Gepassioneerde Erfenis (18+)

Verrader

In gedachten verzonken staar ik over mijn mok thee over de landerijen. Er is veel activiteit vanwege het concours van morgen, maar voor het eerst van mijn leven op de stoeterij interesseert het me niets. Een koude windvlaag suist langs me heen. Snel trek ik de dikke plaid die over mijn benen ligt op tot onder mijn oksels. Mijn handen omklemmen weer de warme mok. Het is halverwege september en niet eens zo koud, maar op de een of andere manier krijg ik het niet warm.

"Ik heb liever dat je naar binnen gaat." Hoor ik John mijn broer zeggen. Ik antwoord hem niet. Kijk hem slechts emotieloos aan. "Je kunt niet zo door blijven gaan Sheila, dat verandert niets aan de situatie waarin je nu zit." "Als je je weer een beetje op de stoeterij zou focussen voel je je misschien ook weer beter." Een diepe zucht ontsnapt er aan mijn lippen. Ik hoor de machteloosheid in zijn stem, maar kan hem op het moment helaas niet geruststellen. Nog even blijft hij me aankijken, totdat zijn naam in de verte door iemand wordt geroepen. "Moet gaan" zegt hij geheel overbodig. Als ik niet reageer op zijn woorden, haalt hij zijn schouders op en vertrekt richting de stallen.

Verdwaald in mijn gedachten staar ik hem na als hij van mij weg loopt. Voor de zoveelste keer ben ik terug in de romantische boomhut die Oliver voor ons had geboekt. Zijn schokkende lijf tegen het mijne. Wat schrok ik toen hij huilend in mijn armen lag. Zo'n sterke man en dan zo'n verdriet. Ik begreep er dan ook niets van.

"Wij mogen niet zijn lieverd" had hij gestameld. Voor even sloot ik mijn ogen. Hoorde ik dat nou goed? Hij organiseerde een paar romantische dagen weg, waar kosten nog moeite bespaart waren gebleven en dan is er geen toekomst voor ons? "Hoe bedoel je?" vroeg ik hem verbaasd. Een antwoord kwam er niet meteen. Blijkbaar gaf het hem stof tot nadenken hoe hij mij moest gaan zeggen, waarom er geen toekomst voor ons samen was.

"Ik zal nooit met je kunnen samenwonen zoals jij dat graag ziet." Zei hij bijna fluisterend. Afwachtend op zijn verdere uitleg, zweeg ik. "Vroeg of laat kom je er toch wel achter." Vervolgde hij. Langzaam schoof hij op zijn billen naar achteren, weg van mij, terwijl hij een verwoede poging deed zich te herpakken. Blijkbaar leidde mijn aanwezigheid hem op een negatieve manier af. Nooit had ik er last van als Oliver mij naakt zag, nu echter maakte het me meer dan nerveus en beschermend sloeg ik het dekbed om me heen. Argwanend keek ik hem aan toen ik hem de meest shockerende woorden hoorde zeggen die ik sinds de ziekte van Jack had vernomen.

"Ik ben niet, wie je denkt dat ik ben" begon hij. "Mijn voornaam klopt wel, maar mijn achternaam niet" Hij zweeg even, afwachtend of er een reactie van mijn zijde zou komen. Toen dat weer niet gebeurde vervolgde hij "het is nooit mijn bedoeling geweest verliefd op je te worden." "Hij had me gevraagd een oogje in het zeil te houden." "Op je te passen voor als er verkeerde mannen zich aan je op zouden dringen." Oliver zweeg en staarde naar zijn handen. "Hij?" Wist ik uit te brengen. Een misselijkmakend gevoel raasde door mijn lijf. "Ik had je nog nooit gezien, dus natuurlijk zei ik ja toen hij me vroeg op zijn vrouw te letten, als hij er niet meer zou zijn."

Happend naar adem staarde ik Oliver aan. "Jack?" "Heeft Jack je gevraagd op mij te letten?" "Kende jij Jack?" Totaal verward staarde ik hem aan, terwijl de tranen opwelde in mijn ogen. Ik voelde ze langzaam hun weg vervolgen over mijn gezicht om vervolgens op de welving van mijn borsten neer te dalen. Borsten die Oliver nog geen tien minuten geleden had gekoesterd. Om me te beletten niet te schreeuwen, sloeg ik mijn hand voor mijn mond. "Wie ben jij?" Fluisterde ik angstig. "Sheila niet doen" smeekte Oliver en reikte zijn hand naar me uit. "Raak me niet aan!" Snauwde ik en keek hem woedend aan. "Dus al die tijd wist jij precies wie ik was en wat ik had meegemaakt?!" "Godverdomme Oliver, wie ben jij?!!"

"Je moet me geloven" smeekte hij me "ik wilde geen misbruik van je maken" Nogmaals probeerde Oliver me bij mijn armen te pakken, waar hij dit keer helaas wel in slaagde. Hij was veel sterker dan mij. Ik wist dat ik hem niet aan kon, dus zette ik het op een schreeuwen, hopende dat hij me alsnog los zou laten. "Sheila nee, ik doe je niets! Ik hou van je!"

"Rot op! Snauwde ik hem toe. "Je bent niet meer dan een verrader!"  "Had ik maar naar John geluisterd, die vertrouwde het allemaal al niet." Huilend trok hij me toen plots tegen zich aan. "Nee Sheila nee, ik ben geen verrader" fluisterde hij hijgend met zijn lippen tegen mijn oor, terwijl zijn armen mij strak omklemde zodat ik niet kon ontsnappen.

"Ik ben Jack's halfbroer!"

