Closest Friends

Hoofdstuk 5: Een mooie avond

Yvan Bisschop liep chagrijnig door het platte gedeelde van de woestijn en liep pissig in zichzelf te mompelen. "Wat een last was ze eigenlijk. Ik heb haar niet nodig, ik kan prima voor me zelf zorgen." Na een tijdje lopen kwam hij bij een grot daar zag hij iets liggen maar er lag een stoffig doek overheen. Hij trok het doek eraf en daaronder lag een oude volkswagen busje. "Uit de jaren 60 zeker. Mijn vader had er ook zo een." Het busje was helemaal overgeverfd als een hippie bus met allerlei kleuren. Yvan voelde aan de deur en hij was open. Toen hij er in ging was geklommen en het autoslot gekraakt had kwam hij erachter dat hij niet kon rijden. Maar het was al te laat, hij had het gas pandaal al ingedrukt en de wagen bewoog en knalde bijna tegen een cactus. Maar Yvan greep naar de schakelaar en zette hem in zijn achteruit en knalde bijna tegen de rots aan. Na 2 minuten proberen lukte het hem eindelijk om controle over het voertuig te krijgen en toen reed hij richting de heuvels.

Jamie Gregson zat voor de supermarkt aan een blok zout te likken toen Emma Buckleberry langskwam. Het was een mooie avond. "Hey James het is al bijna 9 uur wat doe je hier nog." Zei ze. "Oh hallo Emma ik zit even lekker van mijn nieuwe blok zout te genieten. Wat doe jij dan hier?" vroeg Jamie beleefd. "Nou. Wandelen, van het uitzicht genieten en door Jonkers achternagezeten worden." Jamie was een klein jongentje van 13 jaar had blond beatles haar, een witte broek en zijn trui was blauw en wit gestreept. Hij hield ook heel erg veel van zout. Toen hij hier kwam wonen met zijn ouders heeft hij zout meegenomen hier naar toe en iedereen was meteen verkocht. Hij had maar een eis: Hij mocht het zout altijd gratis krijgen. En daar maakte hij gul gebruik van, hij ging dag in, dag uit zout likken. "Nou." Zei Emma. "Ik stap maar weer eens op dag Jamie." Emma liep de winkel in waar ze Lillian Jones tegenkwam. "Hallo mevrouw Jones, hoe gaat het met u." "Oh het gaat zeker goed met mij." Zei Lillian. "Mooi om te horen en hoe gaat het met meneer Carol. Ik heb gehoord wat er gebeurd is namelijk." Zei Emma. Tja dat had je in zo'n kleine stad: Als een iemand iets wist weet de hele stad het. "Nou Stefan heeft er wel moeite mee maar wil het niet laten merken."

Hoofdinspecteur Jansen kwam naast de commissaris zitten in zijn kantoor. "Heeft u al succes gehad met het zoeken meneer?" Begon hij. "Anders moeten we morgenvroeg de pers vertellen dat er 2 gevangenen uit een isolatiecel zijn ontsnapt en dan poeh hoe dan wordt u zeker weten ontslagen. En we moeten de ouders ook nog waarschuwen en dat meisje is de dochter van Willem Howard." "Dat weet ik wel Jansen." Zei de commissaris. Er kwam een politie agent de kamer binnenlopen. "Meneer, we hebben misschien iets gevonden." Ze brachten de commissaris naar de cel en haalde het behang eraf en de deur werdt getoond (Emily had er voor de zekerheid het woord uit weggehaald met wat plakband dat ze vond). "Hierdoor moeten ze door gegaan zijn." Zei een agent. "Wat sta je dan te wachten man?" Zei de commissaris. "Doe verdomme die deur open." De agent deed de deur open en de witte wand werdt zichtbaar. Een politie agent begon eraan te voelen. "Het is kei en keihard meneer. Hier kunnen ze niet doorheen zijn gegaan."

Maurice Jonkers was op weg naar huis. Zijn scooter was wel af en toe gestopt omdat hij de hele tijd door de zand moest reizen. Maurice heeft Stefan al 500 keer gevraagd om een weg van de stad naar zijn huis aan te leggen maar Stefan vond het onnodig dat ze hun al strakke budget aan een weg zouden besteden waar toch maar een iemand op zou rijden. Dus Maurice deed er altijd 20 minuten over om thuis te komen terwijl het eigenlijk 5 minuten zou moet duren. Toen hij uiteindelijk bij zijn huis was kwam hij erachter dat hij vergeten de deur opslot te doen. Toen hij de deur opendeed en de trap opliep en hij de deur van zijn slaapkamer opendeed hoorde hij iets maar toen hij het licht aandeed zag hij Emily in zijn bed liggen. 2 minuten lang ging er gegil tussen de 2 tieners. Emily sloeg uit angst Maurice bewusteloos neer en rende het huis uit. In de verte zag ze een figuur bij een bus iets schoppen en wegrennen.

Stephanie Lyndsay zat voor de televisie tekenfilms te kijken toen ze de voordeur open hoorde gaan. "Hier is werelds leukste moeder." Klonk de stem van Lillian Jones. "Mama je bent terug" Zei Stephanie terwijl ze bij haar moeder in de armen sprong. "Ja fijn he dat ik terug ben, maar het is ook alweer tijd voor jou om naar bed te gaan." Stephanie rende naar de badkamer om haar tanden te poetsen. Toen ze daarmee klaar was dook ze haar bed in. Lillian kwam haar nog goede nacht wensen, las haar nog een verhaaltje voor en toen ging het licht uit.