. "Goed zo."Zei Emily zij gaf hem een schouderklopje maar Yvan struikelde over Emily's beenen viel voorover richting de wand. Emily sloot haar ogen maar hoorde niks. Toenze haar ogen opendeed verwachte ze Yvan met een hoofdwond te zien. Maar Yvanwas weg. "Hallo Yvan ben je daar ergens?" vroeg ze bezorgd. 50 seconden hoordeze niks en toen ineens klonk er een stem uit de muur. "Ik zei het je tochHoward. Je kan wel door deze wand." Emily was verbaasd. "Yvan hoe ben je daardoor heen gegaan?" "Nou Howard." Begon Yvan "Toen jij mij dat schouderklopjegaf en ik struikelde viel ik recht op die muur af, maar in plaats van dat ikdaar keihard tegen aan knalde ging ik dwars door die wand heen." "Ok." Zei Emily."Maar waar ben je nu." Yvan graaide naar de grond en zei "Ik zou het niet wetenHoward. Ik lig ergens in een woestijn. Zegt dat je misschien iets?" Emily wasverbaasd, er was toch geen woestijn in de buurt van Zwolle. "Ach Yvan." Zei zeuiteindelijk. "Kom toch gezellig terug door die wand ik voel me een beetjealleen." Yvan zei. "Sorry Howard maar dat gaat niet. Ik lig hier in eenwoestijn en ik zie nergens iets waar ik uit gevallen zou kunnen zijn." Emilyvoelde zelf nu ook aan de wand en probeerde haarzelf ook te laten struikelenmaar ze was te bang. "Yvan ik durf niet!!" roepte ze. "Ach Howard zo erg is hetniet. Ik zal je wel opvangen."