Totaal uit het veld geslagen keek ik voor me uit. Onze lichamen verhit tegen elkaar aan gedrukt. Onze harten wild kloppend. "Dat kan niet" stamelde ik huilend. "Dat had hij me toch heus wel verteld" Legio gedachtes raasde er plots door mijn hoofd en puzzelstukken begonnen op hun plaats te vallen. Dit verklaarde zijn mysterieuze gedrag in de laatste weken van zijn leven. Plotselinge gesprekken tussen hem en zijn advocaten. Zijn afwezigheid op momenten waarop ik dacht dat hij niet meer in staat was te reizen. Zijn emotionele toestand als ik terugkwam, nadat hij mij voor de meest uiteenlopende "vreemde boodschappen" had weggestuurd. Alles had hij nog willen regelen voordat hij stierf. Zelfs mijn liefdesleven....

"Oh Jack" kreunde ik en terwijl de tranen maar bleven komen, klamde ik me wanhopig aan Oliver vast alsof ik daarmee ook Jack bleef omarmen. Hoelang we samen zo gezeten hebben weet ik niet meer. Wat ik nog wel weet, is hoe we daarna bijna wanhopig de liefde met elkaar hebben bedreven. Als een soort afscheid. Nog nooit kreeg ik zo'n intens orgasme als deze, waarbij de liefde van mijn geliefde Jack als wel die van Oliver, de man waar ik nu zo veel van hield, zo overduidelijk aanwezig was. Daarna ben ik naar huis vertrokken en heeft Oliver zijn paarden van de stoeterij laten ophalen.

"Sheila....?" "Sheila?!" Ik schrik op uit mijn overpeinzing en raak vertwijfeld mijn gezicht aan. Het is nat van de tranen die ik reeds zo veel vergoten heb de laatste tijd. "Sheila de dokter is er." Hoor ik Maria zeggen. Ik schaam me bijna om haar aan te kijken. Van de krachtige vrouw die zij zo lang kende is niet veel meer over. Wat voor een indruk zal ze wel niet van mij hebben? Als ik opkijk zie ik het bezorgde gezicht van mijn vertrouwde dokter achter haar verschijnen. Suzanne was eerst altijd mijn huisarts, maar werd een vriendin toen ik niet zwanger bleek te worden. "Het is wel goed Maria" zegt Suzanne vriendelijk, legt haar hand op Maria haar schouder en loopt langs haar heen maar mij toe.

Een diepe zucht komt over haar lippen, terwijl ze naast me gaat zitten. Ze zegt niets maar slaat slechts haar arm om mij heen. Ik leg mijn hoofd verslagen op haar schouder en voor een tijdje staren we alleen voor ons uit. "Ben ik zwanger?" Vraag ik haar terwijl ik voor me uit blijf kijken. "Ja" antwoord ze kort en ik voel haar greep om mij verstrakken. Verder blijven we zitten zoals we zitten. "Ga je het Oliver vertellen" vraagt ze zacht. "Nee"

Na mijn terugkomst bleef ik maar zieker en zieker worden en vreemd genoeg wist ik wat er aan de hand was. Het kindje was niet verwekt in de boomhut maar al ver daarvoor. In zijn strandhuis. Vanaf toen veranderde er iets in mijn lichaam, in mijn hoofd. Onbewust wist ik het, maar negeerde de signalen. Gewoonweg omdat ik het verraad vond naar Jack toe. Dus toen Oliver bekende wie hij daadwerkelijk was, besloot ik daar ter plekke, dat ik hem nooit zou vertellen dat ik zwanger was van zijn kind. Ook wist ik al wat het zou worden. Een meisje... dat had ik immers in mijn droom al gezien.

"Ik weet dat ik me er als arts niet mee mag bemoeien" zegt Suzanne "Maar als vriendin wil ik je meegeven, dat je je wel eens ernstig in Oliver kan vergissen." "Hij is niet, zoals jij denkt dat hij is" "Suzanne nee!" Onderbreek ik haar dwingend. Ik weet dat ze het goed bedoelt, maar ik wil niets positiefs horen over Oliver en wat ik vooral niet wil is dat mijn vriendin het opneemt voor de man die mijn totale leven op zijn kop heeft gezet.

Onbewust leg ik mijn hand op mijn buik. Een gebaar die iedere moeder in spé blijkt te maken. En dan gebeurd er iets wat ik nooit gedacht had ooit te mogen voelen. Een onbegrensde liefde. Liefde voor het ongeboren kind hier in mij. Tevens een beschermend gevoel. Niemand, maar dan ook niemand zal mijn meisje van mij af pakken. En niemand zal gaan bepalen wat goed voor haar is of hoe ik haar op moet voeden. Ik slik mijn emoties weg en besluit ter plekke dat ik haar voorlopig ook niet ga vertellen wie haar vader is. Ik wil hem niet meer in mijn leven en vooral niet in het leven van MIJN dochter!

"Sheila?" "Sheila kan ik even met je praten?" Hoor ik achter mij iemand vragen. De mij oh zo bekende stem zorgt voor rillingen over mijn hele lijf en de weinige kleur die ik nog op mijn gezicht had, verdwijnt als sneeuw voor de zon. Hoe kan het toch elke keer, dat ondanks dat ik hem zo haat mijn lichaam mij zo verraad, zodra ik zijn warme stem hoor. "Oliver hoor eens, het is beter dat je nu vertrekt" zegt Suzanne rustig en staat op om hem naar de deur te begeleiden. Ik besluit de confrontatie toch aan te gaan en ook ik sta op. "Het is goed Suzanne, laat hem maar zeggen waarvoor hij komt." "Ooit zal ik hem toch weer onder ogen moeten komen." Echter zodra ik mij vervolgens omdraai verandert de wereld in een donker zwart gat.......