Closest Friends

Hoofdstuk 13: De geheime plek

Jamie Gregson wist een ding zeker. Nog geen minuut geleden was alles om hem heen een grote nachtmerrie geweest. Gegil, gejammer en een luide val. En nu was het allemaal opgehouden. Langzaam deed hij zijn ogen open en hij zag allemaal televisies. Hij keek naast hem en zag Stephanie liggen. Hij kroop naar haar toe en probeerde haar wakker te schudden maar ze werdt niet wakker. Jamie probeerde het nog een keer nu harder maar geen reactie. Jamie begon een beetje in paniek te raken. Was zij? Nee dat kan toch niet. "Kom op Steph." Zei hij. "Laten we verder gaan." Jamie begon nu echt in paniek te raken. Hij drukte nu hard op haar buik en Stephanie begon te hoesten. "Wat is er gebeurd?" Zei ze zachtjes. Jamie vloog bij Stephanie in de armen. "Gelukkig je leeft nog." Zei Jamie. "Was ik dood dan?" Vroeg Stephanie een beetje slaperig. Jamie wou iets gaan zeggen toen Stephanie rondkeek om te zien waar ze waren. "Wow wat een hoop televisies zeg. Dit moet zeker de bewakingskamer zijn. Kijk daar is de ventilatie waar we doorgeklommen zijn. En daar de berg waardoor we zijn gegaan. En een grot en wacht eens." Stephanie liep naar het scherm waar de grotten op te zien waren. Jamie volgde haar. Op het scherm stonden 2 figuren en een had een ander figuur's haar vast. "Kijk Jamie dat zijn Maurice, Yvan en dat rare meisje die we in het cactusbos tegenkwamen." Ze zette het geluid harder en Maurice's harde stem klok. "Hier zijn we toch al geweest. Jij leid ons om te tuin jongedame. Jij leid ons de omweg." Moriah begon nerveus een liedje in haarzelf te neuriën. Maurice gaf Moriah aan Yvan. "Hou jij haar eens vast ik wordt gek van haar gezang." "Uhm ja. Ik wordt gek van deze grotten." Ineens hoorden Stephanie en Jamie iemand te trap oplopen. "Wat nu?" Zei Stephanie. "We zijn betrapt." Jamie keek om zich heen en zag een kast. "In die kast." Ze renden beide zo snel mogelijk naar die kast en deden de deur op een kiertje. Toen ging de deur open. Het was Hans die mompelend de kamer binnen liep met een doos waar met viltstift AMPEX op geschreven stond. Hij zette die doos neer en liep weer uit de kamer en deed de deur opslot. Jamie en Stephanie kwamen uit de kast en rende naar de tafel waar de doos opstond. Ze keken erin en zagen 45 ampexbanden. Stephanie wou de doos pakken maar toen ging er een alarm af. Stephanie en Jamie stonden stil voor een minuut en toen vloog de deur open. Jamie duwde Stephanie naar buiten en zei dat ze de anderen moest zoeken. Hij wou ook gaan rennen maar Hans hield hem tegen. "En waar denken wij heen te gaan?" Jamie probeerde zich los te wurmen. "Laat me gaan idioot." "Zo, zo gaan we onbeschoft doen? Kom jij maar mee naar Frans en maak je maar geen zorgen dat meisje zal niet lang vrij lopen."

Stefan Carol keek rond in Beugelen. "Wat een mooie stad is dit eigenlijk. Mooi uitzicht, nog best goeie temperatuur voor een woestijn en vriendelijke burgers." Lillian Jones kwam bij hem staan. "Ik heb een vraagje. Want nu we aan het daten zijn wordt ik dan ofzo ontslagen?" Stefan keek naar haar. "Helemaal niet. Jij blijft je baan houden het enige verschil is dat we nu heel close zijn. En als je wilt mag je zelfs bij mij komen intrekken." Lillian Jones zuchtte. "Ik vraag me af hoe het met mijn dochter gaat. Ik bedoel ze is nog maar 12. En nu al in Sees. Een van de gevaarlijkste plekken in Het Land van Sus. Ik hoop maar dat ze veilig is."

Stephanie Lyndsay was alles behalve veilig. Jamie wasgevangengenomen door Hans. En zij was op de vlucht voor de jacht die Hans ophaar ging doen. Ze heeft zich geprobeerd groot te houden maar uiteindelijkmerkte ze dat ze zachtjes in haarzelf aan het huilen was. Ze was nu alleen. Ineen vreemd huis en zonder haar moeder. Nu moest ze echt huilen. Ze ging zittenop de grond en knalde per ongeluk met haar hoofd op de muur. Maar die muurmaakte ineens een geluid en ineens ging de muur open en was er een donkereruimte. Ze liep er in en zag ineens allemaal gevangeniscellen met allemaalskeletten erin. Stephanie kreeg een akelig gevoel. Toen hoorde ze ineens eenstem roepen. "Stephanie hier!" Die stem kwam haar bekend voor. Het was die vanEmma Buckleberry. Ze keek rond en zag aan het einde van de ruimte Emily en Emmain een cel zitten ze rende erheen zo snel als ze kon. "Ze hebben hem gevangengenomen."Zei ze toen ze bij hun cel was. "Ze hebben Jamie gevangengenomen, ik hebgelukkig nog net kunnen ontsnappen." Emma knikte. "Jep kijk maar achter."Stephanie keek en zag Jamie ook in de cel zitten. "En ik heb de plek van deampexbanden gevonden." Zei Stephanie. "Ja." Zei Emily. "Dat heeft Jamie ons alverteld. In de bewakingskamer toch." Stephanie knikte. "Maar hoe kan ik julliebevrijden? Dit ding is duidelijk op slot." Emily dacht even na en pakte eenschroevendraaier uit haar zak. Ze liep naar een muur en begon te schuren. Na 20minuten deed ze die schroevendraaier in het sleutelgat en ja hoor hij gingopen. "En nu naar de ampex." Juichte Stephanie. "Nee." Zei Emma. "Ik ga ermeteen ook voorzorgen dat Frans en Hans ons niet meer zullen tegenhouden." Emmaliep naar een telefoon die op een tafel lag en praatte een paar minuten metiemand. "Ziezo." Zei ze. "Wat heb je gedaan?" Vroegen Jamie, Emily en Stephanietegelijk. "Ik heb Stefan gebeld en verteld wat er gebeurd is en die komt zo metde politie en al hierheen." Toen gingen ze naar buiten maar daar stond Frans enHans hun op te wachten. Frans had een fakkel in zijn hand. "Zo, zo, zo julliedenken dat jullie gewonnen hebben he. Dat jullie de beste in alles zijn. Noudat zullen we nog wel eens zien." Hij liep met de fakkel naar Jamie toe. "Jijbent gek. Wist je dat? Knettergek." Zei Jamie. "Ik weet het." Zei Frans. Toenhoorde hij ineens gerammel en wat bleek het ouwe hout brak af. Het viel naarbeneden en het raakte Frans en Hans. De fakkel viel recht op het hout af en hetvuur begon zich te verspreiden. Emma hielp iedereen over het vuur en sprong erdaarna ook overheen. Ze haalde het maar net. Ze zag dat Stephanie nog naar debewakingskamer wou rennen maar ze trok haar terug en rende zo snel het huis af.Toen ze buiten waren explodeerde Frans's huis.