Closest Friends

Hoofdstuk 11: Opsplitsing

De bus stond stil bij een hoge berg waar boven op een groot landhuis stond. Het zag er best futuristisch uit. De muren waren van metaal dat geschilderd was om op hout te lijken. En volgens Stephanie waren de ramen zelfs dichtgeplakt. Yvan en Maurice hebben even rondgekeken en zagen een hoop struiken dat eigenlijk een ingang was in een grote grot. Toen ze terugkwamen zagen ze dat de anderen in gesprek waren geraakt met een jongen van rond de 16. Hij had een hoge hoed met een blauw pak aan en een monocle. "Wacht eens." Zei Emily. "Waar is Frans?" "In dat huis boven op die berg daar." Emily wou meteen met de anderen daarheen lopen maar de jongen hield hun tegen. "Niet allemaal tegelijk." Hij keek naar Emily en Emma. "Gaan jullie maar eerst. Daarna kunnen de anderen komen." "Ok meneer?" Zei Emma die zijn naam probeerde te vinden. "Zeg maar Hans." Toen Hans, Emma en Emily de berg opliepen werdt Jamie twijfelachtig. "Ik weet niet wat jullie ervan denken maar ik vertrouw dat Hans figuur niet." "Hoezo?" Vroeg Stephanie. "Ik weet het niet, het is gewoon dat hij ons niet allemaal die berg op lieten gaan. Ik bedoel die berg ziet er stabiel genoeg uit om ons allen te houden." "Tja daar heb je gelijk in Jamie. Maar wat moeten we eraan doen?" Jamie zei vastberaden. "Erachter aan." "Maar hoe dan." Vroeg Stephanie. Jamie keek even rond en zag ineens een scheur in de bergwand. "Wacht ik ben zo terug." Hij liep naar de bus en haalde er een hamer uit. En daarmee sloeg hij op de scheur en een stuk van de berg stortte in en daarachter zat een open buisleiding die net groot genoeg was voor Jamie en Stephanie. "Nou." Zei Jamie. "Dames voor." Stephanie kroop in de buisleiding en Jamie kwam achter haar aan. "Nou jongens." Zei Jamie. "Succes." Yvan en Maurice zwaaiden hun toe en toen ging hij met Stephanie verder de leiding in.

De weg naar de top van de berg was lang. Super lang. Emma en Emily werden doodsmoe en vonden het zeer moeilijk om Hans bij te houden. Emma heeft al een paar keer gevraagd of Hans wat langzamer wou gaan lopen maar hij negeerde het of hij hoorde het niet want hij zat te hele tijd in zich zelf te mompelen, neuriede een liedje en lachte dan zachtjes over iets dat hij dacht. Dus Emma begon maar tegen Emily te praten. "Dus lange reis he." "Inderdaad." Zei Emily. "Maar ja wat wil je eraan doen." "Ja. Maar tenminste waren het leuke mensen met wie ik in de bus zat." "Ja dat is inderdaad fijn." "Dussss. Wie van de jongens vindt jij het leuks?" "Hoe bedoel je leuk?" "Je weet wel. Leuk." "Lieve Emma wat wil je hiermee zeggen?" "Nou met wie zou je wellicht oud willen worden?" "Ja dat weet ik nog niet echt hoor Emma." Zei Emily. "Wat denk je misschien van Maurice?" Vroeg Emma. Emily keek haar vragend aan. "Maurice is diegene met de leren jas." Emily begon te zweten. "Aha je vindt hem dus wel leuk." "Wat. Nee ik vindt hem misschien wel aardig maar niet leuk." Emma wou nog andere vragen gaan stellen maar toen waren ze al bij het huis gekomen. Hans drukte op de voorbel en een eigenaardig deuntje kwam eruit. Daarna deed Frans open. "Ja wat is er." Toen zag hij Emma en Emily. "Oh mijn excuses komt u toch binnen." Ze liepen de hal in terwijl ze allemaal schilderijen zagen. Sommigen gingen we terug naar de gouden eeuw. "Zal zijn familie wel zijn." Dacht Emily bij haarzelf. Toen ze uiteindelijk in de eetzaal waren gingen ze met ze vieren om een ronde tafel zitten. "Nou." Zei Frans toen ze allemaal zaten. "Wat komt u hier doen?" Emma keek naar Emily. "Nou we komen hier met een aanbod." "Oh wat dan?" "Nou we weten dat u ampexbanden heeft en wij zouden u graag geld geven voor deze ampexbanden. Onze burgermeester Stefan Carol is in paniek en het enige wat hem zou kalmeren zijn die ampexbanden." Frans dacht even na en stond op. "Natuurlijk ik zou ze ophalen uit mijn geheime plek." Hij deed een deur open. "Zal u zo vriendelijk willen zijn om door deze deur te stappen?" Emma en Emily liepen naar de deur en ze gingen een donkere kamer binnen en toen ze beide binnenkwam ging de deur opslot. Emily probeerde de deur open te doen. "He doe open wat is dit?" Riep Emma nog. Toen hoorde ze luid alarm terwijl er een rood lichtje knipperde. Toen voelde ze de grond onder hun voeten verdwijnen. En vielen ze naar beneden.

Jamie en Stephanie kropen door de buisleiding naarFrans's huis. Ze moesten nu een stukje omhoog klimmen maar het was geen aardigeklim. Ze waren halverwege toen Stephanie bijna viel maar Jamie greep haargelukkig net op tijd bij haar hand. Na een flinke klim ruste ze even. "Wat eenklim was dat. Of niet Steph? Maar ja zo komen we waarschijnlijk wel ongezienhet huis binnen." "Ja dat is waar. Maar het is wel zeer vermoeiend hoor Jamie."Jamie graaide in zijn zak en haalde er een stuk zout uit en begon daaraan telikken. Stephanie keek toe. Had zij maar iets zoals dat meegenomen. Iets om tetijd mee te doden. "Jamie mag ik daar ook wat van hebben?" Vroeg ze. Jamieknikte en brak een stuk er af en gaf het aan haar. Stephanie snapte nooit echtwaarom Jamie zout zo lekker vond. Dus ze nam een klein likje en walgde bijna. 2minuten was er een ongemakkelijke stilte en toen suggereerde Jamie dat zeverder gingen met klimmen. Maar toen ging er in de ventilator aan en blies hunver naar achter. En ze vielen recht op een dichte buisleiding af.