Closest Friends

Hoofdstuk 12: Grote grutten wat een grote grot is dat

Maurice en Yvan zijn nog even naar de bus gelopen, hebben daar een lantaren uitgehaald en zijn de grotten onder het huis ingegaan. Het was duidelijk dat er al jaren niemand in deze grotten is geweest, het was donker met wel een paar fakkels maar die waren allang gedoofd. En het stikte van de spinnenwebben. Yvan heeft een klein beetje angst voor grotten en raakte een beetje in de stress door Maurice die deed alsof hij de beste in alles was. De grot was ook enorm en ze hadden het gevoel dat ze telkens dezelfde kant op gingen. "Hier zijn we toch al geweest." Zei Maurice. "Weet je zo slecht de weg? Hoe gaat dat dan als jij 's avonds naar huis gaat? Gelukkig staat jouw huis op een open heuvel hoef je niet al te lang te zoeken." Maurice kijkt hem heel verbaast aan. "Nou zeg. Ik weet anders goed de weg hoor." "Fijn hoor. Waar moeten we heen dan? Wijsneus, meneer Albert Einstein. En wat nou als de anderen eerder de ampexbanden vinden en terugkeren dat blijven wij in deze akelige grotten achter. En ik heb een hekel aan donkere grotten." Maurice merkte dat Yvan een klein beetje in paniek begon te raken. "Maak je maar geen zorgen hoor. Ze laten ons echt niet in deze grotten achter. Toch." Maurice begon zelf ook een beetje te twijfelen want de stad had weleens gezegd dat de stad misschien beter zou zijn zonder Maurice. Ineens galmde er een lach door de grotten. Het was een akelige meisjeslach. "Was jij dat?" Vroeg Yvan angstig. "Nee." Zei Maurice nu ook een beetje bang. De lach klonk opnieuw nu luider. Yvan trok uit angst Maurice voor zich. "Neem hem, hij is niet belangrijk. Maar spaar mij. Hij is stoer en bevat heel veel vitamine B12." "Bisschop!!" Riep Maurice terwijl hij zich loswringende. "Beheers je zelf man." Toen zagen ze een schaduw opdoen uit de grotten. Toen werdt Maurice ook paniekerig. En trok Yvan voor zich. Yvan trok zich los en zette het op een lopen. Maurice keek even naar de schaduw en rende ook weg. Ze verborgen zich achter een rots wand. De schaduw verdween en toen liep Moriah door de grotten. "Ik heb jullie wel gehoord hoor. Ik weet dat jullie hier zijn." Yvan merkte op dat Maurice ineens een stoffig laken vond en zag hem op Moriah afrennen en het laken over haar heen gooien. Yvan rende naar hem toe. "Ahhhhhhhhhhhh jullie hebben de pik op me. Ik ben alleen maar een journalist met wat vragen." "Bisschop in de wagen zit wat touw haal het op." Yvan holde zo snel mogelijk naar de bus en haalde daar wat touw vandaan. Even later hebben ze Moriah vastgebonden. "Ik vraag het nog een keer. Waar zijn die ampexbanden?" Vroeg Maurice. "Zoek ze lekker zelf. Ik heb ze niet. Frans heeft ze." "En waar vinden wij Frans dan? Ik vind dit allemaal namelijk heel vaag." Zei Yvan. Moriah begon te giechelen en een liedje in haarzelf te zingen. "Ik vraag, vraag en vraag want het is mij allemaal te vaag. Dat is de vraag van vandaag." Yvan haalde Maurice even weg bij Moriah en ging iets van haar staan. "Maurice." Begon Yvan rustig. "Nou moet jij eens opletten. IS ZIJ NOU HELEMAAL GEK GEWORDEN???!!!" Maurice werdt bijna omver geblazen van schrik. "Ik heb dit allemaal lang genoeg getolereerd. Ik ben verdomme afgezanten van Beugelen en ik eis een normaal antwoord." Hij liep naar Moriah toe. "Jij gaat mij nu vertellen hoe we bij Frans kunnen komen!!" Moriah keek hem rustig aan. "Mocht je willen." Maurice verloor nu ook zijn zelfbeheersing en pakte Moriah's arm. "Dit is jouw laatste kans." Zei Maurice. "Leid ons de weg naar Frans en er zal je niks overkomen." Moriah schudde nee en toen Maurice haar arm langzaam naar achter drukte schreeuwde ze. "Ok, ok!! Ik zal jullie de weg naar Frans wijzen. Maar doe me geen pijn." "Precies." Zei Yvan. "En dat is maar goed ook!! En snel een beetje!!" Hij deed zijn riem af en maakte er een lus van. "Want ik heb toevallig een riem bij me!!" Moriah kreeg bijna een hartverzakking van angst toen ze Maurice een ophang teken zag maken en ze liepen verder de grot in terwijl Yvan een kwaadaardige lach op zette.

De val leek nooit op de houden. Emma en Emily gildennu al zolang dat ze bijna geen stem meer hadden. Toen raakte ze de grond. Maarde grond was zacht. Ze vielen allebei op een grote kussen. Toen stonden daarboven Frans en Hans. "Ik hoop dat jullie genieten van deze plek want julliezullen hier heel lang blijven!" Schreeuwde Frans naar beneden. Emma schreeuwdeboos iets terug. Frans begon ernstig te lachen en liep weg en sloot de deurachter zich. "Hans zoek de andere." Emily werdt hysterisch. "Nee nu gaan ze deanderen zoeken. Dit gaat fout. We zijn verloren!!" Emma merkte Emily's angstop. "Emily. Er is niks om je zorgen om te maken, het komt allemaal goed. Jamieen Stephanie vinden ze waarschijnlijk nooit." Emily keek naar Emma. "Weet jehet zeker." Emma glimlachte naar haar. "Ik beloof je, we komen hier weg." Emilydeed eerst niks en toen gaf ze Emma een dikke knuffel. "Ik ben zo blij dat ikjouw ontmoet heb." Zei Emily met tranen van vreugde. "Ik ben ook blij dat ikjouw ken lieffie."